Ψάχνοντας το νέο αιτούμενο

Αν προσπαθήσουμε να αναλύσουμε πιο προσεχτικά την εποχή μας θα δούμε ότι ζούμε σε μια εποχή έντονων κοινωνικών ανησυχιών που συγκρούονται με τα οικονομικά συμφέροντα και τους διαχειριστές του πλούτου, μεταξύ των δυο κόσμων θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα κοινά στοιχεία και οι στόχοι είναι ελάχιστοι.
Κατά γενική ομολογία αυτό συμβαίνει επειδή οι παραδοσιακές οικονομικές ελίτ και ένα μεγάλο τμήμα του πολιτικού προσωπικού δεν μπόρεσαν μέσα από τη δράση τους να εξασφαλίσουν στο σύνολο του πληθυσμού ευημερία. Κάθε μορφή ανάπτυξης είναι εξαρτημένη από τις ομάδες πίεσης και η άσκηση πολιτικής επιρροής έχει να κάνει μόνο με την μεροληπτική αντιμετώπιση των αναγκών που έχουν τα οικονομικά συμφέροντα.
Παράλληλα, η κατάχρηση για χρόνια των κρατικών πόρων και των μέσων ενημέρωσης, με πολιτική κάλυψη, από τη μια πλευρά και το εξαντλημένο από την πολύχρονη λιτότητα παραγωγικό δυναμικό της πραγματικής οικονομίας από την άλλη δημιουργούν περιβάλλον σύγχυσης και προϋποθέσεις ελάχιστων επιλογών σχεδόν στα 2/3 του πληθυσμού. Η παγκόσμια κρίση και οι συνέπειες της επιδεινώνουν την κατάσταση.
Αυτό όμως που καθιστά ανεφάρμοστες τις όποιες πολιτικές δεν είναι μόνο οι μεγάλες κοινωνικοοικονομικές διαφορές, αλλά και η ανύπαρκτη «ατομική υποδομή» ελέω των σημαντικών αδυναμιών του εκπαιδευτικού συστήματος που σε συνδυασμό με το γενικότερο πολιτικό κλίμα και την διοικητική αναποτελεσματικότητα που επικρατεί αποδιοργανώνουν τον κοινωνικό-οικονομικό ιστό και σε αρκετές περιπτώσεις παράγουν κοινωνική βία. Σε αυτό το πλαίσιο ελάχιστοι είναι και όσοι μπορούν να αντιληφθούν τους βαθύτερους μετασχηματισμούς που λαμβάνουν χώρα στο ευρύτερο πολιτικοκοινωνικοοικονομικό περιβάλλον. Εξαιτίας των συνθηκών μικρό είναι και το τμήμα του πληθυσμού που έχει το χρόνο να συμμετάσχει ενεργά στην πολιτική διαδικασία με ότι αυτό συνεπάγεται, δεν έχει λόγο, τόσο για την πολιτική όσο και την ατομική εξέλιξη.
Σύμφωνα τώρα με στοιχεία ερευνών η οικονομική κρίση θα μπορούσε να εξελιχθεί σε απειλή, η διαπίστωση δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα αν σκεφτούμε ότι, σε αρκετές χώρες ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης χωρίς νερό, τρόφιμα και ενέργεια, παράγοντας σε αρκετές περιπτώσεις αγαθά στα οποία δεν μπορεί να έχει πρόσβαση. Την ίδια στιγμή στον υπόλοιπο κόσμο, όπως πχ στη χώρα μας, δεν υπάρχει έλλειψη πόρων, υπηρεσιών και αγαθών, υπάρχει όμως αδυναμία πρόσβασης εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών.
Έτσι σήμερα το ερώτημα που τίθεται είναι εάν η κοινωνία μας μπορεί να δεχθεί αυτή την στρεβλή πραγματικότητα, μπορεί πχ ο πολίτης να είναι μέσο εξυπηρέτησης των κάθε λογής ιδιωτικών συμφερόντων, μπορεί το κράτος να είναι μέσο ιδιωτικού πλουτισμού και να μη φροντίζει να εξασφαλίσει μέσα από χρηστή διοίκηση, με σαφείς κανόνες και τις δομές του μια πραγματική βελτίωση της ζωής του κάθε ανθρώπου;