Κρίση & αυξανόμενη αντίθεση

Αν κάνουμε μια μικρή προσπάθεια να σκιαγραφήσουμε το πρόσφατο παρελθόν θα διαπιστώσουμε ότι εδώ και 2 δεκαετίες οι κυβερνήσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη, παρόλο που υπήρχαν σοβαρές διαμαρτυρίες, δεν έκαναν τις ανάλογες παραχωρήσεις στα κοινωνικά αιτήματα. Οι φωνές διαμαρτυρίας δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, κατά πολλούς η κατάσταση και αυτό έγινε σε ολόκληρη την Ευρώπη, είχε κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, δημιούργησε κοινωνικό πισωγύρισμα που με τη σειρά του οδήγησε στην τρέχουσα οικονομικοκοινωνική κρίση.

Το ξέσπασμα της πρωτοφανούς σε μέγεθος χρηματοπιστωτικής κρίσης που δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην πραγματική οικονομία κατά πολλούς σηματοδοτεί το τέλος μιας περιόδου γεμάτης ψευδαισθήσεις γύρω από τις δυνατότητες να υπάρξει ισορροπημένη και διευρυμένη με βάση τις σύγχρονες ανάγκες οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη μέσω της εφήμερης οικονομίας των χρηματοπιστωτικών αγορών. Ο τρόπος λειτουργίας, (ο «ελεγχόμενος» ανταγωνισμός σε μια χωρίς έλεγχο αγορά δημιούργησε κερδοσκοπία) σε ολόκληρη την Ευρώπη, του οικονομικού συστήματος και η δογματική προσήλωση σε οικονομικές αντιλήψεις που τις ξεπέρασε προ πολλού η πραγματικότητα, φάνηκε να δίνει μόνο άμεση διέξοδο στα γενικότερα οικονομικά κτλ προβλήματα.

Από τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν όλα αυτά το χρόνια που πέρασαν πάντα πλήττονταν οι ίδιοι άνθρωποι, δηλαδή, τα χαμηλά εισοδήματα, οι μικρομεσαίοι, υποαπασχολούμενοι, οι άνεργοι κτλ έτσι, εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάστηκαν να επιβιώνουν σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Παντού κυριάρχησαν οι μεγάλες αντιθέσεις. Σε ατομικό επίπεδο κάποιοι λίγοι που μπορούσαν να φτάσουν πιο εύκολα στις ευκαιρίες επέδειξαν επιτυχίες, αδιαφορώντας για οτιδήποτε πέραν του κέρδους. Αντίθετα, σε επίπεδο κοινωνικής και κρατικής οργάνωσης τα πράγματα έγιναν χειροτέρα.

Από την άλλη πλευρά μέτρα για την κοινωνική ανάκαμψη ανακοινώνονται συνεχώς, ανάκαμψη όμως στο εισόδημα τους οι πολίτες δεν βλέπουν, αντίθετα η αγοραστική τους δύναμη συνεχώς μειώνεται. Τα μεγάλα θύματα όμως της κατάστασης είναι όλοι οι νέοι άνθρωποι. Μια γενιά ολόκληρη εδώ και χρόνια χρησιμοποιείται ως όμηρος και κινδυνεύει να χαθεί.

Στις μέρες μας οι απόψεις σε ολόκληρη την Ευρώπη συγκλίνουν ότι μέσα στο προσεχές διάστημα αρκετά από τα δεδομένα του τρόπου λειτουργίας τόσο στο οικονομικό επίπεδο όσο και στον γενικότερο τρόπο λειτουργίας του συστήματος πρέπει να επανεξεταστούν, όλα δείχνουν ότι λύσεις μόνο με "δεσμευτικές εγγυήσεις" δεν θα έρθουν.