ΧΩΡΙΣ αμφιβολία η σοβαρότητα των οικονομικών σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο λόγω της διεθνούς κρίσης και η κοινωνική κρίση που πλήττει χιλιάδες ανθρώπους ενθαρρύνει την κοινωνική δυσαρέσκεια. Η κρίση μπόρεσε όμως να αναπτυχθεί επειδή βρήκε σαθρό περιβάλλον, δηλαδή, ένα άπληστο χρηματοπιστωτικό σύστημα, έναν υπερχρεωμένο και εξαρτημένο ιδιωτικό τομέα (μικρομεσαία επιχείρηση κτλ) και μια οικονομικά εξαθλιωμένη κοινωνία.
Σε αυτό το πλαίσιο τα μμε αντί να ασκήσουν ουσιαστικό πολιτικό έλεγχο παρασύρονται σε ένα ελεγχόμενο στρατηγικό πλαίσιο χειραγώγησης της κοινής γνώμης που ως απώτερο στόχο έχει τη διαμεσολάβηση για την κατάληψη της εξουσίας ή ακόμη και την εξυπηρέτηση, σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα η παρέμβαση τους είναι καθοριστική.
Στο ίδιο μήκος κύματος λειτουργούν και αρκετά μεγάλα συνδικάτα, βρίσκονται αποκομμένα από τον πληθυσμό που εκπροσωπούν, έτσι δεν καταφέρνουν ούτε να ευαισθητοποιήσουν, αλλά ούτε και να ρυθμίσουν κοινωνικά ζητήματα. Εκτός αυτού τα μέσα πίεσης που χρησιμοποιούν θεωρούνται παρωχημένα. Αρκετοί πάλι λένε ότι το μήνυμα των φορέων δεν έχει σαφή προσανατολισμό.
Από την άλλη πλευρά είναι σχεδόν σίγουρο ότι στόχος αρκετών ομάδων συμφερόντων είναι η χρηματοπιστωτική, εργασιακή και πολιτική χειραγώγηση.
Λαμβάνοντας υπόψη τα όσα προαναφέρθηκαν αλλά και άλλα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως ένα βαθμό στατικό τo μοντέλο της δημοκρατίας στη χώρας μας και αυτό συμβαίνει τόσο σε κεντρικό, όσο και περιφερειακό επίπεδο. Οι πολίτες θεωρούν ότι λειτουργεί κατά το πρότυπο όσων κατέχουν την εξουσία, λόγω της δύναμης και λόγω μεγέθους όσων ασκούν οικονομική επιρροή από τις ομάδες ειδικών συμφερόντων που κατά βάση τυγχάνουν διακριτικής μεταχείρισης.
Κατ΄ αυτό τον τρόπο και δεδομένης της πολυπλοκότητας επιτυγχάνεται αποπροσανατολισμός των δημόσιων πόρων και αποκλειστική κυριότητα των φυσικών πόρων. Η συστηματική αναπαραγωγή των φαινόμενων χωρίς συγκεκριμένο περιεχόμενο δημιουργεί - αυξάνει την αλληλεξάρτηση και παρ εκτρέπει τις προτεραιότητες. Επίσης, η παγίωση της θεσμικής και λειτουργικής εκτροπής σε αρκετές περιπτώσεις παρεμποδίζει τη λήψη και υλοποίηση αποφάσεων εκλεγμένων οργάνων , εντείνει το κλίμα πολιτικής αναταραχής, μειώνει το βιοτικό επίπεδο, την ποικιλομορφία και την ισότητα των ευκαιριών, κτλ. Πως όμως μπορεί μια κοινωνία μεγάλων ανισοτήτων που δεν εκπληρώνει τις προσδοκίες των μελών της και δεν ανανεώνεται να αναπτυχθεί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου