Στην εποχή της κρίσης

Η πρωτοφανής παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση και οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών θα έπρεπε τουλάχιστον να κάνει αρκετούς υποστηριχτές της χωρίς έλεγχο λειτουργίας της αγοράς να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους, τη στιγμή μάλιστα που όλοι όσοι δημιούργησαν τη ζημιά σήμερα θα ωφεληθούν πολλαπλά από την χρηματοοικονομική παρέμβαση του κράτους στις αγορές.

Παρ’ όλα αυτά αρκετοί αναλυτές έσπευσαν να φτάσουν σε σημείο να καταλογίσουν την ευθύνη στον πληθυσμό για την εδώ και χρόνια έλλειψη ρευστότητας που οδήγησε σε οικονομική ασφυξία χιλιάδες πολίτες με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια τους εξαιτίας της δυσκολίας που έχουν να ζήσουν από την εργασία τους. Ξεχνούν όμως ότι βασικός παράγοντας αστάθειας σήμερα είναι η έλλειψη κρατικής παρέμβασης που οδήγησε σε ασυδοσία της αγοράς, σε αύξηση των επιτοκίων, σε φαινόμενα άκρατης κερδοσκοπίας, σε έλλειψη επιχειρηματικής δεοντολογίας κτλ. Και σαν να μη έφταναν αυτά έφτασαν σε σημείο να καλλιεργούν και φόβους, τι θα κάνουν οι φτωχοί αν φτωχαίνουν οι πλούσιοι.

Άρα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι σύμφωνα με αυτούς τους αναλυτές, οι θεσμοί πρέπει να υπάρχουν για να δραστηριοποιούν το δημόσιο χρήμα προς αυτούς που σε περιόδους κρίσης και εξαιτίας της δικής τους ανεύθυνης συμπεριφοράς χρειάζονται ρευστότητα για να επιβιώσουν, αφαιρώντας στην ουσία αυτά τα χρήματα από τους φτωχούς και τους στερημένους.

Ελάχιστοι σήμερα θα βρεθούν να υποστηρίξουν ότι το κράτος δεν έπρεπε σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση να πάρει μέτρα και να βοηθήσει τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, θα ήταν αφύσικο να μην επέμβει, όμως, θα πρέπει να έχει τα ίδια αντανακλαστικά και να ενεργοποιούνται κρατικοί πόροι όταν κάθε πολίτης τυχαίνει να έχει ανάγκη, τότε θα μπορούμε να μιλήσουμε για κοινωνική δικαιοσύνη.
Σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούμε να χαρακτηρίσουμε το κράτος συντεχνία, που εξυπηρετεί τους λίγους και καταργεί την ισότητα.

Για να γίνουν όμως αυτά το κράτος πρέπει πρώτα να εξυγιανθεί και εξυγίανση δεν σημαίνει πώληση των δημοσιών οργανισμών, τη διαφθορά, την κακοδιοίκηση, τη γραφειοκρατία, την κρατική δυσκαμψία δεν την έχει δημιουργήσει ο φορολογούμενος, τη δημιουργούν τα διάφορα μικροσυμφέροντα, που ανάγουν την υπόθεσή τους σε μείζον ζήτημα. Παράλληλα δεν πρέπει να ξεχνάμε μια μεγάλη λεπτομέρεια, το καπιταλιστικό σύστημα για να μπορέσει να επιβιώσει πρέπει να εξελίσσεται ανάλογα με τις ανάγκες της εποχής.