Άνιση ανάπτυξη

Παρατηρώντας τα κοινωνικά δρώμενα και τις «πολιτικές διενέξεις» του τελευταίου καιρού στη χώρα μας εύκολα μπορούμε να ανακαλύψουμε ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες.

Βασικά, το σύνολο των πολιτικών τονίζουν ότι προσπαθούν για την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού, στην ουσία όμως ελάχιστοι ενδιαφέρονται πραγματικά, λίγες είναι και οι μελετημένες προσπάθειες.
Αυτό αποδεικνύεται εύκολα αν δούμε τις πολιτικές πράξεις, τόσο στο προσκήνιο όσο και στο παρασκήνιο. Αρκετοί πολιτικοί δείχνουν με τον τρόπο που συμπεριφέρνονται να ενδιαφέρονται μόνο για τα προνόμια της εξουσίας και τις οικονομικές ροές..


Τα όσα έχουμε ακούσει και δει τις δυο τελευταίες δεκαετίες αλλά και η κοινωνική καθημερινότητά (το σύνολο των πολιτών αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, ενώ την ίδια στιγμή βελτίωση της ποιότητας ζωής υπάρχει μόνο στους λίγους που συσσωρεύουν πλούτη μέσω της κερδοσκοπίας και των άνομων πράξεων ) δείχνουν ότι η κατάσταση για τους πολλούς χειροτερεύει, υπάρχει στη χώρα αυξανόμενη εισοδηματική ανισότητα.
Οι πολίτες καθημερινά καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα απρόβλεπτο κλίμα αλλά και να προσαρμοστούν σε όλο και πιο αρνητικές για τα συμφέροντα τους καταστάσεις.
Η οικονομία της αγοράς όμως προϋποθέτει κράτος που θα εξασφαλίζει μεταξύ άλλων ίσες ευκαιρίες και ισονομία, επίσης η πραγματικότητα δεν πρέπει να περιορίζεται αποκλειστικά και μονό σε οικονομικά κριτήρια, αρκετές φορές φτάνει η δυναμική του πληθυσμού για να δημιουργηθεί ανάπτυξη.

Όλα αυτά τα περίεργα που συμβαίνουν πιστοποιούν ότι δεν έχει επιτευχθεί, παρά τις όποιες βελτιωτικές τροποποιήσεις, η αλλαγή του καθημερινού τρόπου λειτουργίας του ελληνικού κράτους που ήταν και ο βασικός στόχος από το 1975 και μετά.
Μεγάλη ευθύνη για την άσχημη κατάσταση φέρει κύρια η κυβερνητική θητεία της σημερινής αντιπολίτευσης, ήταν ο αρχικός δημιουργός νοοτροπιών που οδήγησαν την ελληνική κοινωνία σε αδιέξοδα μέσω τις οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε.
Επίσης, πολλά είναι και τα στελέχη της κυβερνητικής παράταξης που στα χρόνια της νέας διακυβέρνησης πρόδωσαν ένα ολόκληρο σύστημα αρχών και αξιών.

Εν τω μεταξύ και η κατάσταση των δημοσίων οικονομικών δεν είναι ακόμη ιδιαίτερα ικανοποιητική, δεδομένου ότι διαπιστώθηκαν αποκλίσεις σε σχέση με τους εξαγγελθέντες στόχους. Αυτό σε συνδυασμό με τα πολλά φαινόμενα διαφθοράς που κάνουν συνεχώς την εμφάνιση τους θα έχουν ως αποτέλεσμα να αναβάλλεται διαρκώς η πραγματοποίηση των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων, αλλά και η αναβάθμιση του συστήματος παιδείας και υγείας που τα έχει απόλυτη ανάγκη η ελληνική κοινωνία.


Οι πολίτες από την πλευρά τους θεωρούν ότι τα πολλά πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα και αδιέξοδα είναι απόρροια κύρια των οικονομικών πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί μέχρι σήμερα, είναι γεγονός ότι ποτέ δεν ήταν συμβατές με τις ανάγκες της εκάστοτε κοινωνικής πραγματικότητας.

Όμως και το σύνολο των πολιτών αδυνατούν ακόμη να φτάσουν σε επίπεδο να μπορούν να επιδιώξουν και να συμβάλουν ως συνδιαμορφωτές στην ποιοτική αναβάθμιση της δημοκρατίας, δεν τολμούν καν να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Το πελατειακό σύστημα ελέγχει τη συμπεριφορά τους, ενώ για να λυθεί κάποιο ζήτημα ή να προχωρήσει κάποιος στην ιεραρχία ή αλλού είναι αναγκαία η προσωπική σχέση, κάθε κοινωνικός χώρος έχει αναπτύξει πολλαπλές εξαρτήσεις και φαινόμενα διαπλοκής. Η ευφυΐα ή τα γενικότερα προσόντα έστω και για τυπικούς λόγους δεν έχουν καμιά αξία, όποιος παρεκκλίνει από τη «γενική αρχή» βρίσκει μπροστά του τοίχο ακόμη και για απλά καθημερινά πράγματα, έτσι η κοινωνία κυριαρχείται από μετριότητες

Αντιστοίχως, οι πολιτικοί ως φορείς εξουσίας εκφράζουν το λαό αλλά και εφαρμόζουν με τη διαμεσολάβηση της διοίκησης την κρατική πολιτική, βλέπουμε όμως σήμερα και αυτό είναι και το χρόνιο παράδοξο στο ελληνικό κοινοβουλευτικό σύστημα ότι αρκετοί από τους πολιτικούς που έχουν δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα σε χιλιάδες πολίτες με τις αποφάσεις τους και την πολιτική συμπεριφορά τους αφενός μεν να ακολουθούν παράδοξες μεθόδους για να επιβιώσουν, αφετέρου μιλούν μόνο για κοινωνική διόρθωση, σε αυτό το ανορθόδοξο πολιτικό τοπίο για πολιτική εξυγίανση που είναι και το ζητούμενο ελάχιστοι μιλούν.

Χαρακτηριστικό σημείο αυτής της προσέγγισης είναι το γεγονός ότι σε αρκετές περιπτώσεις το πολιτικό σύστημα συμπεριφέρεται στους πολίτες ως να είναι μέλη αγέλης, αποφασίζει για τα πάντα, είτε για να τους φροντίζει, είτε για να τους εκμεταλλεύεται.

Την ίδια ώρα δεν υπάρχει καμιά αποφασιστική προσπάθεια για μετεξέλιξη των κομματικών σχηματισμών (τα πολιτικά κόμματα, που θεωρητικά και πρακτικά, είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας, δεν μπορεί να χρησιμοποιούνται μόνο ως ευκαιριακοί εκλογικοί μηχανισμοί), επίσης ελάχιστοι μιλούν για εισαγωγή νέων τρόπων στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων, ελάχιστοι μιλούν για μια πιο αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ,μετρημένοι στα δάχτυλα είναι και αυτοί που μιλούν πάνω στη βάση προγραμματικών θέσεων , κ.τ.λ.

Μπροστά στις νέες συνθήκες και αν η χώρα συνεχίσει να πορεύεται με την ίδια νοοτροπία, τυποποιώντας τη σκέψη και την πράξη και με το ίδιο διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό ( δηλαδή με αυτούς που αποδείχτηκε ότι είναι διεφθαρμένοι, γιατί υπάρχουν και έντιμοι) και παραμείνουμε στις διαπιστώσεις χωρίς να υπάρξει αλλαγή αντιλήψεων η πολίτικη κρίση θα αρχίσει να βαθαίνει όλο και περισσότερο και κάποια στιγμή θα γίνει κρίση δημοκρατίας.
Τότε το δημοκρατικό σύστημα θα καταρρεύσει, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε άσχημες καταστάσεις, θα περιθωριοποιηθούμε και θα γίνουμε πολιτικά και κοινωνικά ουραγοί (γκέτο φτώχειας) της ενωμένης Ευρώπης.

Επομένως είναι απαραίτητη η ανατροπή του πολιτικού τέλματος αλλά και η ανακάλυψη και υιοθέτηση νέων σχέσεων, με την ταυτόχρονη ανάπτυξη αισθήματος ασφάλειας και εμπιστοσύνης, η παράταση της αβεβαιότητας θα δημιουργήσει εκ των πραγμάτων μια νέα εικονική πραγματικότητα, αυτό δεν θα ευνοήσει κανέναν.

Επίσης δεν θα είναι αποτυχία για τη δημοκρατία αν κάποιοι από τους σημερινούς πολιτικούς συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι απέτυχαν να αντιπροσωπεύσουν τους πολίτες που τους τίμησαν με την ψήφο τους.

t.v.