Παρακολουθώντας τις εξελίξεις

Η τροπολογία που τροποποιεί τη φιλελεύθερη ιδεολογία.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου είναι αδύνατο να αποκλειστεί η Σύγκρουση Συμφερόντων, λαμβάνοντας αυτό ως δεδομένο η πολιτεία πρέπει πάντα να προσπαθεί να προωθήσει τη δημιουργία και τη συντήρηση αρμονικών εργασιακών σχέσεων μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.

Συνήθως όμως (και αυτό συμβαίνει όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό) οι δυο πλευρές αδυνατούν για μια πλειάδα ζητημάτων να φτάσουν σε αμοιβαίως αποδεκτές λύσεις, σε αρκετές περιπτώσεις οι διαφωνίες οδηγούν σε απεργίες που με τη σειρά τους προκαλούν μεγάλη οικονομική και κοινωνική ζημιά σε όλους. Πάντα και εφόσον οι καταστάσεις αυτές δεν αντιμετωπισθούν έγκαιρα και αποτελεσματικά προκαλούν ανυπέρβλητα προβλήματα, συνήθως η ζημιά είναι μεγαλύτερη για τον εργαζόμενο και το κοινωνικό σύνολο.

Καταργώντας τώρα το δικαίωμα της μονομερούς προσφυγής σε διαιτησία για τυχόν προβλήματα που μπορούν να προκύψουν μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη ο ισχυρότερος σε αυτή τη σχέση είναι φυσικό να κάνει κατάχρηση του δικαιώματος που του δίνει ο νόμος, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να αποκομίζει άμεσα ή έμμεσα πλεονεκτήματα για τον εαυτό του. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι φυσικό τα συλλογικά διαπραγματευτικά όργανα να χάσουν την ισχύ τους, πλέον δεν θα έχουν ρόλο.

Ο εργαζόμενος έτσι θα μείνει συλλογικά ανυπεράσπιστος, η κατάσταση αυτή θα τον αναγκάσει να αρχίσει να διαπραγματεύεται τα δίκαια του μόνος.
Έτσι από δω και πέρα ο κίνδυνος παρεκτροπής από τον εργοδότη, η σύγκρουση και η απόλυση, η υποβάθμιση του περιβάλλοντος εργασίας, οι οικονομικές δυσκολίες, κτλ θα είναι καθημερινή ρουτίνα, με ότι κινδύνους αυτό συνεπάγεται για τον εργαζόμενο. Eίναι γνωστό ότι όταν ο άνθρωπος αντιμετωπίζει καθημερινά δύσκολες καταστάσεις στην επαγγελματική του ζωή οδηγείται σε πρόωρη ψυχική, σωματική και επαγγελματική εξουθένωση.

Επομένως κάθε πολιτισμένο κράτος πρέπει να δίνει το δικαίωμα ένα ουδέτερο τρίτο μέρος να μεσολαβεί (όταν αυτό ζητείται από κάποιο μέρος) για την επίλυση τόσο των μεγάλων θεσμικών ζητημάτων που προκύπτουν, όσο και των καθημερινών προβλημάτων που δεν μπορούν να λυθούν από τα βασικά μέρη και πάντα με σεβασμό του εργαζόμενου και του ρόλου του.

Πρώτος διδάξας καταστρατήγησης των εργασιακών δικαιωμάτων στη χώρα μας είναι η σημερινή αντιπολίτευση την οκταετία 1996-04, με την εισαγωγή της ωρομίσθιας στο δημόσιο σχολείο κτλ.

Σήμερα και κοιτάζοντας το αύριο οι πολιτικές ηγεσίες πρέπει να αφήσουν πίσω τις βαθιά συντηρητικές νοοτροπίες του χθες που καθηλώνουν και υπονομεύουν την πρόοδο και τις προοπτικές του συνόλου των πολιτών της χώρας μας. Η δημοκρατία μας τους χωράει όλους και εργαζόμενους και εργοδότες.