Το άγχος της ωρίμανσης

Ομολογώ ότι προβληματίστηκα αρκετά ακούγοντας και διαβάζοντας την ομιλία του αρχηγού του πασοκ κ. Γ. Παπανδρέου. Οι απορίες μου όμως λύθηκαν εύκολα σήμερα το πρωί ακούγοντας συζητήσεις πολιτών σε καφενείο της περιοχής και διαβάζοντας τις κυριακάτικες εφημερίδες.

Καταρχήν και βασικό απέφυγε την μετωπική σύγκρουση. Tο γεγονός αυτό δείχνει ότι ως μέρος του πολιτικού προβλήματος αντιλαμβάνεται ότι μια τέτοια σύγκρουση δεν θα είχε κανένα όφελος για τον ίδιο. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι τα σημερινά φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής έχουν "πράσινη αφετηρία".

Από κι και πέρα ένα μεγάλο μέρος των όσων λέχθηκαν ήταν μια σύντομη επιφανειακή προσπάθεια για αλλαγή οπτικής στην κατεύθυνση του αποπροσανατολισμού που εξυπηρέτησε κύρια κομματικές συγκυριακές ανάγκες. Εκτός αυτού φάνηκε να μην υπάρχει στα όσα ειπώθηκαν ιδεολογική δυναμική, κρίνοντας από το ακροατήριο και την πολιτική συμπεριφορά που εκδηλώθηκε.

Επίσης έγινε απόλυτα κατανοητό σε όλους ότι όσα ειπώθηκαν δεν ήταν αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης του ομιλητή με τις κοινωνικές ομάδες που απευθύνονταν, η ομιλία φάνηκε να είναι προϊόν του επικοινωνιακού συστήματος βασισμένη σε υποκειμενική εκτίμηση και σε σχέση με τα στοιχεία του γενικού κλίματος.

Παράλληλα, έδειξε να μην ενδιαφέρεται, μέσω της ομιλίας, να προσεγγίσει τη μεσαία τάξη και άνω, που υποσχέθηκε εμμέσως πλην σαφώς την μακροημέρευση της χωρίς να μπουν σε κίνδυνο κεκτημένα. Παρομοίως και για τους μηχανισμούς πατρωνίας και διαπλοκής δεν είπε κάτι συγκεκριμένο, φίλοι είναι, δεν έχει κάτι μαζί τους, νέους κανόνες θα βάλει. .

Έτσι επικεντρώθηκε και απευθύνθηκε αλλά και έγινε απόλυτα κατανοητός στα μικρομεσαία στρώματα της ελληνικής κοινωνίας που αντιμετωπίζουν και τα σοβαρότερα προβλήματα εξαιτίας της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Στο οικονομικά αδύνατο πληθυσμιακό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας υποσχέθηκε βελτίωση της στασιμότητας μέσω οπισθοχώρησης. Πολιτικές απαντήσεις στα επίμονα προβλήματα που απασχολούν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας δεν έδωσε.
Μπορεί όμως έτσι να εξελιχθεί η ελληνική κοινωνία και με ποιους μηχανισμούς, με ποια άτομα;
Είναι αυτό η εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης;

Έτσι τα όσα συμβαίνουν αποδεικνύουν ότι η ελληνική κρίση δεν είναι μόνο πολιτική κρίση, είναι βαθιά κοινωνική κρίση με άγνωστες διαστάσεις που έρχεται από τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν στο παρελθόν.

Η εποχή και τα προβλήματα άλλαξαν, όμως, η πολιτική σκέψη φαίνεται να μην συμβαδίζει με την κοινωνική πραγματικότητα ή καλύτερα θα έλεγα ότι γίνονται προσπάθειες να την κάνουν με επικοινωνιακά τρικ και πολιτικά ίδιες απόψεις να γίνει .
Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί από τη στιγμή που ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού της χώρας δεν είναι μέρος της κοινωνικής πραγματικότητας και ούτε πρόκειται να γίνει