Η κρίση της μετάβασης

Τα δεδομένα δείχνουν ότι η μάχη της καθημερινότητας για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της γης έχει αρχίσει να γίνεται δύσκολη.

Υπάρχει κρίση παντού και δεν χρειάζεται ιδιαίτερες αντιληπτικές ικανότητες για να το καταλάβεις, οπού και αν γυρίσεις το βλέμμα σου στον κόσμο αντικρίζεις τραγικές εικόνες, μια παγκόσμια τραγωδία εκτυλίσσεται γύρω μας και η ανθρώπινη φυλή δείχνει να αγνοεί τι συμβαίνει.

Τα περισσότερα προβλήματα για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι αποτέλεσμα των τεχνολογικών, των οικονομικών, των κλιματολογικών εξελίξεων, αλλά και της γεωπολιτικής αστάθειας. Σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα η κατάσταση της αστάθειας μπορεί να κάνει τον καθένα που θέλει να μπορεί να προκαλέσει ζημία στον παγκόσμιο καπιταλισμό.

Με τα τρέχοντα δεδομένα είναι δύσκολο να καταπολεμηθεί το φαινόμενο, ενώ η αύξηση της παραγωγής του πετρελαίου δεν θα έλυνε προβλήματα, η επιβάρυνση του περιβάλλοντος είναι ήδη μεγάλη.

Η ανεργία, η φτώχια η πείνα, η αύξηση του δανεισμού, η εγκληματικότητα τα επόμενα χρόνια σύμφωνα με αναλυτές θα αυξηθούν, λογικό όμως αφού θα αυξάνονται συνεχώς οι ανάγκες.

Φανταστείτε όμως τι θα γίνει αν οι ανάγκες του πληθυσμού σε Κίνα και Ινδία φτάσουν στο επίπεδο των ΗΠΑ και της Ευρώπης.

Η τεχνική μείωση των αναγκών και η επιδότηση της πείνας και της ανεργίας που επιχειρείται σήμερα δεν λύνει τα προβλήματα, απλά αυξάνει τον πληθυσμό στον υπανάπτυκτο κόσμο και τον μειώνει στον σύγχρονο.

Ταυτόχρονα σε παγκόσμιο επίπεδο βλέπουμε να υπάρχει και οικονομική ανάπτυξη που δεν συμβαδίζει όμως με την κοινωνική πρόοδο.

Γιατί όμως υπάρχει πρόβλημα; Η επανάσταση της τεχνολογίας δημιούργησε αλματώδη ανάπτυξη του πολιτισμού αυξάνοντας την παραγωγή, μειώνοντας τις θέσεις εργασίας και αυξάνοντας την υποαπασχόληση, η εξέλιξη αυτή μείωσε το εισόδημα ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού στον αναπτυγμένο και αναπτυσσόμενο κόσμο, ταυτόχρονα αυτό το κομμάτι του πληθυσμού δεν έχει εύκολη πρόσβαση σε κεφάλαια με αποτέλεσμα να περιθωριοποιείτε, ενώ οι διάφορες elite προσπαθούν με κάθε τρόπο να διαφυλάξουν τα κεκτημένα.

Με αυτό τον τρόπο όμως δεν λύνονται τα προβλήματα και δεν μπορούμε να συγκρίνουμε την σημερινή εποχή με παλαιότερες, λέγοντας, όπως λένε αρκετοί, θα γίνει μια επανάσταση και τα πράγματα θα επανέλθουν.

Σήμερα η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει που θα οδηγήσει μια γενικευμένη και πολύπλευρη κρίση, η ζημιά δεν θα είναι μόνο οικονομική, το αποτέλεσμα μπορεί να έχει τρομερές συνέπειες για την ανθρώπινη ζωή.

Στις μέρες μας το παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι δεν γνωρίζει σύνορα, ενώ οι συλλογικοί φορείς ( τα κράτη κύρια) αδυνατούν ή δεν θέλουν ( συναινούν σιωπηλά) σε μεγάλο βαθμό να έχουν δική τους πολιτική ή καλύτερα να συμβάλουν στην δημιουργία της παγκόσμιας οικονομικής πολιτικής, περιορίζονται σε ρόλο διεκπεραιωτή ή διαχειριστή των κρίσεων.
Χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο παράδειγμα της northern rock στην Αγγλία.

Κατά πολλούς τα σημερινά προβλήματα είναι απόρροια της μονοπωλιακής συγκέντρωσης του κεφαλαίου, που ελέγχεται από λίγους, αλλά και της συγκεντρωτικής κατεύθυνσης του με μοναδικό σκοπό το κέρδος,

Σε αυτό έχει συμβάλει και η μεγάλη αύξηση του πληθυσμού (κύρια στην Ασία) που με τη σειρά της πολλαπλασίασε τις ανάγκες και αύξησε την τιμή των πρώτων υλών (καύσιμα) και της τροφής με αποτέλεσμα ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της γης να ζει ακόμη και στο πολιτισμένο κόσμο κάτω από το όριο επιβίωσης, σήμερα η κοινωνική συνοχή έχει κλονισθεί, σε αρκετά μέρη του πλανήτη είναι πλέον δύσκολη η επιβολή του νόμου, ενώ σε μεγάλο βαθμό έχουν πληγεί η παραγωγή τροφίμων, η μεταποίηση, η μεταφορά, η εκπαίδευση και η υγειονομική περίθαλψη.

Αυτό θα οδηγήσει βαθμιαία τα μικρά και αδύναμα κράτη σε διάλυση, επίσης η προβληματική διαβίωση σε άθλιες συνθήκες υγιεινής και με εκατομμύρια ανθρώπους να απειλούνται με λιμοκτονία μπορεί να επαναφέρει «ξεχασμένες» αρρώστιες ή να δημιουργήσει νέες πιο σκληρές που θα επηρεάσουν αρνητικά το σύνολο του πληθυσμού, έτσι κανένας δεν πρέπει να κοιμάται ήσυχος κερδοσκοπώντας και νομίζοντας ότι το πρόβλημα δεν τον αφορά.

Ταυτόχρονα η επιστημονική κοινότητα μιλάει για το «τέλος του πετρελαίου» και την μετάβαση σε μη ρυπογόνες μορφές ενέργειας που θα διαφυλάσσουν το φυσικό περιβάλλον.

Καταλήγοντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι όποιες επιλογές και δράσεις θα πρέπει να αποσκοπούν στη διασφάλιση και την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.