Εξαιτίας της αγροτικής κρίσης των ημερών έγινε αντιληπτό σε όλους ότι η αγροτική πραγματικότητα έχει αρκετά προβλήματα. Σήμερα όλοι συμφωνούν ότι η ελληνική επαρχία απλώς επιβιώνει και οι δημιουργικές πρωτοβουλίες που αναπτύσσονται είναι ελάχιστες.
Από την άλλη πλευρά βλέπουμε ότι ο σχεδιασμός εδώ και 20 χρόνια το μοναδικό που κάνει είναι να προωθεί την εξάρτηση του αγρότη, ακόμη και σε χωριά 150 κατοίκων οι τοπικές συνεργασίες είναι άγνωστη λέξη.
Σε αυτό το πλαίσιο αν κοιτάξουμε τα οικονομικά στοιχεία θα δούμε ότι το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι χαμηλότερο στις αγροτικές περιοχές από ό,τι στις πόλεις, παρόλο που η ύπαιθρος έχει αρκετές πλουτοπαραγωγικές πηγές στη θάλασσα στην ξηρά και στο υπέδαφος. Ελάχιστοι είναι και όσοι προσπαθούν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες, κύρια επειδή δεν έχουν πληροφόρηση, πρόσβαση σε επαρκείς υπηρεσίες & υποδομές και όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που από την Ελλάδα πέρασαν 3 κοινοτικά πλαίσια στήριξης, μεσογειακά προγράμματα κτλ.
Αν τώρα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τα προβλήματα με στόχο να βρούμε τι φταίει και φτάσαμε σε αυτό το σημείο θα δούμε ότι, στη χώρα μας ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, πάνω από το 70% είναι στοιβαγμένο στις πόλεις , την ίδια ώρα ο μέσος όρος του πληθυσμού που ζει σε αγροτικές περιοχές στην Ε.Ε. των 27 ξεπερνά το 56%, φυσικό θα πει κάποιος,περισσότερο από το 91% της επικράτειας της Ε.Ε είναι «αγροτικές περιοχές», το ίδιο είναι και στη χώρα μας..
Από κι και πέρα βλέπουμε ότι, σε περιφερειακό επίπεδο, οι τοπικές δομές, δηλαδή, οι δήμοι, οι νομαρχίες, οι συνεταιρισμοί κτλ δεν έχουν μέχρι σήμερα αναπτύξει κάποια σοβαρή μορφή αγροτικής πολιτικής με βάση τις τοπικές, δυνατότητες και ανάγκες. Σε πολιτικό επίπεδο σχεδόν όλοι περιμένουν να λυθούν τα προβλήματα της «Άνω ραχούλας» από τις κεντρικές δομές της Αθήνας ή από τις κατευθύνσεις και επιδοτήσεις των Βρυξελλών, για να γίνει αυτό έχει συμβάλει και το γεγονός ότι κεντρική οργανωτική κατεύθυνση είναι ο αντιπαραγωγικός πολιτικός συγκεντρωτισμός.
Ένα άλλο βασικό πρόβλημα με σημαντικές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις είναι και η αθρόα είσοδος εποχιακού εργατικού δυναμικού, (σε αρκετές περιπτώσεις αναπτύχθηκε και η μόνιμη μετανάστευση) ειδικά στην Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα που απορρόφησαν το σύνολο του μεταναστευτικού κύματος μετά το άνοιγμα των συνόρων στην ανατολική Ευρώπη και την ενσωμάτωση της ανατολικής Γερμανίας από τη δυτική.
Η μεταναστευτική ροή προς το νότο ευνοήθηκε ιδιαίτερα μετά το κλείσιμο των αγορών εργασίας στη βόρεια Ευρώπη εξαιτίας κύρια της μεταφοράς των βιομηχανιών στην Ασία. Το φαινόμενο άλλαξε ριζικά τα δεδομένα στη νότια Ευρώπη. Ο ντόπιος αγροτικός πληθυσμός μειώθηκε σημαντικά, τι στιγμή που ως σύνολο αυξήθηκε εξαιτίας των μεταναστών. Κατ’ αυτό τον τρόπο και χρόνο με το χρόνο ένα μεγάλο τμήμα των καλλιεργειών (μέσω εργατικού δυναμικού, προσωρινών ενοικιάσεων κτλ) πέρασε στα χέρια των μεταναστών, πράγμα που έδιωξε και τους νέους από την επαρχία. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις καλλιέργειες που χάθηκαν, χωρίς να ανανεωθούν.
Σε αυτό το πλαίσιο τεράστια είναι όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν και τα χρήματα που μεταφέρθηκαν από την αγροτική οικονομία στις χώρες καταγωγής των μεταναστών, τα συμπτώματα της έλλειψής τους είναι ιδιαίτερα εμφανή αυτή την εποχή εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.
Τα προβλήματα όμως δεν σταματούν εδώ και οι ενισχύσεις που ζητούν οι αγρότες είναι λύση βραχυπροθέσμου χαρακτήρα, όσα χρήματα και να δοθούν σε μορφή επιδοτήσεων, ανάπτυξη μέσα στην υπανάπτυξη δεν πρόκειται να δούμε.
Παράλληλα, οι αρνητικές δημογραφικές εξελίξεις με τη συρρίκνωση των παραγωγικών ηλικιών και τη μείωση των γεννήσεων ενδέχεται να δημιουργήσουν πρωτοφανείς αρνητικές συνέπειες.
Δοθέντων τούτων, η ανάπτυξη της υπαίθρου πρέπει να καταστεί πρωταρχικής σημασίας στόχος, δεδομένου ότι αποτελεί βασικό παράγοντα για την κοινωνική και οικονομική ασφάλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου