Η κρίση έδειξε την πλευρά της πραγματικότητας

Η Γερμανική επανένωση ως αποτέλεσμα παγκόσμιου διακανονισμού (συνθήκη δυο συν τέσσερα), 11 μήνες μετά την πτώση του τοίχους του Βερολίνου, τον Νοέμβριο του 1989, σήμαινε προσχώρηση σε ένα ομοσπονδιακό κράτος της λαϊκής δημοκρατίας της Γερμανίας, δηλαδή προέκυψε μια γερμανο-γερμανική νομισματική και πολιτική ένωση. Ουσιαστικά η εν λόγω θεσμική μεταρρύθμιση είναι μια αναβίωση της δομής του Ράιχσταγκ ως θεσμού νομοθετικού οργάνου, η οποία δομή είχε ιδρυθεί ή αναβιώσει (οι απόψεις διίστανται) την περίοδο 1867 – 1945.

Οι εξελίξεις της εποχής που ακολούθησε την πτώση του τοίχους του Βερολίνου, όπως εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται σήμερα, σηματοδότησαν   την περαιτέρω   εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης μέσω μιας πολιτικά ενωμένης ομοσπονδιακής Ευρώπης κατά τα γερμανικά πρότυπα. Η Γερμανία απλά έψαχνε, με σύμμαχο τον χρόνο και την ανάγκη, αφορμή,  η οποία ήρθε με την κατάρρευση, το 2007, της «Lehman Brothers» και την εξάπλωση της κρίσης των ενυπόθηκων δανείων στην Ευρώπη.

Όποιος έχει παρακολουθήσει την εξέλιξη των πολιτικών πραγματικοτήτων στην Ευρώπη εύκολα μπορεί να αντιληφθεί ότι η  πολιτική διαχείριση της κρίσης από την πλευρά της Γερμανίας είχε ως βασικό στόχο  και ως ένα μεγάλο βαθμό πέτυχε το ευρωπαϊκού επιπέδου σχέδιο να εξυπηρετεί πλήρως τα συμφέροντά της, ανεξάρτητα αν η σοβαρότητα της κατάστασης προκαλούσε προβλήματα σε άλλες χώρες- μέλη της ΕΕ.

Την ίδια ακριβώς τακτική ακολούθησε και την εποχή που ξέσπασε, με σπινθήρα το χρέος της Ελλάδας, η κρίση του ευρωπαϊκού χρέους.

Όπως αποδεικνύεται σήμερα, η Γερμανία είναι ο κερδισμένος από κάθε άποψη δεδομένου ότι, τόσο στα οικονομικά, όσο και στα πολιτικά δρώμενα μπορεί να ασκεί σημαντική επιρροή στην Ευρώπη και παγκοσμίως.

Κατά συνέπεια, η προοπτική μιας πραγματικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης τίθεται εν αμφίβολο καθώς ανεξάρτητες χώρες- μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης καλούνται να προσχωρήσουν με «κανονική πορεία» στη γερμανική σφαίρα επιρροής.

Σήμερα λοιπόν  η Ευρωζώνη βρίσκεται μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα ή θα γερμανοποιηθεί πλήρως με ότι αυτό συνεπάγεται για αναφαίρετα δικαιώματα των κρατών -μελών ή θα συνεχίσει να υπάρχει σε ένα διαφορετικό πλαίσιο με ριζική τροποποίηση των Ευρωπαϊκών Συνθηκών οι οποίες θα τεθούν υπό τον έλεγχο και την κρίση των λαών.

Όλα αυτά βέβαια υπό κανονικές συνθήκες, γιατί σε περίπτωση που προκύψει κάποιο απροβλέπτου χαρακτήρα γεγονός ο πανικός- απειλή για όλες ανεξαιρέτως τις χώρες μπορεί να οδηγήσει σε μη επιθυμητές εξελίξεις το σύνολο της Ευρώπης με παγίωση de facto καταστάσεων, όπως όταν κατέρρευσε το τοίχος του Βερολίνου.

Κάπως έτσι δεν προέκυψε η μεταβατική κυβέρνηση στην Ελλάδα.

Στην αρχή κανένας δεν ήθελε να βρίσκεται μέσα, αλλά υπάρχει.

Υπό αυτήν την έννοια, αν η Ελλάδα βρεθεί εκτός Ευρωζώνης, πριν η Ευρωζώνη γερμανοποιηθεί πλήρως θα είναι μια ιδιαίτερα θετική εξέλιξη.

Γιατί, άλλο είναι να βρίσκεται η Ελλάδα μέσα στα Ευρωπαϊκά πλαίσια και άλλο να προσχωρήσει η Ευρώπη στο Γερμανικό πλαίσιο με πρόσχημα- κοινό τόπο το μύθο της διατήρησης του ισχυρού ευρώ.