Ιδιοτυπίες λιτότητας

Μέτρα λιτότητας, με περικοπή των δημοσιών δαπανών& επενδύσεων, αλλά και αύξηση της μερικής ανεργίας είναι κάποια από τα μέτρα που προτείνει στη χώρα μας ο αρμόδιος επίτροπος οικονομικών της ΕΕ κ. Χοακίν Αλμούνια για την αντιμετώπιση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και όλα αυτά μέσα σε ένα ιδιαίτερα ανασφαλές κλίμα, εξαιτίας τόσο των χρόνιων προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας, όσο και της διεθνούς κρίσης που αυξάνει τα οικονομικά προβλήματα και την ανεργία.
Ως γνωστό, η εργασία σύμφωνα με το σύνταγμα αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος, εδώ όμως και αρκετά χρόνια η δομή της οικονομικής πολιτικής κατά παράδοξο τρόπο ονόμασε «φιλολαϊκό μέτρο» την πλήρη απασχόληση. Σε αυτή την κατεύθυνση και με βασικό επιχείρημα την «δημοσιονομική εξυγίανση» άνοιξε ο δρόμος για την ασύδοτη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις με την σιωπηλή συναίνεση των συνδικάτων. Με τη στάση που τήρησαν σε σχέση με τα προβλήματα νομιμοποίησαν αρνητικές για τους εργαζομένους εξελίξεις. Το φαινόμενο ως ένα μεγάλο βαθμό αδυνάτισε τις θεσμικές παρεμβάσεις και απορύθμισε την γενικότερη κοινωνική λειτουργία.
Σε αυτό το πλαίσιο η περικοπή των κρατικών δαπανών που ως πολιτική λειτουργία εξελίχθηκε την τελευταία δεκαετία οδήγησε, εκτός των άλλων, χιλιάδες ανθρώπους στην υποαπασχόληση με σοβαρές επιπτώσεις σε κοινωνικό, οικονομικό, ψυχολογικό κτλ επίπεδο, αν και υπήρχαν-υπάρχουν μεγάλες ανάγκες που κατά γενική ομολογία δυσκολεύουν την εύρυθμη λειτουργία του δημόσιου τομέα.
Αν τώρα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια ποιο διεισδυτικότερη προσέγγιση στο γενικότερο εργασιακό περιβάλλον εξαιτίας κύρια των οικονομικών προβλημάτων βλέπουμε ότι, σε αρκετούς εργασιακούς κλάδους πανεπιστημιακής εκπαίδευσης οι πτυχιούχοι παραμένουν άνεργοι αρκετά χρόνια μετά την αποφοίτηση τους, με ότι αυτό συνεπάγεται. Το γεγονός δείχνει εκτός των άλλων την έλλειψη κρατικής μέριμνας για τη ρύθμιση των εισακτέων στα πανεπιστήμια, την ανεπαρκή εκπαίδευση των νέων ανθρώπων, δεν καλλιεργούνται επαγγελματικές κατευθύνσεις σύμφωνα με τις ανάγκες κτλ.
Την ίδια στιγμή το φαινόμενο των πελατειακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα οδήγησε σε επιλεκτικές επιχορηγήσεις μέσω των ευρωπαϊκών προγραμμάτων κτλ με αποτέλεσμα να μην μπορεί έτσι να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο υγιούς οικονομικής ανάπτυξης που θα εξασφάλιζε κοινωνικές ισορροπίες μέσα από ρυθμιζόμενη αλληλεπίδραση και θα οδηγούσε σε αλλαγές το περιβάλλον της παραγωγικής διαδικασίας.
Με αυτά και με άλλα βρισκόμαστε σήμερα ενώπιον της διαδικασίας του «υπερβολικού ελλείμματος» και αντιμέτωποι με ένα τεράστιο χρέος που για να το ξεχρεώσουμε πρέπει να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε με υψηλότερα επιτόκια, χωρίς από την άλλη πλευρά ως χώρα να μπορούμε με τα μέτρα που προτείνονται να δημιουργήσουμε πλούτο.. μπορεί όμως μια οικονομία με μείωση των δημοσιών δαπανών και των δημοσιών επενδύσεων να λειτουργήσει και να αναπτυχθεί;