«Με ορίζοντα αντικρίσματος»

Σε «τροχιά συνήθους ρευστότητας» φαίνεται να έχει εισέλθει το πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι της χώρας μετά και τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, αν σε αυτά συνυπολογίσουμε και την προκληθείσα πρωτοφανή κοινωνική αναστάτωση οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η πραγματικότητα θα γίνει όλο και πιο πιεστική, ουτοπιστικά οράματα αναφορικά με το μέλλον του κόσμου μας αυτή την περίοδο είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχουν.

Σε αυτή την ομολογουμένως δύσκολη κατάσταση αυτό που φαίνεται ξεκάθαρα είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον πολλά περιθώρια ελιγμών, από όλους. Ένα όμως είναι βέβαιο, η παρούσα κρίση ξεπερνάει τα πρόσωπα.

Για να μπορέσουμε όμως να αναλύσουμε την κρίση πρέπει να εξετάσουμε αν συνδεεται με κάτι συγκεκριμένο, αν αυτό δεν φανεί η κρίση θα πρέπει να απορριφθεί, ασαφής κρίση δύσκολα υπάρχει, έτσι οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι το πραγματικό είναι πάντα ταυτόσημο με το λογικό και το χρήσιμο, τα υπόλοιπα είναι περαστικές στιγμές της συνολικής πραγματικότητας που όμως συνδέονται με το ουσιώδες, έτσι καθίσταται σαφές ότι το ουσιώδες διαθέτει, όταν υπάρχει, σκοπό.

Με αυτή τη λογική αναπτύσσεται και αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «αναγκαστικά δεδομένα» τα οποία σε αρκετές περιπτώσεις ξεπερνούν τα όρια, σε αυτή την περίπτωση τα πραγματικά επιχειρήματα κομπάζουν, σε μια τέτοια κατάσταση ο κοινός νους κινείται σε δυο πόλους, άλλα πράγματα να τα αφήνει να τα κάνουν και άλλα πράγματα να τα εμποδίζει να γίνονται, με γνώμονα πάντα την προάσπιση της τάξης. Αν συμβεί το αντίθετο προς χάριν της εντατικοποίησης του ρυθμού ο σφετερισμός των πλεονεκτημάτων της κοινωνικής εξέλιξης θα μονοπωληθούν και θα γίνει τροχοπέδη για τον κόσμο της παραγωγής.
Σε μια τέτοια περίπτωση και όταν σπάσει το περικάλυμμα οι απαλλοτριωτές γίνονται με τη σειρά τους απαλλοτριωμένοι, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Γενικότερα όμως και για χάρη μιας διευρυμένης αναπαραγωγής η διαδικασία στη βάση πρέπει να χαρακτηρίζεται από την άποψη της συνέχειας και της ανανέωσης, σε αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει και το γεγονός που μέχρι σήμερα είναι συνήθως ο κανόνας ότι οι αντιφάσεις που ενυπάρχουν συνήθως φέρνουν την ανατροπή.
Σε όλα αυτά πρέπει να συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι το επόμενο διάστημα θα έχουμε σε ολόκληρο τον κόσμο , ως αιτία της ύφεσης, επιβράδυνση των δημοσιών έργων, έξαρση του συγκεντρωτισμού, επιβρανδυση της βιομηχανικής δραστηριότητας, αύξηση του κόστους παραγωγής, αλλά και ικανότητα παραγωγής χωρίς απορρόφηση των προϊόντων, εξάπλωση της ανεργίας και μείωση των μισθών, πτωχεύσεις επιχειρήσεων, περιορισμό των εξαγωγών, νέες ευκαιρίες για κερδοσκοπία, έντονο ανταγωνισμό στις αγορές και προπάντων επέκταση της φτώχειας.

Έτσι οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι το ζητούμενο σήμερα είναι το πέρασμα στην ομαλότητα, ίσως και μέσα από εξερεύνηση δυσπρόσιτων τόπων. Για να γίνει αυτό ίσως χρειαστεί καταρχήν μέσω της υπάρχουσας πολιτικής δομής, αλλά και των ίδιων κομματικών συσχετισμών, να διευκολυνθεί μια νέα αστική ανανέωση.Η άσκοπη κατανάλωση χρόνου και το πρόσκαιρο δεν ωφελεί κανέναν, όμως αποκλίνουσες σκέψεις, εκτιμήσεις και αντισυσπειρώσεις λόγω προβλημάτων και διαφορετικών οριζόντων πάντα θα υπάρχουν, αυτό όμως που πάντα έχει αξία είναι η προσφορά αντικρίσματος.