Σύμφωνα με εκτιμήσεις της ITUC τους επόμενους 11 μήνες αναμένεται να χαθούν περίπου 50 εκατομμύρια θέσεις εργασίας σε παγκόσμιο επίπεδο με συνέπεια πάνω από 200 εκατομμύρια άνθρωποι να αναγκαστούν να ζουν σε επίπεδο απόλυτης φτώχειας, παράλληλα, εκτιμάται ότι η ανεργία θα μειώσει σημαντικά και τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία συσσωρεύοντας ελλείμματα. Από την άλλη πλευρά οι κυβερνήσεις προσπαθούν να αντιμετωπίσουν με όσα μέσα διαθέτουν την κατά γενική ομολογία πρωτοφανή κρίση. Μέχρι στιγμής όμως, η μορφή των μέτρων φαίνεται να έχει ως κύρια κατεύθυνση την κοινωνικοποίηση των ιδιωτικών ζημιών. Αναγκαία αντίδραση σε μια ιστορικά πρωτοφανή κρίση λένε αρκετοί, σε λάθος κατεύθυνση εκτιμούν άλλοι και ζητούν αναθεώρηση με ριζική στροφή της γενικότερης οικονομικής πολιτικής με νέους κανόνες.
Αν τώρα προσπαθήσουμε να δούμε από μια διαφορετική οπτική γωνία τα πράγματα βλέπουμε ότι, η σημερινή κατάσταση θυμίζει έντονα την εποχή της πτώσης του κομμουνισμού που συνοδεύτηκε από οικονομικά, πολιτικά και άλλα προβλήματα.
Η τότε μετάβαση από την κρατική οικονομία στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς στις περισσότερες των περιπτώσεων αποτέλεσε πλήγμα για τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, κύρια επειδή οι πολίτες και οι κυβερνήσεις των περισσοτέρων χωρών δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν γρήγορα τα νέα δεδομένα και να πραγματοποιήσουν τη μετάβαση από την μια κατάσταση στην άλλη, έτσι δημιουργήθηκε κλίμα αποσταθεροποίησης. Οι χώρες αυτές προκειμένου να σταθεροποιήσουν το κλίμα της πολιτικής και οικονομικής αναταραχής κατέφυγαν σε λήψη περιοριστικών μέτρων. Οι περικοπές έπληξαν κυρίως τα πιο ευάλωτα μέρη της κοινωνίας, σοβαρά προβλήματα επιβίωσης αντιμετώπισε και ένα μεγάλο τμήμα των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, δηλαδή, μια κατάσταση όπως η τρέχουσα.
Η νέα κατάσταση τόσο στις ανατολικές χώρες όσο και σε αρκετές χώρες της δύσης (όπως η χώρα μας, που απορρόφησαν ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών) , οδήγησε τις οικονομίες σε καθεστώς λιτότητας για να ξεπεραστεί η κρίση.
Η λιτότητα πρακτικά είναι η δέσμευση- συγκέντρωση του χρήματος με σκοπό τη μεγαλύτερη παραγωγή του ως φυσικό αποτέλεσμα της αναμενόμενης επιπλέον ανθρώπινης δραστηριότητας.
Σ αυτές τις συνθήκες και μετά από 20 χρόνια λιτότητας αντί να έχουμε καλυτέρευση των γενικότερων οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών βλέπουμε να συμβαίνει το αντίθετο. Οι πολίτες οδηγήθηκαν σε αύξηση του δανεισμού, σε ανισότητες ιδιοκτησίας, φτάσαμε σε υπερσυγκέντρωση του εμπορίου που οδήγησε σε μείωση των συναλλαγών και σε υπερσυγκέντρωση- εκτροπή του πλούτου στα χέρια λίγων που σε αρκετές περιπτώσεις δεν είχαν καμιά σχέση με την πραγματική οικονομία. Σε αυτό το πλαίσιο το ποσοστό του πληθυσμού που ευνοήθηκε δεν πρέπει να ξεπερνά το 20%.
Μετά από όλα αυτά που συνέβησαν και οδήγησαν στην κρίση ως φυσικό επακόλουθο η ανθρωπότητα είναι βυθισμένη στα προβλήματα, (όπως και η χώρα μας), Ως γνωστό όμως, ένα αποτέλεσμα έχει αναλογία με την αιτία του και όπως σημειώνουν αρκετοί αναλυτές για να φτάσουμε στη λύση του προβλήματος θα διανύσουμε ακόμη αρκετό δρόμο.
Για την ώρα και σύμφωνα με εκτιμήσεις που προκύπτουν από διαφορετικές πηγές οδηγούμαστε στο συμπέρασμα να πούμε ότι η κρίση που περνάμε σήμερα δεν είναι μόνον οικονομική, αλλά και κοινωνική. Με δεδομένο ότι, το νεοφιλελεύθερο πείραμα- μοντέλο που κυριάρχησε τα τελευταία 30 χρόνια απέτυχε? κατέρρευσε και το κομουνιστικό είχε καταρρεύσει πριν αρκετά χρόνια, καταλήγουμε να πούμε ότι στο μέλλον ίσως οδηγηθούμε ως αποτέλεσμα όλων αυτών των πολιτικό-οικονομικοκοινωνικών διαδικασιών και φαινομένων στην παραγωγή ενός διαφορετικού πολιτικοοικονομικού-κοινωνικού συστήματος (χωρίς κάποιο ρήγμα στην ιδιωτική περιουσία και τη δημοκρατία), που δεν θα απορρίπτει αλλά θα δημιουργεί και θα διαμεσολαβεί για την επίλυση των προβλημάτων ως αναγκαία φυσική διέξοδος του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος από την αστάθεια.
Αν τώρα προσπαθήσουμε να δούμε από μια διαφορετική οπτική γωνία τα πράγματα βλέπουμε ότι, η σημερινή κατάσταση θυμίζει έντονα την εποχή της πτώσης του κομμουνισμού που συνοδεύτηκε από οικονομικά, πολιτικά και άλλα προβλήματα.
Η τότε μετάβαση από την κρατική οικονομία στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς στις περισσότερες των περιπτώσεων αποτέλεσε πλήγμα για τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, κύρια επειδή οι πολίτες και οι κυβερνήσεις των περισσοτέρων χωρών δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν γρήγορα τα νέα δεδομένα και να πραγματοποιήσουν τη μετάβαση από την μια κατάσταση στην άλλη, έτσι δημιουργήθηκε κλίμα αποσταθεροποίησης. Οι χώρες αυτές προκειμένου να σταθεροποιήσουν το κλίμα της πολιτικής και οικονομικής αναταραχής κατέφυγαν σε λήψη περιοριστικών μέτρων. Οι περικοπές έπληξαν κυρίως τα πιο ευάλωτα μέρη της κοινωνίας, σοβαρά προβλήματα επιβίωσης αντιμετώπισε και ένα μεγάλο τμήμα των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, δηλαδή, μια κατάσταση όπως η τρέχουσα.
Η νέα κατάσταση τόσο στις ανατολικές χώρες όσο και σε αρκετές χώρες της δύσης (όπως η χώρα μας, που απορρόφησαν ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών) , οδήγησε τις οικονομίες σε καθεστώς λιτότητας για να ξεπεραστεί η κρίση.
Η λιτότητα πρακτικά είναι η δέσμευση- συγκέντρωση του χρήματος με σκοπό τη μεγαλύτερη παραγωγή του ως φυσικό αποτέλεσμα της αναμενόμενης επιπλέον ανθρώπινης δραστηριότητας.
Σ αυτές τις συνθήκες και μετά από 20 χρόνια λιτότητας αντί να έχουμε καλυτέρευση των γενικότερων οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών βλέπουμε να συμβαίνει το αντίθετο. Οι πολίτες οδηγήθηκαν σε αύξηση του δανεισμού, σε ανισότητες ιδιοκτησίας, φτάσαμε σε υπερσυγκέντρωση του εμπορίου που οδήγησε σε μείωση των συναλλαγών και σε υπερσυγκέντρωση- εκτροπή του πλούτου στα χέρια λίγων που σε αρκετές περιπτώσεις δεν είχαν καμιά σχέση με την πραγματική οικονομία. Σε αυτό το πλαίσιο το ποσοστό του πληθυσμού που ευνοήθηκε δεν πρέπει να ξεπερνά το 20%.
Μετά από όλα αυτά που συνέβησαν και οδήγησαν στην κρίση ως φυσικό επακόλουθο η ανθρωπότητα είναι βυθισμένη στα προβλήματα, (όπως και η χώρα μας), Ως γνωστό όμως, ένα αποτέλεσμα έχει αναλογία με την αιτία του και όπως σημειώνουν αρκετοί αναλυτές για να φτάσουμε στη λύση του προβλήματος θα διανύσουμε ακόμη αρκετό δρόμο.
Για την ώρα και σύμφωνα με εκτιμήσεις που προκύπτουν από διαφορετικές πηγές οδηγούμαστε στο συμπέρασμα να πούμε ότι η κρίση που περνάμε σήμερα δεν είναι μόνον οικονομική, αλλά και κοινωνική. Με δεδομένο ότι, το νεοφιλελεύθερο πείραμα- μοντέλο που κυριάρχησε τα τελευταία 30 χρόνια απέτυχε? κατέρρευσε και το κομουνιστικό είχε καταρρεύσει πριν αρκετά χρόνια, καταλήγουμε να πούμε ότι στο μέλλον ίσως οδηγηθούμε ως αποτέλεσμα όλων αυτών των πολιτικό-οικονομικοκοινωνικών διαδικασιών και φαινομένων στην παραγωγή ενός διαφορετικού πολιτικοοικονομικού-κοινωνικού συστήματος (χωρίς κάποιο ρήγμα στην ιδιωτική περιουσία και τη δημοκρατία), που δεν θα απορρίπτει αλλά θα δημιουργεί και θα διαμεσολαβεί για την επίλυση των προβλημάτων ως αναγκαία φυσική διέξοδος του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος από την αστάθεια.
2 σχόλια:
Για πολύ αισιόδοξο σε κόβω... Τι νέα συστήματα και νεοταξίτικες πίπες - "παραγωγή ενός διαφορετικού πολιτικοοικονομικού-κοινωνικού συστήματος (χωρίς κάποιο ρήγμα στην ιδιωτική περιουσία και τη δημοκρατία), που δεν θα απορρίπτει αλλά θα δημιουργεί και θα διαμεσολαβεί για την επίλυση των προβλημάτων" - σάϊανς φίκτιον τσαμπουνάς.
Το θέμα είναι αρχαίο και πάντα το άίδιο, ονομάζεται ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ελεγχος της κοινωνίας πάνω στους κυβερνώντες, έχοντες και κατέχοντες. Ανευ ελέγχου, πάμε στο γεροδιάβολο οι δίκαιοι μαζύ με τους άδικους, καθώς τώρα πια ο πόλεμος γίνεται με πυρηνικά και καμικάζι. Ποιός ελέγχει σήμερα τον ΚΚ τη Ντόρα, το γιωργάκη, το λαλιώτη, τον Αλαβάνο ή παλιότερα τον Κύρκο, τα σταλινικά απολιθώματα του Κόμματος και τ' άλλα πιθηκοειδή τσαμπιόνια της λαμογιάς που μοστράρονται στα κουραδοκάναλα ?
Ξένες πρεσβείες, "νταβάδες" έλληνες, αλλά και πολυεθνικές βρίσκονται από πίσω τους και απέναντί μας. Αυτό είναι το πρόβλημα πάλι σήμερα και είναι πρόβλημα νομιμοποίησης, εμπιστοσύνης και κοινωνικής επικοινωνίας.
Το ζήτημα της συλλογικής ταυτότητας που θέτεις είναι ιδιαίτερα σοβαρό, οι συλλογικές ταυτότητες στο χώρο ως ένα βαθμό επηρεάζονται από τάσεις που δεν έχουν σχέση με το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Από κι και πέρα είναι γνωστό ότι στην ιστορία τα πράγματα δείχνουν ότι πάντα υπήρχε ένας αγώνας κυριαρχίας και εξουσίας σε τοπικό επίπεδο
(πχ εμφύλιος, ήταν αγώνας για την ταύτιση με πολιτικό- οικονομικές τάσεις της εποχής ).
Σήμερα το πλαίσιο είναι διαφορετικό, πχ ο μεγάλος αριθμός μεταναστών που απορροφήσαμε υποβίβασε σημαντικά το μέσο όρο της δικής μας κουλτούρας, που σε συνδυασμό με το ρόλο των μμε και τις επικοινωνιακές πρακτικές που χρησιμοποιούν σε σχέση με την πολιτική κτλ αλλά και το χαμηλό επίπεδο της παιδείας που τώρα και 20 χρόνια είναι στους δρόμους αλλοίωσαν σε σημαντικό βαθμό το χαρακτήρα της φυσιογνωμίας μας.
το ζήτημα είναι να αντιστραφούν οι οροί σε σχέση με την κατασκευή της πραγματικότητας προς όφελος του πολίτη, όχι στη βάση των περιστάσεων, αλλά στη βάση γενικών αρχών κοινά αποδεκτών , διαφορετικά, ούτε ο ‘νταβάς’ δεν θα γλυτώσει και αυτό είναι κοινή εκτίμηση σήμερα, το έχουν καταλάβει όλοι οι πολίτες.
Δημοσίευση σχολίου