Οι ισραηλινές κινήσεις διευκολύνουν τις πρωτοβουλίες που θα αναλάβει με το νέο έτος η κυβέρνηση Ομπάμα-Χίλαρι Κλίντον για το Παλαιστινιακό. Να σημειωθεί ότι ο Ομπάμα έχει προτείνει να σταλούν δυνάμεις του ΝΑΤΟ σε ορισμένα σημεία της Δυτικής Όχθης και -γιατί όχι;- και στη Γάζα. Η θέση αυτή, αν και βρήκε κάθετα αντίθετους Ισραηλινούς και Παλαιστινίους, τελευταία δείχνει να κερδίζει έδαφος και στη Μέση Ανατολή και στην Ουάσιγκτον.
Ούτως ή άλλως, το Παλαιστινιακό αποτελεί πλέον πρώτη προτεραιότητα για τον Ομπάμα και κάποια στιγμή στο ορατό μέλλον θα πρέπει να δρομολογηθεί και η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Ο «εγκέφαλος» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, το «φωνάζει» εδώ και χρόνια. Και το συνδέει άμεσα με το μεγάλο πρόβλημα του Ιράκ και συνολικά τη διευθέτηση αλα USA της έντασης στη Μέση Ανατολή. Απλά, η λύση πρέπει να είναι κομμένη και ραμμένη στα αμερικανικά και ισραηλινά μέτρα. Αυτό σημαίνει παλαιστινιακό κράτος περιορισμένης κυριαρχίας που θα αποτελείται από τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα.
Από εκεί και πέρα και στην προοπτική αρκετών ετών θα γίνει διάλογος για τους εβραϊκούς οικισμούς, το καθεστώς της Ιερουσαλήμ, κ.ο.κ. Στα σχέδια αυτά φαίνεται ότι συναινούν και οι Άραβες που είναι σύμμαχοι ή κοντά στην αμερικανική πολιτική. Είναι ενδεικτικό άλλωστε, ότι ο Αιγύπτιος πρόεδρος, Μουμπάρακ, καταγγέλλεται από αραβικές πηγές ότι συναντήθηκε την Παρασκευή με την υπουργό Εξωτερικών του Ισραήλ, Τσίπι Λιβνί και το Σάββατο άρχισαν οι βομβαρδισμοί της Γάζας.
Ρόλο κλειδί στις εξελίξεις αναμένεται να παίξει και η Συρία. Ευρισκόμενη σε δύσκολη οικονομική θέση, η οποία αναμένεται να χειροτερεύσει εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, έχει ως στενούς της συμμάχους τη Ρωσία και το Ιράν. Και οι δύο επλήγησαν πολύ από την πτώση των τιμών του πετρελαίου. Έτσι άπαντες βλέπουν τώρα τη Συρία, ναι μεν να διατηρεί σχέσεις με το Ιράν, αλλά παράλληλα να θέλει και ειρήνευση με το Ισραήλ και να οικοδομεί μαζί του στενότερες σχέσεις. Εφόσον συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, στο Ισραήλ δεν αποκλείουν ακόμα και την επιστροφή τμήματος των υψωμάτων του Γκολάν στη Συρία εντός του 2009. Υπέρ της οικοδόμησης σχέσεων με τη Συρία εμφανίζεται ακόμα και ο επικεφαλής του δεξιού, Λικούντ, Βενιαμίν Νετανιάχου.
Εν όψει αυτών των εξελίξεων μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι κόντρες στο εσωτερικό μέτωπο του Ισραήλ, ενόψει των εκλογών του Φεβρουαρίου. Διαγωνισμός για το ποιος θα διατυπώσει πιο σκληρές θέσεις δεν γίνεται μόνον ανάμεσα στο δεξιό «Λικούντ», το Εργατικό κόμμα του υπουργού Αμύνης, Μπάρακ, και το κεντρώο «Καντίμα» με υποψήφια τη νυν υπουργό Εξωτερικών, Λιβνί. Αλλά και εντός των κομμάτων. Για παράδειγμα, ο απερχόμενος πρωθυπουργός, Εχούντ Ολμπερτ έχει δηλώσει ότι το Ισραήλ πρέπει να επιστρέψει σημαντικό τμήμα των κατεχομένων εδαφών στους Παλαιστίνιους και να μοιράσει την Ιερουσαλήμ, την οποία οι Ισραηλινοί θέλουν ενιαία για πρωτεύουσά τους. Η υπουργός Εξωτερικών Λιβνί εμφανίζεται αντίθετη, γι αυτό και έσπευσε πριν από τους βομβαρδισμούς να μιλήσει για τέλος της εκεχειρίας με τη «Χαμάς». Ενδιαφέρον είναι επίσης ότι και ο θεωρούμενος ως «σκληρός», Νετανιάχου, που οι δημοσκοπήσεις τον δίδουν σήμερα ως επικρατέστερο στις εκλογές, εμφανίζεται τελευταία πολύ πιο διαλλακτικός στο Παλαιστινιακό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου