Ζητούμενο η «πόρτα» προς το αλλού

Μετά την αποτυχία του μνημονίου και του τριετούς πακέτου των 110 δις ευρώ να βοηθήσει την ελληνική οικονομία, ο διεθνής τύπος παρουσιάζει ως δεδομένη την μερική αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με βασική όμως προϋπόθεση για την δρομολόγηση των ‘εναλλακτικών’ λύσεων την αυξημένη εποπτεία των χρεωμένων χωρών. Οι προτάσεις αυτές συζητήθηκαν και στο περιθώριο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας. Ενδεικτικό του κλίματος που προσπαθούν να δημιουργήσουν για την Ελλάδα με στόχο να ‘περάσουν’ τον πλήρη οικονομικό έλεγχο της χώρας είναι και τα δημοσιεύματα ξένων εφημερίδων «Η Ελλάδα είναι ντε φάκτο αφερέγγυα – όσο πιο γρήγορα γίνει αναδιάταξη χρέους, τόσο καλύτερα», είναι ο τίτλος σχολίου της αυστριακής εφημερίδας της Die Presse. Στην ίδια κατεύθυνση η «The Wall Street Journal» αναφέρει ότι η Αίγυπτος της λαϊκής επανάστασης είναι πιο φερέγγυα για τους επενδυτές της αγοράς από ότι η Ελλάδα.
Με βάση τα παραπάνω η Ελλάδα έχει προβλήματα επειδή οι αγορές δεν την εμπιστεύονται και προκειμένου να την ξανά εμπιστευτούν πρέπει να παραδώσει τα κλειδιά της κυριαρχίας σε υπερεθνικά κέντρα, ανεξάρτητα αν η εξέλιξη αυτή παραβιάζει θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών που εγγυώνται στο Σύνταγμα και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Για να μπορέσει όμως να περάσει η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση 'ανώδυνα' χρειάζεται μια κοινωνία κάτω από τη γραμμή της φτώχιας και μια ελίτ υποταγμένη στα ξένα συμφέροντα, εξέλιξη την οποία υποβοηθά το μνημόνιο με μια σειρά προκαθορισμένων γεγονότων που καθοδηγούνται, επηρεάζουν τις καταστάσεις και επικυρώνουν ότι μας συμβαίνει. Ένα από τα βασικά στοιχεία της στρατηγικής τους είναι η χειραγώγηση της προσοχής των πολιτών, κατευθύνουν την κοινή γνώμη μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα ή αναβάλουν προειλημμένες σημαντικές αποφάσεις για να συνηθίσουν οι πολίτες στην ιδέα των αλλαγών, γεγονός που εμμέσως επηρεάζει τη λήψη των αποφάσεων.

Συνεπώς, το κλίμα της εποχής και οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την πτώχευση των ιδεών και των πρακτικών που ακολουθηθήκαν τον τελευταίο χρόνο. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά όταν μετά από όσα συνέβησαν βρισκόμαστε, ως κοινωνία, σε χειρότερο σημείο από πέρυσι με ανοιχτό το ενδεχόμενο οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης.

Παράλληλα, υπάρχει ένα σημαντικό έλλειμμα στην ενημέρωση του κοινού, (τόσο για οικονομικά ζητήματα, όσο και για την εξωτερική πολιτική της χώρας), από μια κυβέρνηση που είναι αναγκαζόμενη εκ των ξένων πιέσεων να υπερασπίζεται τις πολιτικές της για να μην καταρρεύσει.

Μπορεί όμως, ως ενεργοι πολιτες , να επιτρέψουμε την κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας και την άνευ όρων 'παράδοση' της χώρας για να ‘προστατευτεί’ η κυβέρνηση που υποστήριζε ότι το πακέτο μέτρων του μνημονίου θα λύσει όλα τα προβλήματα της χώρας;