Αρνείται να δει την πραγματικότητα η κυβέρνηση

Είναι γνωστό ότι η πρώτη δανειακή σύμβαση, όχι μόνο δεν κάλυψε το σύνολο των δανειακών αναγκών της χώρας, αλλά άφησε και ένα σημαντικό χρηματοδοτικό κενό το οποίο οδήγησε σε μεγάλη αύξηση μέσω εντόκων γραμματίων τον βραχυπρόθεσμο δανεισμό του δημοσίου. Οι εκδοθέντες τίτλοι σε έντοκα γραμμάτια έφταναν στο 21,6% το 2009 και την τρέχουσα χρονιά είναι στο 41,6% επί του συνολικού ποσού δανεισμού , με ότι αυτό συνεπάγεται σε επιπλέον κόστος για τόκους.

Η νέα δανειακή σύμβαση που βρίσκεται σε τροχιά οριστικοποίησης αυτή την εποχή ήρθε ως αποτέλεσμα της αδυναμίας της χώρας να ανακτήσει την αξιοπιστία της προκείμενου να δανειστεί από τις αγορές κεφαλαίων το 2012, όπως άλλωστε   είχε προβλεφθεί στο μνημόνιο. Έχοντας όμως  από το 2009 και μετά διαμορφωθεί ένα δυσάρεστο κλίμα για την ελληνική οικονομία τα μέτρα που εφαρμόζονται ως  πολιτικό  αντάλλαγμα για την  δανειακή σύμβαση  όχι μόνο δεν βοήθησαν, άλλα έχουν οδηγήσει σε πρωτοφανή ύφεση.

Σήμερα, με την Ελλάδα να βρίσκεται σε κατάσταση πολιτικής και δημοσιονομικής ανισορροπίας η νέα δανειακή σύμβαση, η οποία οπως όλα δείχνουν θα υιοθετηθεί με ακόμη   πιο δυσμνενείς  όρους καθώς εκχωρεί εθνική κυριαρχία,        έχει ορίζοντα ως το 2014, περιλαμβάνει 130 δισ και έχει ως στόχο να καλύψει τις δανειακές ανάγκες της χώρας και τις κεφαλαιακές απώλειες για τις τράπεζες από τη συμμετοχή στο haircut 50% για το ίδιο χρονικό διάστημα.

Συνεπώς, από το 2010 έως το 2014 θα έχουμε δανειστεί μέσω του μηχανισμού ΕΕ- ΔΝΤ 240 δισ, (298.5 δισ ήταν το σύνολο του χρέους το 2009) , χωρίς να έχουμε αντιμετωπίσει την σκληρή πραγματικότητα που δημιουργεί στο εσωτερικό κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον η οικονομική κρίση.

Aπό τις πιο πάνω αναφορές και την πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι γίνεται φανερό ότι η πορεία του δημόσιου χρέους σε συνδυασμό με την ύφεση και τα συνεχιζόμενα μέτρα αυστηρής λιτότητας οδηγούν την Ελλάδα σε κοινωνικοοικονομικό εκτροχιασμό πρωτοφανών διαστάσεων.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση Παπανδρέου αποκομμένη από την Ελληνική κοινωνία αρνείται να δει την πραγματικότητα και προσπαθεί να διαχύσει τις ευθύνες της αποτυχίας της.