Καθώς οι μέρες περνούν είναι κάτι περισσότερο από εμφανές ότι το τελικό σημείο της κρίσης χρέους είναι ακόμη πολύ μακριά.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση με “ασπίδα” την Ελλάδα προσπαθεί να ξεπεράσει την δομική της κρίση δημιουργώντας νέα κέντρα υπερεξουσίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο με την κεφαλαιακή διεύρυνση του EFSM και η ελληνική κυβέρνηση με όπλο την πλαστή κυβερνητική πλειοψηφία που διαθέτει έχει πάρει μέχρι σήμερα μέτρα με οικονομικό και κοινωνικό κόστος που όμοιό του μόνο σε καιρό πολέμου μπορούμε να συναντήσουμε, δεδομένου ότι έχουν υπερβεί τα αντικειμενικά όρια που επιβάλει το σύνταγμα και αφαιρούν από κάθε Ελληνική οικογένεια πάνω από το 35% του μέσου οικογενειακού εισοδήματος.
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση ο δημόσιος προβληματισμός έχει αρχίσει να λαμβάνει διαστάσεις χιονοστιβάδας.
Ολόκληρη η κοινωνία αποδέχεται την ανάγκη πολιτικών αλλαγών καθώς ολοι αντιλαμβάνονται ότι η οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται δεν θα δώσει λύση στα προβλήματα της χώρας, χωρίς όμως μέχρι στιγμής το κοινωνικό κίνημα να έχει καταφέρει να βάλει ένα τέλος στα όσα διαδραματίζονται στον κατά τα λοιπά ξεχωριστό τόπο μας.Υπήρξαν πολλές μεγάλες διαδηλώσεις από τον Μάιο του 2010 όταν η Ελληνική βουλή ψήφισε το μνημόνιο, καμιά όμως δεν στάθηκε ικανή να ανατρέψει την κυβέρνηση Παπανδρέου. Αντιθέτως, η πολιτική κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο θολή δεδομένου οτι απουσιάζει η αίσθηση της δικαιοσύνης από την πλευρά της κυβέρνησης.
Αυτό εξηγείται επειδή στην πλευρά την κοινωνίας δεν υπάρχουν ξεκάθαροι στόχοι. Αν προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική γωνία θα διαπιστώσουμε ότι όλος αυτός ο κόσμος που κατεβαίνει στους δρόμους δεν έχει χαράξει ακόμη δρόμο για το που και πως θέλει να φτάσει, πράγμα θεμελιωδώς παράλογο για τις εποχές που βιώνουμε. Η εικόνα που αντικρίζει κάποιος παρατηρώντας τα πολιτικοκοινωνικά πράγματα είναι εικόνα σύγχυσης και όλοι εναντίων όλων.
Η κυβέρνηση προσπαθεί, στο εσωτερικό μέτωπο, να αντιγράψει σε πυγμή την Θάτσερ , πολλά μμε ζητούν από τα κόμματα “να στηρίξουν αλλήλους” για να πάρουν το σκλαπ της κοινωνίας, πολλοί συνδικαλιστές με την στάση τους, 24ωρες απεργίες, νταηλίκι χωρίς ουσία κ.α, χάνουν το όποιο δίκιο τους και οδηγούν σε ομηρία ολόκληρους επαγγελματικούς κλάδους, οι “διαδηλωτές” για φτιάξουν ατμόσφαιρα καίνε κιόσκια τα οποία την επόμενη θα τα πληρώσουμε από το υστέρημά μας και, μέσα σε όλα αυτά η φτωχοποιήση παγιώνεται.. χωρίς κανένας να μπορεί να την αποτρέψει ως εξέλιξη.
Με την δυναμική που έχουν τα πράγματα στο τέλος η κοινωνία θα αναγκαστεί να αποδεχθεί το γεγονός ότι δεν έχει πλέον καμία αρμοδιότητα παρέμβασης στις αποφάσεις που λαμβάνονται. Αυτό είναι αναπόφευκτο, για το καλό μας, θα πας πουν.
Αν λοιπόν η «κρίσιμη μάζα» δεν κάνει κάτι ριζοσπαστικό για να υπερασπιστεί τον εαυτό της η κυβέρνηση θα συνεχίσει να υποστηρίζει ότι η Ελλάδα αλλάζει προς το καλύτερο για να συγκαλύψει τις επιπτώσεις που προκαλεί η πολιτική της και η κοινωνία θα συνεχίσει να φτωχοποιήται, διαμαρτυρόμενη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου