Στερεότυπες αναπαραστάσεις.

Εδώ και χρόνια συνηθίζω να παρακολουθώ την ομιλία του πρωθυπουργού της χώρας στη ΔΕΘ. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι μ έχει προβληματίσει αρκετά η αναγκαιότητα - χρησιμότητα της συγκεκριμένης εκδήλωσης.

Ως βασικό λογο πολιτικής στήριξης της {με αυτό τον τρόπο} από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία βλέπω μόνο την ανάγκη να «πλανεύει» πολιτικά τη Θεσσαλονίκη η Αθήνα και τίποτα παραπέρα. Κατά τα αλλά κάθε χρόνο τα ίδια πράγματα, το ακροατήριο που συνήθως ταυτίζονταν με τον ομιλητή και οι έξω.

Αν τώρα παρατηρήσουμε προσεκτικά και τα πρόσωπα των συμμετεχόντων, τόσο στους μέσα (επίσημους)όσο και στους έξω ( επίσημους του δρόμου)θα δούμε ότι στο σύνολο είναι τα ιδία πρόσωπα με μικρές μόνο αλλαγές στη θέση της καρέκλας, οι έξω άντε να έχουν αλλάξει πεζοδρόμιο!.

Αρκετές φορές έχω αναρωτηθεί για το τι είναι αυτό που πιθανώς απασχολεί τους μέσα, ποιες είναι οι αξίες και οι προτεραιότητές τους, τι είναι αυτό που καθορίζει τη συμπεριφορά τους. Για τους έξω δεν αναρωτιέμαι, επειδή ξέρω.

Συνήθως άλλα περιμένουν να ακουστούν οι μέσα, αλλά οι έξω. Μέχρι τώρα έβλεπα ικανοποιημένους μόνο τους μέσα, φέτος και οι μέσα και οι έξω «φάνηκαν» να μην ικανοποιούνται [ στους έξω υπάρχουν και διαφορετικές προσεγγίσεις. Ο πρόεδρος της ΔΑΚΕ ιδιωτικού τομέα Κώστας Πουπάκης είπε ότι η παράταξη συμμετείχε και φέτος στο συλλαλητήριο, στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο των εργαζομένων.

Ο προϋπολογισμός, για τον οποίο πέρυσι ο κ. Καραμανλής έκανε εκλογές, έχει καταρρεύσει. Ο λαός είναι αγανακτισμένος από την πολιτική που ασκείται, λέει φτάνει πια και οι πολιτικές που δεν διορθώνονται ανατρέπονται» είπε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ.]

Αυτό επιβεβαιώνει ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει εργατικό κίνημα που μέσα από οργανωμένο θεσμικό πλαίσιο και καθορισμένη σχέση με την κυβέρνηση θα διεκδικήσει κάτι καλύτερο για τους εργαζόμενους. Με τη λογική που διέπει σήμερα τη λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος η αντιπαράθεση κυβέρνησης αντιπολίτευσης από τα τηλεοπτικά παράθυρα μεταφέρεται στο δρόμο, μπορεί όμως ένα εξαρτημένο συνδικαλιστικό κίνημα να προσφέρει στον εργαζόμενο;

Έτσι το γεγονός ότι όλοι είναι ανικανοποίητοι το εκλαμβάνω ως καλό σημάδι, βέβαια θα μου πείτε πως είναι δυνατόν να είναι καλό σημάδι όταν όλοι είναι ανικανοποίητοι. Η απάντηση εδώ είναι εύκολη.
Οι έξω διαμαρτύρονται επειδή κάνουν το ίδιο εδώ και χρόνια, δηλαδή, βρίσκονται πάντα οικονομικά στριμωγμένοι από την πολιτική του Υπουργείο Οικονομικών. Επίσης, όπως είπαμε παραπάνω υπάρχει και η διείσδυση του κομματικού παράγοντα.

Κατά τη γνώμη μου οι μέσα φέτος είναι ανικανοποίητοι επειδή, μάλλον, θα αναγκαστούν να βάλουν και αυτοί το χέρι στην τσέπη και να συμβάλουν περισσότερο στο κοινό ταμείο της χώρας. Είναι γεγονός και φαίνεται, ότι τα φορολογικά μέτρα δεν τους ικανοποίησαν, είχαν συνηθίσει να βγάζουν χρήματα χωρίς να δίνουν. Η φοροδιαφυγή όμως είναι βαθιά αντικοινωνική συμπεριφορά.

Εδώ και χρόνια το ισχύον κοινωνικό μοντέλο (μικρές ομάδες συμφερόντων που λειτουργούν μόνο για το δικό τους συμφέρον ) είναι αποδεκτό χωρίς ιδιαίτερες ενστάσεις, στην πραγματικότητα όμως είναι ένα τεχνητό δημιούργημα των μμε που έντεχνα κρύβει της ατέλειες και όλοι είναι ικανοποιημένοι, όπως έκρυβαν τη φτώχια στον κουμμουνισμό.
Είναι γνωστό ότι στα πρωην κομουνιστικά κράτη οι κεντρικές λεωφόροι των πόλεων που υπήρχε επισκεψιμότητα, είχαν κοσμοπολίτικη όψη, αν όμως κοιτούσες πίσω από τα ψηλά και όμορφα πρώτα κτήρια θα έβλεπες χαμόσπιτα.

Αν τώρα μελετήσουμε προσεκτικά τις διεργασίες μέσα από τις οποίες έχει διαμορφωθεί η πολιτική στάση της κοινής γνώμης στη χώρα μας από το 1974 έως και σήμερα θα διαγνώσουμε αρκετά περίεργα που δεν διαφέρουν και πολύ από το παραπάνω παράδειγμα. Μεγάλη κουβέντα όμως αυτή. Θα μπορούσα όμως να πω ότι λογο και της στάσης των μμε έχουν αρχίσει τα τελευταία χρόνια σε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού να εσωτερικοποιούνται περίεργα μηνύματα, σχεδόν όλοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι μέσα και οι έξω είναι διαφορετικοί, άλλος κόσμος οι μέσα άλλος οι έξω…

Αυτό δημιουργεί κυρίαρχη εικόνα, απομονώνει και δημιουργεί βαθιά σύγκρουση, μέσα- έξω, επειδή η όραση, είναι η πιο ισχυρή από τις αισθήσεις.
Έτσι, η κοινωνία είναι περήφανη που βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, αλλά ταυτόχρονα ντρέπεται κιόλας.
Η λογική αυτή καθιστά αιχμάλωτες και συνάμα ευάλωτες μεγάλες κοινωνικά ομάδες στην πελατειακή λογική. Αν όμως στην κοινωνία της χώρας μας στόχος είναι η συνέχιση της πελατειακής λογικής, τότε, πραγματικά έχουμε πρόβλημα.

Έτσι το δίλλημα που ανακύπτει είναι, κοινωνική ακαμψία και ομάδες συμφερόντων με εξαρτημένη γύρω από τις ανάγκες μιας μικρής ομάδας συμφερόντων ανάπτυξη ή σύγχρονες πολιτικές και οικονομικές δομές με νέες αντιλήψεις και μεθόδους που θα δίνουν ευκαιρίες και οι καρποί της ανάπτυξης θα διαχέονται σε όλους μέσα σε περιβάλλον ισότητας ευκαιριών και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Γενικότερα όμως, στην πράξη οι στάσεις και οι συμπεριφορές δηλώνουν την αλληλεγγύη και την κοινωνική δικαιοσύνη. Μέσα από κοινωνικές προκαταλήψεις δεν μπορούν να υπάρξουν στάσεις και συμπεριφορές που να ξεπερνούν τα στενά όρια της κοινωνικής ομάδας που ανήκει το άτομο και ας υπάρχει πολιτισμική αποκρυστάλλωση…