Που πάνε οι θυσίες και τα χρήματα του ελληνικού λαού?

Η είσοδος της Ελλάδας, το 1981,  στην ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα εκτός από υποχρεώσεις (ζώνη ελεύθερου εµπορίου κ.α.) σήμανε και εισροές κοινοτικών πόρων οι οποίοι είχαν ως στόχο την ανάπτυξη των λιγότερο ανεπτυγμένων περιφερειών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας μέσω πολυετών επιχειρησιακών προγραμμάτων.

Σε αυτήν την κατεύθυνση τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (Μ.Ο.Π.) που ξεκίνησαν το 1986 και τα 3 κοινοτικά πλαίσια στήριξης( ΚΠΣ) που ακολούθησαν έφεραν αρκετά δισεκατομμύρια οικονομικής ενίσχυσης.

Παρά, όμως, την ύπαρξη μεγαλεπήβολων στόχων, δεν αξιοποιήσαμε (ως χώρα)     αποτελεσματικά τους εν λόγω μηχανισμούς χρηματοδότησης. Τα αποτελέσματα που βιώνουμε σήμερα φανερώνουν ότι η συνεισφορά τους στην βελτίωση της οικονομικής κατάστασης του πληθυσμού και των πάγιων παραγωγικών υποδομών ήταν μικρή έως ανύπαρκτη.

Για να τεκμηριώσω τον παραπάνω προβληματισμό παρατήρησα γύρω μου σε ένα μεγάλο γεωγραφικό χώρο να βρω κάτι το οποίο να αξίζει αναφοράς, το μόνο που βρήκα ήταν ένα εργαστήρι παραγωγής παραδοσιακών ζυμαρικών.

Συνεπώς υπάρχει θέμα; Πού πήγαν όλα αυτά τα χρήματα.

Πρόσφατα,  μέσω των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης,  ο μεταβατικός πρωθυπουργός κ. Λουκάς Παπαδήμος ανακοίνωσε ότι η αναπτυξιακή πολιτική του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς 2007 - 2013 (ΕΣΠΑ) θα έχει ως βασικό στόχο την ενίσχυση της ρευστότητας μεγάλων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην χώρα μας. Κάπως έτσι μάλλον αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση το δημόσιο συμφέρον.

Αυτή η στρατηγική δεν είναι κάτι νέο, είναι το μοντέλο της μεταπολίτευσης μέσω του οποίου η διαπλεκόμενη πολιτικοοικονομική ελίτ καρπώνονταν για ίδιο όφελος και ιδιοτελείς σκοπούς τους κοινοτικούς πόρους, είχε την επικαρπία των εγχώριων πόρων και πάντα κοινωνικοποιούσε τις ζημίες, δίνοντας κάπου κάπου «μύθους» ή «χάντρες και καθρεφτάκια» στους ιθαγενείς,

Κάπως έτσι όμως φτάσαμε να έχουν φτωχοποιηθεί πλήρως τα 2/3 της κοινωνίας , η ελληνική οικονομία να εξαρτά την οικονομική της ασφάλεια στον εξωτερικό δανεισμό και την τρέχουσα περιοδο,  τα ίδια κέντρα.  με αργά αλλά σταθερά βήματα,  εγκλωβίσουν την χώρα και την κοινωνία σ’ ένα μακροχρόνιο αδιέξοδο.

Θα μου πεις τώρα, ε, και, γιατί τα λες όλα αυτά! Τι κάνουμε τώρα εμείς που είμαστε άνεργοι και φτωχοί?

Αν φίλες και φίλοι οι πολιτικές κατευθύνσεις είχαν προσεγγίσει τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας σήμερα δεν θα ήμασταν μια κατεστραμμένη οικονομία με φαντασιώσεις του τύπου, “θα μας σώσει το διαπλεκόμενο σύστημα” που “ετοιμάζει τραπέζι” για την λεία του ΕΣΠΑ και των ιδιωτικοποιήσεων.

Για να γίνουν πιο εύκολα αντιληπτές οι παραπάνω σκέψεις θα αναφέρω ένα παράδειγμα:

Αν    οι πόροι του ΕΣΠΑ, που φθάνουν τα 20 δισ ευρώ, δεν δίνονταν για την ενίσχυση της ρευστότητας μεγάλων επιχειρήσεων και μοιράζονταν με την μορφή ενίσχυσης της καινοτομικής επιχειρηματικότητας σε 500.000 χιλιάδες οικογένειες, από 20.000 ευρώ,  για να εγκαταστήσουν φωτοβολταϊκά το συνολικό ποσό που θα κόστιζε η εν λόγω πρόταση θα έφτανε τα 10 δισ ευρώ.

Μέσω της παραπάνω διαδικασίας οι 500.000 χιλιάδες οικογένειες θα είχαν περίπου 1.000 -1200 ευρώ επιπλέον εισόδημα το μήνα καθώς θα εξάγαμε σημαντικές ποσότητες καθαρής ηλεκτρικής ενέργειας στην βόρεια Ευρώπη.

Γι αυτό λοιπόν, η συνειδητοποίηση του παρελθόντος θα μας βοηθήσει όχι μόνο να δούμε τα αίτια και τη φύση του οικονομικού μας προβλήματος, άλλα και για να σχεδιάσουμε το μέλλον χωρίς να αυτοπαγιδευτούμε στο φαύλο κύκλο των μη υπαρκτών διλημμάτων και των εκβιασμών που θέτουν οι πολιτικοί υπάλληλοι των διεθνών και εγχώριων «τοκογλύφων»