Ράβε- ξήλωνε & εκπαιδευτικές προοπτικές

Είναι γνωστό ότι το εκπαιδευτικό σύστημα παράγει την κοινωνία και η κοινωνία με τη σειρά της παράγει εκπαιδευτικούς, πολιτικούς, κτλ.


Οι πολιτικοί και οι εμπλεκόμενοι με την εκπαιδευτική διαδικασία με τη σειρά τους παράγουν το εκπαιδευτικό σύστημα, συνήθως όλα γίνονται μέσα από προκαθορισμένες διαδικασίες. Σε αρκετές περιπτώσεις και ιδιαίτερα όταν υπάρχει ασάφεια στόχων γίνεται μόνο διαχείριση.


Εάν προσπαθήσουμε να εξετάσουμε πιο προσεκτικά τα εκπαιδευτικά δρώμενα ( πολιτικά και οργανωτικά) στη χώρα μας θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχει ένα τεράστιο πλέγμα από νόμους, διατάξεις, αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα που αφορούν τον τρόπο λειτουργίας της εκπαίδευσης, που, πολλές φορές είτε συγκρούονται, είτε δεν εφαρμόζονται ή εφαρμόζονται κατά το δοκούν με αποφάσεις τις στιγμής, αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι εκκρεμότητες και τα προβλήματα να παραμένουν ως έχουν για χρόνια.


Επιπρόσθετα, κατά τη λήψη των αποφάσεων δεν λαμβάνονται υπόψη όλοι οι παράγοντες που υπάρχουν, αρκετές φορές οι αποφάσεις εξαρτώνται από το πώς βλέπει κανείς το ζήτημα, έτσι καταλήγουμε να πούμε ότι μέχρι σήμερα στη χώρα μας δεν έχει υπάρξει ενιαία και ολοκληρωμένη εκπαιδευτική θεωρία δράσης και διαχείρισης με απλές και σαφείς κατευθύνσεις, η λογική και η πράξη σε μεγάλο βαθμό είναι προβληματική.

Από την άλλη πλευρά είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε καν σε σημείο να συμφωνήσουμε για το τι συνιστά πραγματικά καλή ποιότητα της εκπαίδευσης.


Σε αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι συμφωνούν ότι “καλή εκπαίδευση” σημαίνει να μπορεί το κάθε παιδί να προετοιμαστεί σωστά για να αντιμετωπίσει το μέλλον, με την ανάπτυξη μιας σειράς κρίσιμης σημασίας δεξιοτήτων που απαιτούνται για την εξερεύνηση του κόσμου της εργασίας, της οικογενειακής ζωής, της κατανόησης του κόσμου και της δημιουργίας ισχυρών θεμελίων για να αντλούν όταν χρειάζεται λύσεις για τα προβλήματα του κόσμου κτλ. Είναι γεγονός ότι χωρίς ισχυρή δημόσια παιδεία που θα εγγυάται την ισότιμη πρόσβαση και τη διασφάλιση ίσων ευκαιριών των παιδιών, μέλλον δεν υπάρχει.



Έτσι οδηγούμαστε στο συμπέρασμανα να πούμε ότι στη χώρα μας υπάρχει, ελλιπής οργάνωση, το θεσμικό πλαίσιο και τα προβλεπόμενα από το νόμο δεν γίνονται σεβαστά, ενώ η κατάσταση παρότι είναι δραματική δεν μπορεί να εφησυχάζει.


Το σύστημα στη σημερινή του κατάσταση είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα, εκτός αυτού η έλλειψη σοβαρών προτάσεων έχει οδηγήσει και σε μειωμένη χρηματοδότηση. Με βάση τα παραπάνω είναι προφανές ότι δεν έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή για την ουσιαστική ανάπτυξη της εκπαιδευτικής δομής. Και το ερώτημα που τίθεται είναι;


Πως θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που χρειάζεται ο τόπος μας έναντι των άλλων χωρών για να μπορέσει να επιβιώσει και να αναπτύξει μια ισχυρή βάση σε ένα ολοένα και πιο πολύπλοκο παγκόσμιο περιβάλλον; Ένα είναι σίγουρο, χωρίς κατανόηση των αρχών και των πολιτικών που διέπουν την κατάσταση, λύσεις δεν είναι εφικτές, τι στιγμή μάλιστα που σήμερα υπάρχουν περισσότερα εμπόδια παρά βοήθειες.