Και τα παιδιά έχουν δικαιώματα

Σύμφωνα με μελέτες που κατά καιρούς έχουν δημοσιευθεί τα παιδιά που παρουσιάζουν επιθετική συμπεριφορά είναι τα παραμελημένα ή τα κακοποιημένα παιδιά. Δεν μπορούμε να πούμε ότι όλα τα παιδιά που αυτές τις μέρες βρίσκονται στους δρόμους είναι κακοποιημένα και παραμελημένα από τους γονείς τους, μήπως όμως αυτό το κάνει έμμεσα η πολιτεία;

Αν τώρα κοιτάξουμε τα πράγματα ρεαλιστικά θα διαπιστώσουμε ότι εδώ και τουλάχιστον 2 δεκαετίες στο όνομα της κοινωνικής προόδου που θα έφερνε την Ελλάδα σύμφωνα με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει επιβληθεί πολιτική οικονομικής λιτότητας, παρόλα αυτά (και σε αντίθεση με άλλες χώρες της ΕΕ με παρόμοια προβλήματα πχ Πορτογαλία που προχώρησαν περισσότερο) κοινωνική πρόοδο ακούγαμε, κοινωνική πρόοδο δεν είδαμε, αντί αυτού, βλέπουμε χιλιάδες νοικοκυριά, επιχειρήσεις κτλ να έχουν φτάσει στο χείλος της χρεοκοπίας και τη χώρα να έχει ένα τεράστιο δημόσιο χρέος. Την τρέχουσα περίοδο οι παρενέργειες από τη διεθνή οικονομική κρίση κάνουν τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα.

Κατ’ αυτό τον τρόπο η κοινωνία οδηγήθηκε πέρα από τα όρια της αντοχής της, έτσι, χιλιάδες είναι οι γονείς που δεν μπορούν εξαιτίας της φτώχειας να ικανοποιήσουν βασικές φυσικές ανάγκες των παιδιών τους. Παράλληλα χιλιάδες είναι και οι γονείς που εργάζονται μέρα- νύχτα για να ικανοποιήσουν τις δικές τους υπέρογκες ανάγκες και τις ανάγκες των παιδιών τους, τα «φροντιστήρια» κτλ στην προσπάθειά τους αυτή αμελούν τα παιδιά τους.

Από την άλλη πλευρά στα σχολεία τα πράγματα δεν είναι καλύτερα, οι μαθητές λένε (ειδικά στο λύκειο που είναι συμπληρωματικό του φροντιστηρίου) ότι οι μόνιμοι καθηγητές μοιάζουν σαν να βαριούνται και οι ωρομίσθιοι των 200 ευρώ το μήνα που τρέχουν σε 3-4 σχολεία απλήρωτοι για μήνες, δεν έχουν καμιά όρεξη να ασχοληθούν με το μάθημα.


Οι παραπάνω και άλλοι εξωτερικοί παράγοντες μορφοποιούν σε μεγάλο βαθμό την ανθρώπινη συμπεριφορά. Από τη σύντομη περιγραφή που προηγήθηκε καταλήγουμε να πούμε ότι, το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν σήμερα οι νέοι είναι ιδιαίτερα διαταραγμένο και το σχολείο δεν μπορεί να αποτελέσει «οδό διαφυγής». Μπροστά σε αυτές τις πράγματι πρωτόγνωρες για την ηλικία τους καταστάσεις τα παιδιά δεν διαθέτουν την απαιτούμενη ευελιξία και αυτοέλεγχο για να τις αντιμετωπίσουν. Έτσι, καθημερινά βιώνουν κακομεταχείριση,απογοητεύσεις και παραμέληση, αναπαράγοντας το βίωμα γίνονται άτολμα, οξύθυμα, και επιθετικά.

Επίσης, το βαρύ καθημερινό πρόγραμμα του σχολείου και του φροντιστηρίου κάνουν τα παιδιά να υποφέρουν από άγχος που συνοδεύεται και από οργανικά συμπτώματα. Η φυσική αγωγή που θα μπορούσε να συμβάλει στην ολόπλευρη και ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών την τελευταία δεκαετία έχει μειωθεί σημαντικά από τα σχολικά προγράμματα. Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι η πολιτεία έχει χρέος απέναντι στους νέους και θα μπορούσε να πλησιάσει και να φροντίσει περισσότερο τα παιδιά, δεν το κάνει όμως, το μοναδικό που φροντίζει σωστά είναι να «εξατομικεύει την ενοχή» για να διασφαλίζει την ηρεμία...