Τον τελευταίο μήνα πέρα από τις κινητοποιήσεις των μαθητών και των φοιτητών, ακούσαμε και είδαμε πολλά, αρκετά από όσα έγιναν μας ξάφνιασαν, ακούστηκαν πολλές απόψεις, σενάρια κτλ, σε αυτό το σημείο όμως είναι αρκετά δύσκολο να πούμε το οτιδήποτε με σιγουριά, κατά πολλούς όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Aπο κι και πέρα τα όποια επιμέρους μηνύματα ενδέχεται να μην μπορούμε να τα συνειδητοποιήσουμε αυτή τη στιγμή επειδή βρισκόμαστε « μέσα στην εποχή». Είναι όμως γεγονός ότι οσα συνέβησαν πήραν μεγάλη έκταση, έκαναν το γύρο του κόσμου και έτρεξαν τόσο γρήγορα, ώστε από κάποια στιγμή και μετά αδυνατούσαμε να τα παρακολουθήσουμε όλα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, στις μέρες μας είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας μας έχει έρθει αντιμέτωπο με ένα πλήθος σωρευμένων προβλημάτων που είναι αποτέλεσμα των πολιτικών και των διαχειριστικών πράξεων τις τελευταίας δεκαετίας. Τον τελευταίο καιρό η γενικευμένη και ορατή κοινωνική αναταραχή εξαιτίας της Ψυχολογικής πίεσης που ασκούν τα προβλήματα αλλά και η έντονη αντίδραση της νεολαίας δείχνουν ότι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών αμφισβητεί την ορθότητα και τη χρησιμότητα της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που ακολουθήθηκε έως και σήμερα.
Παράλληλα και εν μέσω αναμπουμπούλας, είδαμε μια μερίδα πολιτικών, κύρια της αντιπολίτευσης και την επιχειρηματική ελίτ της χώρας να κινδυνολογούν επικίνδυνα τι στιγμή που λόγω της κρίσης τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι παρόμοια εκείνων που αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών της Ευρωζώνης. Εκεί που υπάρχει ορατή και μεγάλη διαφορά σε σχέση με τις άλλες χώρες, δηλαδή για το τεράστιο δημόσιο χρέος και την υποχρηματοδότηση του εκπαιδευτικού συστήματος, ελάχιστοι ψάχνουν να βρουν τρόπους προσαρμογής σε διαφορετικά δεδομένα. Η χώρα μας είναι γνωστό ότι κατευθύνει στην παιδεία το μικρότερο κομμάτι του ΑΕΠ από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αυτά όμως που δίνονται, εξαιτίας της έλλειψης σχεδιασμού και της άστοχης διαχείρισης δεν έπιασαν τόπο. Eπίσης, η κατασπατάληση των πόρων από τα 3 προηγούμενα ΚΠΣ (κοινοτικά πλαίσια στήριξης) και τα χρόνια προβλήματα φωτίζουν την ουσία του προβλήματος. Εν τω μεταξύ εξετάζοντας τα μέχρι στιγμής επιμέρους στοιχεία παρατηρούμε ότι λείπουν οι προτάσεις και οι ιδέες που θα οδηγήσουν σε θεσμικές αλλαγές ουσίας με βάση τις κοινωνικές ανάγκες.
Παρόλα αυτά, το τελευταίο διάστημα οι προτάσεις επίλυσης των προβλημάτων επικεντρώθηκαν στο «επιφανειακό ζήτημα» ( που αμφισβητήθηκε άμεσα) της συγκυβέρνησης των δύο μεγάλων κομμάτων, όμως, η συναίνεση ώστε να λυθούν τα μεγάλα προβλήματα του τόπου δεν προαπαιτεί συγκυβέρνηση, απαιτεί μεταξύ άλλων, καταπολέμηση της διαφθοράς, αντιμετώπιση της γραφειοκρατικής και πελατειακής νοοτροπίας, αστική ανανέωση. Η αντιπολίτευση σε κρίσιμες πολιτικές στιγμές όπως η τωρινή είναι απαραίτητο να ασκεί εποικοδομητική κριτική, όχι να συγκυβερνά. Στην παρούσα φάση το μοναδικό που θα κατορθώσει ένα ενδεχόμενο συγκυβέρνησης είναι η συντήρηση (για τα δικά τους κίνητρα) και παγίωση, της τάξης προσώπων και πραγμάτων που δημιούργησε τα γενικότερα προβλήματα που υπάρχουν σήμερα για τουλάχιστον μια ακόμη δεκαετία. Ακόμη, παρατηρούμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν τι στιγμή που είναι γνωστά τόσο τα αποτελέσματα, όσο και οι «πτυχές» των πολιτικών που εφαρμόστηκαν.
Αν τέλος προσπαθήσουμε να εξάγουμε κάποια γενικότερα συμπεράσματα βλέπουμε να προβάλουν ισχυρά επιχειρήματα που δείχνουν ότι, ο στόχος της οικονομικής και κοινωνικής σύγκλησης με τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης που τέθηκε πριν χρόνια δεν επιτεύχθηκε, τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο, εξάλλου η εξελικτική πορεία της κοινωνίας και ο τρόπος ζωής μας το μαρτυρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου