Μέχρι το 2009 το χρέος της χώρας μας ήταν 304 δισ ευρώ, όπως διαμορφώθηκε εδώ και αρκετά χρόνια.
Από το 2010 έως το 2014 η Ελλάδα θα ανανεώσει το χρέος της κατά 219 δισ ευρώ μέσω των 2 πακέτων δανεισμού από το ΔΝΤ και την ΕΕ.
Ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός της χώρας για το ίδιο διάστημα θα ανέλθει, ως σύνολο, γύρω στα 80 δισ ευρώ
Οι τόκοι που θα πληρώσουμε την 3ετια που ακολουθεί θα φτάσουν ή μπορεί και να ξεπεράσουν τα 45 δισ ευρώ. Κατά μεσο όρο οι τόκοι που θα πληρώσουμε τα επόμενα χρόνια είναι 13-16 δισ ευρώ το χρόνο.
Είναι προφανές από τους αριθμούς ότι το 2014 που τελειώνει το μεσοπρόθεσμο θα έχουμε σε πραγματικούς αριθμούς το ίδιο χρέος, ίσως και μεγαλύτερο σε σχέση με το 2009.
Η μεγάλη διαφορά σε σχέση με το 2009 είναι ότι το 2014 ο ελληνικός λαός θα βιώνει την απόλυτη φτωχοποιήση και θα έχουν προκύψει αξεπέραστα προβλήματα ρευστότητας.
Τα προβλήματα όμως δεν τελειώνουν το 2014, από το 2015 έως το 2019 μας περιμένουν 140 δισ δάνεια που την εν λόγω περίοδο λήγουν.
Αν στα χρέη που περιέγραψα παραπάνω προσθέσουμε και τα προβλήματα που αναμένεται να δημιουργήσει η ανεργία, τότε τα πράγματα δυσκολευουν αρκετά. Ένα απο τα μεγάλα προβλήματα που προκαλεί η ανεργία είναι ότι τα επόμενα χρόνια τα ασφαλιστικά ταμεία θα δυσκολευτούν να πληρώσουν συντάξεις ή να καλύψουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καθώς θα έχουν σημαντικά μειωμένα έσοδα από ασφαλιστικές εισφορές. Αδυναμία πληρωμής μισθών θα αντιμετωπίσει και το δημόσιο, δεδομένου ότι τα φορολογικά κ.α. έσοδα θα μειωθούν δραματικά.
Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι:
Πως κάτω από αυτές τις συνθήκες θα μπορέσει να λειτουργήσει η ελληνική κοινωνία;
Από που θα προκύψουν έσοδα 45 δισ το χρόνο κατά μέσο όρο μέχρι το 2019 για να πληρώνουμε δάνεια και τόκους; όταν σήμερα ακόμη η Ελληνική κοινωνία έχει ξεπεράσει τα όριά της; και τα έσοδα του δημοσίου είναι κατά μέσο όρο 50 δισ το χρόνο;
Δεν πρέπει λοιπόν να επανατοποθετηθούμε συνολικά σε ότι αφορά την διαχείριση του χρέους μας, αγοράζοντας το στην δευτερογενή αγορά με ίδιες δυνάμεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου