Αν προσπαθήσουμε να κάνουμε μια αρχική επιφανειακή προσέγγιση της εποχής που διανύουμε βλέπουμε ότι έχει δυο βασικά χαρακτηριστικά, το ένα είναι το ψυχολογικό και το άλλο το πραγματικό, βέβαια κάποιοι από εσάς θα πουν, το ψυχολογικό δεν πηγάζει από το πραγματικό, εδώ όμως είναι και η μεγάλη διαφορά, επειδή η μεταφορά και ανταλλαγή μηνυμάτων σε πραγματικό χρόνο αν ακολουθήσει το δρόμο της κριτικής στάσης ή της οτικοποίησης μιας προσδοκίας προσαρμόζει άμεσα το δυνατό μήνυμα στο γενικότερο κοινωνικό ή πολιτικό περιβάλλον.
Επιπλέον, η κοινωνία είναι κατά τέτοιο τρόπο δομημένη που σχεδόν όλοι ξέρουμε τι και πως θα γίνει την επόμενη μέρα, χωρίς να ενδιαφερόμαστε να μάθουμε το γιατί.
Σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού δεν ενδιαφέρετε να γνωρίσει αλλά πράγματα σε σχέση με τα γενικότερα συμφέροντα της πέρα από αυτά που θα αναπτυχθούν και αφορούν τον κοντινό της περίγυρο.
Μέσα σε αυτό το κατά γενική ομολογία περίεργο κοινονικοπολιτισμικό πλαίσιο είναι δύσκολο η μονάδα να αντιληφθεί ότι τα γενικότερα προβλήματα είναι αποτέλεσμα δομικών παραγόντων που είναι πέρα και έξω από τη δική της σφαίρα επιρροής και δημιουργούνται μέσω ενός πλέγματος καταστάσεων ή συμφερόντων που αναπτύσσουν κύρια τα μμε κατά τρόπο που, η οπτικοποίηση μιας ανύπαρκτης απειλής ή προσδοκίας, κτλ κατασκευάζει την πραγματικότητα σε βάρος της γενικότερης εξυπηρέτησης του συλλογικού συμφέροντος με στόχο να αποτραπούν «ανεπιθύμητες συμπεριφορές»,κτλ μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις εξαναγκάζοντας ψυχολογικά τη «λαϊκή κουλτούρα».
Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργίας, η παραγόμενη κουλτούρα δημιουργεί ενοχές, περιορίζει την ελεύθερη σκέψη και ανάλογα με την κοινωνική εξέλιξη ως επακόλουθο των αλλαγών που συντελούνται δημιουργεί, είτε επιθετική, είτε αμυντική συμπεριφορά, σε καμιά όμως περίπτωση δεν δημιουργεί παραγωγική συμπεριφορά.
Η χρήση ή η καθιέρωση της παραπάνω τεχνικής στη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού έχει αποδειχθεί ότι σε βάθος χρόνου οδηγεί σε υπέρβαση των κοινωνικών κανόνων, είτε από την μια πλευρά, είτε από την άλλη.
Εδώ όμως γεννάται το εξής απλό ερώτημα, αν και κατά πόσο η δημιουργία μιας κοινωνίας προκατ είναι κεφάλαιο που εξυπηρετεί τους γενικότερους πολιτικοοικονομικούς στόχους μιας χώρας;
Σε αυτή την περίπτωση και για να αποτραπεί η απογοήτευση αλλά και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις κοινωνικής ανάπτυξης είναι απαραίτητο να εφαρμόζεται η αρχή της απόδοσης, δηλαδή, η εμπλοκή του πληθυσμού σε δράσεις που τους κάνουν συμμέτοχους στην προσπάθεια μιας ριζικής αναμόρφωσης ενταγμένης σε ένα γενικότερο πλάνο- πλαίσιο διαφορετικής λειτουργίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου