Όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου, το 2010, ψήφισε το πρώτο πακέτο σκληρών μέτρων λιτότητας όλοι προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι το λιγότερο σε 2 χρόνια η χώρα θα έχει βρει το δρόμο της.
Τον περασμένο Ιούλιο, οι αποφάσεις τις 21η Ιουλίου, παρουσιάστηκαν ως η λύση που θα έβγαζε την Ελλάδα από το αδιέξοδο της ύφεσης.
Λίγους μήνες μετά μάθαμε ότι η οικονομική πολιτική που ακολούθησαν καταδικάζει την Ελλάδα σε μακροχρόνια ύφεση.
Για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα οι Ευρωπαίοι ηγέτες υποστηρίζουν ότι δεν τηρήθηκε το χρονοδιάγραμμα και η κυβέρνηση προσπαθεί, δουλικά, να αποδείξει ότι παίρνουμε τις απαραίτητες αποφάσεις.
Εν τω μεταξύ, ο Ελληνικός λαός δίνει αγώνα επιβίωσης και η ελληνική οικονομία μέρα με την μέρα βουλιάζει.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν από τις εξελίξεις είναι πολλά, το βασικότερο όμως είναι για ποιους λόγους η Ελληνική κυβέρνηση επέτρεψε να φτάσουν σε αυτό το σημείο τα πράγματα όταν σχεδόν όλες οι χώρες τις Ευρωζώνης αντιμετωπίζουν παρόμοια ή και χειρότερα προβλήματα από την Ελλάδα, με βάση το μέγεθος που καταλαμβάνει η οικονομίας τους στο χώρο του κοινού νομίσματος.
Δεδομένου ότι η σύνοδος κορυφής που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν θα δώσει χειροπιαστό αποτέλεσμα, παρά μόνο βραχυπρόθεσμες λύσεις για να αποσπάται η προσοχή από την ουσία του προβλήματος, η Ελλάδα πρέπει να δώσει μια οριστική, δική της, απάντηση στην κρίση χρέους πριν το χρέος καταστήσει την ελληνική κοινωνία αιχμάλωτη των εμμονών της κυβέρνησης.
Εκτός αυτού, δεν έχουμε το δικαίωμα, αν θέλουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως ελεύθεροι πολίτες, να αφήνουμε ανθρώπους που δεν ζουν την κρίση, να αποφασίζουν για όλους εμάς που έχουμε υποστεί τις συνέπειές της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου