«Χαμένα επαγγέλματα»

Eαν κάνουμε ένα μικρό οδοιπορικό στο πρόσφατο παρελθόν θα διαπιστώσουμε ότι αρκετά επαγγέλματα της δεκαετίας του ‘60 όχι μόνο δεν εξελιχθήκαν αλλά, και δεν υπάρχουν πια. Οι παλιότεροι σήμερα αφηγούνται με νοσταλγία τις αναμνήσεις τους από εκείνα τα χρόνια. Η μνήμη τους ανασυνθέτει αποσπασματικά εικόνες δόξας από το παρελθόν, ένα παρελθόν σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικό, αφού είναι δύσκολο να έχουμε σαφή άποψη οι νεότεροι.

Κατά πόσο όμως μας αφορά αυτό σήμερα, έχει πρακτική αξία να συζητάμε για τα χαμένα στο χρόνο επαγγέλματα;

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Αν σήμερα παρατηρήσουμε ρεαλιστικά την πραγματικότητα θα διαπιστώσουμε ότι κλάδοι που έχουν μεγάλο φάσμα επαγγελματικών δυνατοτήτων και θα μπορούσαν να διευρύνουν την παραγωγική βάση δεν εξελιχθήκαν, πχ ο τσαγκάρης θα μπορούσε να έχει γίνει μέσω του τεχνολογικού πολιτισμού βιοτέχνης κατασκευής παπουτσιών, ο μαχαιροποιός, ο αρωματοποιός το ίδιο, κτλ. Τι έφταιξε όμως και δεν έγινε έτσι; Tο σίγουρο είναι ότι οι ευθύνες δεν είναι μόνο «ατομικές»

Αν αναζητήσουμε τα αίτια θα διαπιστώσουμε ότι οι παράγοντες που διαμόρφωσαν την στρεβλή επαγγελματική πραγματικότητα στη χώρα μας είναι αρκετοί. Μεταξύ αυτών διακρίνουμε, την έλλειψη τεχνικής παιδείας και ενημέρωσης, την απουσία επιχειρηματικής κουλτούρας, τους λάθος στόχους που για χρόνια έχει υιοθετήσει και εφαρμόζει η ελληνική κοινωνία. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα αρκετοί είναι οι νέοι που έχουν ως βασικό στόχο ζωής μια θέση στο δημόσιο, στις στρατιωτικές σχολές, στα προγράμματα stage, κτλ, μέσω των πελατειακών σχέσεων που εδώ και 20ετια έχουν γίνει κανόνας. Από την άλλη πλευρά τα χρήματα που προορίζονταν για αναπτυξιακές δράσεις μέσω των κοινοτικών πλαισίων στήριξης διατέθηκαν επιλεκτικά στους ίδιους λίγους, φροντίζοντας πάντα για να πετύχουν το σκοπό τους να συνθέτουν σκηνικό ανασφάλειας στις τοπικές κοινωνίες.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ρευστότητας και αστάθειας χιλιάδες είναι και οι νέοι που την τελευταία 20ετια μετακινήθηκαν από την επαρχία στις μεγάλες πόλεις με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν δουλειές, για να εργαστούν ως υπάλληλοι σε κάποιο από τα πολυκαταστήματα των σύγχρονων μεγαλουπόλεων της χώρας, παρατώντας για το σκοπό αυτό σε αρκετές περιπτώσεις περιουσίες και επαγγέλματα. Για να καλυφτούν τα έξοδα στην πόλη αρκετοί συντηρούνται με τα χρήματα των γονιών τους. Τεράστια είναι και τα ποσά που έχουν φύγει τα τελευταία χρόνια από τη γεωργία για γειτονικές χώρες μέσω του εποχιακού εργατικού δυναμικού (όταν από ένα παραγωγικό αγροτικό χωριό 300 κατοίκων «φεύγουν» για μεροκάματα περίπου 300.000- 500.000 ευρώ το χρόνο, η ζημιά για την τοπική οικονομία είναι μεγάλη.

Τα ανωτέρω δείχνουν ότι η ζημιά για την εθνική μας οικονομία είναι τεραστία, ερήμωσε η επαρχία, φτάσαμε σε σημείο να καταναλώνουμε περισσότερα απ όσα παράγουμε και μέσω του εμπορίου να γίνεται ανακύκλωση των χρημάτων με την αγορά ξένων προϊόντων. Γίναμε τελικά, μια χώρα που μάθαμε στο εύκολο και στο εφήμερο, έτσι γίναμε διπλά χαμένοι.

Σήμερα η παραγωγική ανάπτυξη της χώρας είναι ίσως το πιο δύσκολο εγχείρημα, δεδομένης της χρόνιας αδράνειας και της υστέρησης έναντι των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών. Παρόλα αυτά, αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι χρειάζεται να περάσουμε σε ένα διαφορετικό οργανωτικό μοντέλο με ουσιαστική αναθεώρηση των χρηματοδοτικών προσανατολισμών που θα οδηγήσει τη χώρα να αξιοποιήσει αποτελεσματικά το ανθρώπινο δυναμικό της και να αναπτυχθεί στη βάση της κοινωνίας. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει μέσω του υφιστάμενου πλαισίου, κύρια, επειδή είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο υφιστάμενος τρόπος λειτουργίας έχει ως βασική αποστολή να διατηρεί τα προνόμια των λίγων.

Επομένως η υιοθέτηση μιας νέας πολιτικής που θα εξυπηρετεί τους πολλούς στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα καθίσταται εκ των πραγμάτων αναγκαία.