Ετοιμάζουν τεμαχισμό της Ελλάδας

Μετά τις σημερινές δηλώσεις- προτροπή του επιτρόπου οικονομικών υποθέσεων της ΕΕ Όλι Ρεν για δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (SEZ) που θα έχουν διαφορετικό φορολογικό και εργασιακό καθεστώς από την υπόλοιπη Ελλάδα αρχίζουν να γίνονται ορατοί οι πραγματικοί στόχοι του προγράμματος φτωχοποιήσης. Απώτερος στόχος ειναι ο τεμαχισμός της Ελλάδας και η μεταβίβαση της σε ξένα επιχειρηματικά χέρια που θα καθορίζουν και θα κατευθύνουν τις γενικότερες εξελίξεις στην περιοχή φέουδο.

Μας οδηγούν στην εξαθλίωση

Η μείωση της δημιουργίας νέου χρήματος σε συνδυασμό με την αυξανόμενη ανεργία και την συνεπακόλουθη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας είχε ως αποτέλεσμα από το 2009 και μετά μια μεταβολή του ΑΕΠ προς τα κάτω κατά 89 δισ ευρώ δεδομένου ότι από 329 δισ ευρώ που ήταν το 2009 έφτασε στα 240 δις ευρώ το 2010.

Πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι το 2020 το χρέος θα είναι στο 120% του ΑΕΠ. Τι όμως σημαίνει αυτό στην πράξη!

Τα δύσκολα τώρα αρχίζουν

Από την μέρα που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας η κυβέρνηση Παπανδρέου αποδεικνύει καθημερινά όχι μόνο ότι είναι πολιτικά ανέντιμη, άλλα και ότι οι κουβέντες τους δεν αξίζουν τίποτα. Όσα καθημερινά υποστηρίζουν προσβάλουν την νοημοσύνη όλων μας καθώς αποδεικνύεται στη πράξη ότι τα λένε για να δικαιολογήσουν την σχεδόν ταπεινωτική μεταχείριση που επιφύλαξαν για τον ελληνικό λαό.

Σήμερα είναι προφανές ότι το κοινό αίσθημα είναι επιθετικά εναντίον τους.

Με δεδομένη την κατάσταση την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν, είναι βέβαιο ότι μέχρι την 25η Μαρτίου οι σημερινές κραυγές αγωνίας θα έχουν γίνει ανεξέλεγκτα “πιστόλια” που θα οδηγήσουν την πατρίδα μας σε μακροχρόνια απομόνωση.

Δεδομένης της ηθικής καταδίκης τους από την εντυπωσιακή μάζα των γεγονότων που καθημερινά πλέον λαμβάνουν χώρα σε ολόκληρη την Ελλάδα θα είναι εντελώς παράλογο από δω και πέρα αν η κυβέρνηση συνεχίσει να αποφεύγει την πραγματικότητα.

Όποιος πολιτικός έχει προσπαθήσει να εκτρέψει τον ρου της ιστορίας οδηγώντας την δυσαρέσκεια σε κοινωνική πόλωση για να φτάσει πιο εύκολα στην ισοπέδωση και απαξίωση θεσμών ( όπως πράττει η σημερινή κυβέρνηση με την πολιτική της στάση) είναι γνωστό ότι έχει υποστεί σημαντικές καταστροφές που άφησαν μόνιμα αποτυπώματα στις κοινωνίες που είχαν την ατυχία να βρίσκονται στο εν λόγω ιστορικό πλαίσιο .

Η χώρα μας φίλες και φίλοι έχει διαφορετικό “χρώμα” από αυτό της κυβέρνησης. Ο καθένας πλέον ας αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν.

Ο μεγάλος χαμένος είναι η Ελλάδα

Είναι απόλυτα σαφές ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση στην σύνοδο κορυφής που πέρασε δεν μπόρεσε να βρει λύσεις να παράγουν χειροπιαστά αποτελέσματα σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους. Όπως δείχνει η τρέχουσα πραγματικότητα η απόφαση ελήφθει υπό πίεση και μόνο για να καλύψει την ανάγκη της Ευρώπης να έχει μια πρόταση στην συνάντηση των g20 που θα διεξαχθεί στις 3-4 Νοέμβριου στις Kάννες της Γαλλίας.

Οι εξελίξεις δείχνουν ότι η Ευρώπη θα ζητήσει από τις αναδυόμενες οικονομίες να συμμετάσχουν στην δομή του EFSF με κεφάλαια πολύ μεγαλύτερα από αυτά που συμμετέχουν οι μικρότερες χώρες της Ευρωζώνης. Στην ουσία κατασκευάζουν ένα “υποκατάστημα” του ΔΝΤ στην Ευρώπη, με τον κίνδυνο που παράγει η ευρωπαϊκή κρίση χρέους να διαχέεται σε παγκόσμιο επίπεδο.

Σε αυτό το σκηνικό η Ελλάδα είναι «ο μεγάλος χαμένος», η μόνη χώρα από τις 17 της ζώνης του Ευρώ που εξαναγκάζεται σε ακόμη μεγαλύτερες απώλειες δεδομένου οτι το εθελοντικό πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων θα αυξήσει το πραγματικό χρέος της χώρας, (μέχρι το 2014 θα δανειστούμε 240 δισ ευρώ για να ενισχύσουμε την ανθεκτικότητα των τραπεζών στην κρίση χρέους, χωρίς να υπολογίσουμε τον βραχυπρόθεσμο δανεισμό) και μακροπρόθεσμα θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε τόκους στους κατόχους ομολόγων για κεφάλαια - βάρη του παρελθόντος σε πολύ μεταγενέστερη ημερομηνία από αυτή της ωρίμανσής τους.

Αν συνυπολογίσουμε την οριστική απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, την αύξηση πώλησης δημόσιας περιουσίας και την -εν λευκώ- παραχώρηση των πόρων του προγράμματος “ήλιος” για 25 χρόνια τότε μπορούμε να μιλάμε για ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο καθώς κανένας δεν εγγυάται ότι στο κοντινό μέλλον δεν θα χρειαστεί να παρθούν νέα πιο επώδυνα μέτρα.

Συνεπώς, η νέα συμφωνία ανοίγει έναν νέο πιο επικίνδυνο κύκλο αστάθειας για την χώρα μας και μας αφαιρεί την δυνατότητα να καθορίσουμε το δικό μας μέλλον.

Ο Παπανδρέου παραδίδει την Ελλάδα.

H Ελληνική κυβέρνηση σύμφωνα με το κείμενο συμπερασμάτων της συνοδού κορυφής ζήτησε από το ευρωπαϊκό συμβούλιο αυξημένη επιτήρηση για την Ελλάδα σε μόνιμη βάση. Συνεπώς, τα ελληνικά θεσμικά όργανα περιορίζονται στο ρόλο του απλού εκτελεστή των αποφάσεων της Τρόικας.

Ο Νέος ρόλος της Τρόικας θα περιγράφεται στο νέο Μνημόνιο και δεν θα έχει μόνο εποπτικό χαρακτήρα. Στο πλαίσιο των δεσμεύσεων του προγράμματος θα έχει την ευχέρεια παρέμβασης για την έγκαιρη και πλήρη εφαρμογή των αποφάσεων, που προβλέπουν εκτός των άλλων, δέσμευση των ταμειακών ροών από το πρόγραμμα «Ήλιος» ή άλλα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις πέραν των ήδη περιλαμβανομένων στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα για την πληρωμή του χρέους.

Όπως μπορούμε να καταλάβουμε από τις εξελίξεις η ελληνική κυβέρνηση ισοπεδώνει κάθε εθνικό θεσμό και δημιουργεί ένα νέο διακυβερνητικό σχήμα, διορισμένο από την τρόικα, για να οδηγηθεί πιο εύκολα ο ελληνικός λαός σε ολοκληρωτική εξαθλίωση.

Αν η Ελληνική Βουλή δεχτεί την αυτοκατάργησή της τότε όπως αναφέρει και το ελληνικό σύνταγμα στο άρθρο 120 ο ελληνικός λαός “δικαιούται και υποχρεούται να αντισταθεί με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία, ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία”

Ολόκληρο το κείμενο της απόφασης:

http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/el/ec/125666.pdf

Θα σας πω ένα αληθινό παραμύθι

Μια φορά και έναν καιρό, την εποχή που ζούσα στην ενιαία Γιουγκοσλαβία ένας φίλος ντόπιος που είχε βιώσει από “μέσα” τις εκεί πολιτικές εξελίξεις της εποχής και γνώριζε τον τρόπο λειτουργίας της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ) μου έχει πει σε μια συζήτηση που κάναμε ότι, “κράτη- δημιουργήματα που συμπεριλαμβάνουν στην δομή τους διαφορετικούς λαούς, με διαφορετική κουλτούρα, (όπως η σημερινή ευρωπαϊκή ένωση) είναι καταδικασμένα να διαλυθούν επειδή αντιπαλεύουν την έμφυτη τάση του ανθρώπου για ελευθεριά και επιβολή στον περιβάλλοντα χώρο του”

Ως παράδειγμα είχε αναφέρει τον τρόπο διάλυσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Ερχόμενοι στο σήμερα βλέπουμε ότι η τάση των λαών να δρουν κατά βούληση διέλυσε την Γιουγκοσλαβία, διέλυσε την ΕΣΣΔ, διαλύει σήμερα την ΕΕ δεδομένου ότι η ανάγκη για συγκεντρωτισμό εξουσιών εξαιτίας των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ευρωπαϊκή οικονομία διαταράσσει τις εσωτερικές ισορροπίες, παράγει έντονα αντίρροπες τάσεις και Ευρωσκεπτικισμό.

Την αλήθεια των παραπάνω μπορούμε να την διακρίνουμε μέσα από τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα την τρέχουσα περίοδο στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Η ΕΕ και τα κράτη- μέλη βρίσκονται μπροστά σε ένα κρίσιμο δίλημμα: Θα συνεχίσουν με το μοντέλο του κράτους- μέλους σε μια χαλαρή πολιτικοοικονομική ομοσπονδία ανεξαρτήτων κρατών ή τα κράτη- μέλη στο όνομα της ευρωπαϊκής ενοποίησης θα “παραδώσουν” κάποιες ή όλες τις εξουσίες τους στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα;

Όπως όμως βλέπουμε η προοπτική παράδοσης εξουσιών δημιουργεί μεγάλες ανησυχίες στους λαούς κυρίως λόγω των εμφανών δομικών αδυναμιών της εε, της αποτυχημένης οικονομικής πολιτικής που παράγει συνεχείς κρίσεις και της απειλής εξάλειψης των κρατών- μελών με την μορφή που τα γνωρίζουμε, από κάθε άποψη, μέχρι σήμερα. Τα πράγματα περιπλέκει και το γεγονός ότι μέχρι πρόσφατα κάποια από τα σημερινά κράτη - μέλη της εε ήταν εξουσιαστές- αποικιοκράτες και κάποια άλλα υποδουλωμένα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Αν τώρα προσπαθήσουμε μέσα από τις καταστροφικές επιπτώσεις που παράγει η κρίση να δώσουμε την εικόνα και το περιεχόμενο του μέλλοντος η σκέψη πηγαίνει στο 1929 όταν η οικονομική ύφεση παρήγαγε καταστροφικές επιπτώσεις για ολόκληρο τον πλανήτη.

Τότε, η έλλειψη εναλλακτικών εξόδων και η σωρευμένη απελπισία έσπρωξε εκατομμύρια ανθρώπους να ψάξουν διέξοδο σε ακραία ιδεολογικά πρότυπα.

Σήμερα, δεδομένης της απουσίας άκρων με καταλυτική πολιτικοκοινωνική επιρροή η διαμαρτυρία στρέφεται στις κυβερνήσεις των κρατών- μελών που επειδή προκαλούν αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που δεσμεύτηκαν απαξιώνονται γρήγορα. Επίσης, τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα έχουν χάσει εντελώς την αξιοπιστία τους καθώς οι αποφάσεις που λαμβάνουν όχι μόνο δεν διασφαλίζουν ποιότητα ζωής, άλλα δημιουργούν και περιθωριοποιημένες κοινωνίες.

Φίλες και φίλοι, η ιστορία διδάσκει και συνήθως επαναλαμβάνεται. Συνεπώς, σε έναν κόσμο με αβέβαιες ισορροπίες και καταστάσεις, όπως ο σημερινός, οι κοινωνίες της Ευρώπης θα αναγκαστούν να ψάξουν έξοδο. Επειδή όμως ο άνθρωπος δύσκολα ταυτίζεται με κάτι που τον ταλαιπωρεί η κατάρρευση της συγκεντρωτικής ευρωζώνης και η επιστροφή στην λογική του πλήρως ανεξάρτητου κράτους- μέλους θα έρθει ντε φάκτο ως μονόδρομος μέσα από τις διαδοχικές φάσεις-καμπές που βιώνουμε.

Ήδη στο Ηνωμένο βασίλειο και σε άλλες χώρες χιλιάδες πολίτες ζητούν με υπογραφές τους ή με άλλους τρόπους την έξοδο από την ΕΕ.

Στην Ελλάδα,η πραγματική κατάσταση που βρίσκεται η οικονομία και η κοινωνία αποκαλύπτει την ταυτότητα της Κυβέρνησης και δημιουργεί την ανάγκη επανατοποθέτησης στην βάση των πραγματικών αναγκών.

Αν λοιπόν συνεχίσουμε, ως χώρα, να βαδίζουμε στο πουθενά, χωρίς σχέδιο και χωρίς ενεργό συμμετοχή του πολίτη στην διαμόρφωση και υλοποίηση των αποφάσεων τότε είναι σίγουρο πως όχι μόνο το χρέος θα παραμείνει υψηλό για πολλά χρόνια, αλλά θα μετεξελιχθούμε σε χώρα υποτακτικών και παραδομένων σε μία μίζερη καθημερινότητα.

Η κυβέρνηση κοροϊδεύει τον Ελληνικό Λάο

Μείζον ηθικό και πολιτικό ζήτημα αποτελεί το γεγονός ότι λίγες ώρες πριν την αυριανή Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ η ολομέλεια του γερμανικού κοινοβουλίου θα κλιθεί να δώσει την ψήφο της για αποφάσεις που θα ληφθούν λίγο αργότερα σε επίπεδο ηγετών Ε.Ε.

Δεδομένου ότι πριν από ένα μήνα το Γερμανικό κοινοβούλιο είχε ψηφίσει την διεύρυνση του EFSF και το 2ο πακέτο δανεισμού για την Ελλάδα, η τροπή των πραγμάτων δείχνει ότι οι τρέχουσες αποφάσεις έχουν διαφοροποιηθεί σημαντικά.

Σύμφωνα με το θεσμικό σύστημα της ΕΕ το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θέτει τις γενικές προτεραιότητες της ΕΕ χωρίς να έχει νομοθετική εξουσία, η νομοθετική εξουσία ανήκει στα εθνικά κοινοβούλια που κυρώνουν ή απορρίπτουν τις συμφωνίες.

Η εξέλιξη δεν εξηγείται λογικά και σίγουρα πρέπει να δοθεί μιαν απάντηση στον ελληνικό λαό από την ελληνική κυβέρνηση δεδομένου ότι την ώρα που το Γερμανικό κοινοβούλιο γνωρίζει και ψηφίζει το τελικό κείμενο της συμφωνίας ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου μετά την συνάντησή του σήμερα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλια δήλωσε ότι “ βρισκόμαστε στη μέση της διαπραγμάτευσης, συνεχίζεται μια σκληρή διαπραγμάτευση, και σε τεχνικό, αλλά και σε πολιτικό επίπεδο”.

Η Ευρώπη κατασκευάζει αδιέξοδο

Αμηχανία και έντονο προβληματισμό έχει προκαλέσει σε ολόκληρη την Ευρώπη η εμμονή των θεσμικών οργάνων της ΕΕ να προχωρήσουν σε δοκιμασμένες- αποτυχημένες πρακτικές δράσης για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Το κούρεμα κατά 60% του ελληνικού χρέους, η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με 100 δισ και η αύξηση των κεφαλαιακών διαθέσιμων του EFSM στο 1τρισ ευρώ αναμένεται όχι μόνο να προκαλέσουν τεράστια προβλήματα, άλλα θα ανοίξουν και έναν νέο κύκλο αστάθειας με απρόβλεπτες αρνητικές συνέπειες για όλα τα κράτη- μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης.

-Οι Ελληνικές, οι Γαλλικές και όποιες άλλες τράπεζες είναι εκτεθειμένες σε ελληνικά ομόλογα θα αντιμετωπίσουν σημαντικά προβλήματα, όχι μόνο επειδή θα χρειαστεί να καλύψουν τις ζημίες που θα προκύψουν από το ελληνικό κούρεμα, αλλά και επειδή θα αναγκαστούν εκ των πραγμάτων να προχωρήσουν σε επανακεφαλαιοποίηση, (όσες έχουν), των θυγατρικών τους στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Δεδομένου ότι η ρευστότητα τους θα περιοριστεί ασφυκτικά τα 100 δισ ευρώ που προβλέπονται για επανακεφαλαιοποίηση είναι σίγουρο ότι πολύ σύντομα θα αποδειχθούν λίγα. Αν εξαιτίας των τρεχουσών εξελίξεων οι τράπεζες περάσουν στον έλεγχο του EFSM θα είναι υπό ευρωπαϊκό έλεγχο, με απλά λόγια θα έχουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο μια νέα υπερτράπεζα που θα έχει το ρόλο του “πάρκινγκ” απόσυρσης των προβληματικών τραπεζών . Ποιος όμως εγγυάται ότι η εξέλιξη θα έχει ανταποδοτικό όφελος για τους φορολογούμενους και τα κράτη μέλη που ήδη είναι υπερχρεωμένοι; Πως γνωρίζουμε ότι κάτω από την πίεση των εξελίξεων δεν θα μεταπωληθούν για μικρότερα ποσά; Κάτω από ποιες συνθήκες και ποιοι θα τις αγοράσουν τότε από τον EFSM; Ίσως οι αγορές που έχουν οικονομική ισχύ; Ίσως οι τράπεζες των χωρών της ευρωζώνης που θα βγουν αλώβητες από την κρίση χρέους, ίσως οι αναδυόμενες οικονομίες, ίσως μείνουν στα κράτη- μέλη, , ίσως μείνουν στους τωρινούς ιδιοκτήτες, κανένας δεν ξέρει για την ώρα.

-Αν το “κούρεμα” περιλαμβάνει τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, βασικό αποτέλεσμα θα είναι η κατάρρευσή τους δεδομένου ότι ήδη υπάρχουν προβλήματα και η μείωση της περιουσία τους κατά 60% θα δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Ποιος θα καλύψει τις ζημίες, ποιος θα πληρώσει εισφορές, δεδομένου ότι η ανεργία αυξάνεται. Όχι μόνο θα μειωθούν οι παρεχόμενες ιατροφαρμακευτικές καλύψεις , αλλά δεν θα υπάρχουν χρήματα να πληρωθούν οι συντάξεις των ασφαλισμένων.

-Το κούρεμα του ελληνικού χρέους και η αύξηση των κεφαλαιακών διαθέσιμων του EFSM στο 1τρισ ευρώ θα αυξήσει τα δημόσια ελλείμματα ως ποσοστό του ΑΕΠ. Οι χώρες - μέλη της ευρωζώνης θα αναγκαστούν να πάρουν επιπρόσθετα μέτρα λιτότητας, τα μέτρα λιτότητας θα βαθύνουν την ύφεση, η ύφεση θα ανοίξει έναν νέο κύκλο υποβαθμίσεων και, ξανά από την αρχή νέα πακέτα “διάσωσης” και νέα κουρέματα. (Ήδη ασκούνται από την ΕΕ πιέσεις στην Ιταλία για νέα πιο σκληρά μέτρα λιτότητας, εξέλιξη που προκάλεσε την οργή του Ιταλού Πρωθυπουργού Σ. Μπερλουσκόνι).

-Η Ελλάδα θα χρειαστεί ένα δεύτερο ίσως και ένα τρίτο πακέτο δανεισμού. Κάτω από αυτές τις συνθήκες θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις προϋποθέσεις που θέτουν οι δανειστές; δεν θα αναγκαστούμε κάποια στιγμή να εκχωρήσουμε το σύνολο της δημόσιας περιουσίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στους δανειστές;

Όπως εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε από τις εξελίξεις το “παιχνίδι” είναι μηδενικού αθροίσματος για την Ελλάδα που πολύ σύντομα θα χάσει εντελώς τα όποια διαπραγματευτικά χαρτιά έχουν παραμείνει. Η ελληνική κυβέρνηση φορτώνει νέα ασήκωτα βάρη στις πλάτες του Έλληνα πολίτη και γενικότερα οι αποφάσεις θα εμβαθύνουν τόσο το ελληνικό πρόβλημα, όσο και την ευρωπαϊκή κρίση χρέους.

Ο κλήρος έλαχε στην Ελλάδα

Η προσπάθεια που γίνεται από πλευράς κυβέρνησης και ΕΕ να χρεωθεί εξ ολοκλήρου ο ελληνικός λαός το κόστος της δική τους αποτυχίας δεν ξενίζει όσους έχουν παρακολουθήσει τον τρόπο που λειτουργεί εδώ και αρκετά χρόνια το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Αυτή η ηθική θέλει την ανακατανομή των εισοδημάτων υπέρ των ισχυρών, σε κάθε επίπεδο, ανεξάρτητα αν αυτό οδηγεί σε αύξηση των ανισοτήτων και σε περιορισμό της δημοκρατίας. Για να είναι σύμφωνα με τα εν λόγω πρότυπα βιώσιμη μια χώρα χρειάζεται να μειώσει το κόστος εργασίας, να συρρικνώσει το κοινωνικό κράτος, την απασχόληση, τη δημοκρατία ως τρόπο ζωής.

Τι βλέπουμε τις τελευταίες μέρες, είδαμε την κυβέρνηση Παπανδρέου να ψηφίζει νόμους που μειώνουν περαιτέρω το εργατικό εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζόμενων, είδαμε να ενοχοποιούνται οι φίλαθλοι που ανάρτησαν πανό διαμαρτυρίας στα γήπεδα, είδαμε να γίνονται δολοφονικές επιθέσεις σε εργαζόμενους που διαμαρτύρονται, βλέπουμε ότι γίνεται προσπάθεια, μέσω του κουρέματος στα κεφαλαιακά διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων να συρρικνωθεί το κοινωνικό κράτος, να απαξιωθούν οι δημόσιοι θεσμοί, κ.α.

Πως λοιπόν θα μπορέσει να λειτουργήσει μια χώρα με εκατομμύρια ανθρώπους άνεργους, χωρίς ευκαιρίες, δεν θα αναγκαστούν να εργαστούν για ένα κομμάτι ψωμί προκείμενου να επιβιώσουν. Δεν θα πουλήσουν τα υπάρχοντά τους για λίγα χρήματα; Τι όνειρα μπορεί να κάνει μια κοινωνία μηδενικών επιλόγων; Μπορεί ο καθένας ή μια χώρα να λειτουργήσει ελεύθερα και δημιουργικά όταν το -εγώ- είναι “πολτοποιημένο” επειδή άλλοι επέλεξαν την μοίρα τους ;

Όπως όλα δείχνουν, η Ελλάδα, όχι τυχαία, οδηγείται σε υποβάθμιση σοκ επικών διαστάσεων. Αν τα μέτρα περάσουν από την -ανυπόταχτη Ελλάδα-, τότε εύκολα θα εφαρμοστούν και στον υπόλοιπο κόσμο.

Επειδή πλέον λίγη σημασία έχει να “ψελλίζουμε” θέσεις ή να αναρωτιόμαστε γιατί φτάσαμε ως εδώ,τώρα είναι η ώρα για αντί-δράσεις, αν φυσικά θέλουμε να ζήσουμε σε μια χώρα λεύτερη και δημοκρατική.

-Ο ελληνικός λαός ή θα παλέψει για την απελευθέρωσή του ή θα υποταχθεί στην μοίρα της απόλυτης υποδούλωσης-.

Η επιλογή είναι δική μας, η ιστορία περιμένει να πούμε το μεγάλο όχι σε όλους όσους θέλουν να ευτελίσουν έναν λαό ολόκληρο με πολιτικά μέσα

Στο τέλος θα μας ζητήσουν τα “ρέστα”

Όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου, το 2010, ψήφισε το πρώτο πακέτο σκληρών μέτρων λιτότητας όλοι προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι το λιγότερο σε 2 χρόνια η χώρα θα έχει βρει το δρόμο της.

Τον περασμένο Ιούλιο, οι αποφάσεις τις 21η Ιουλίου, παρουσιάστηκαν ως η λύση που θα έβγαζε την Ελλάδα από το αδιέξοδο της ύφεσης.

Λίγους μήνες μετά μάθαμε ότι η οικονομική πολιτική που ακολούθησαν καταδικάζει την Ελλάδα σε μακροχρόνια ύφεση.

Για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα οι Ευρωπαίοι ηγέτες υποστηρίζουν ότι δεν τηρήθηκε το χρονοδιάγραμμα και η κυβέρνηση προσπαθεί, δουλικά, να αποδείξει ότι παίρνουμε τις απαραίτητες αποφάσεις.

Εν τω μεταξύ, ο Ελληνικός λαός δίνει αγώνα επιβίωσης και η ελληνική οικονομία μέρα με την μέρα βουλιάζει.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν από τις εξελίξεις είναι πολλά, το βασικότερο όμως είναι για ποιους λόγους η Ελληνική κυβέρνηση επέτρεψε να φτάσουν σε αυτό το σημείο τα πράγματα όταν σχεδόν όλες οι χώρες τις Ευρωζώνης αντιμετωπίζουν παρόμοια ή και χειρότερα προβλήματα από την Ελλάδα, με βάση το μέγεθος που καταλαμβάνει η οικονομίας τους στο χώρο του κοινού νομίσματος.

Δεδομένου ότι η σύνοδος κορυφής που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν θα δώσει χειροπιαστό αποτέλεσμα, παρά μόνο βραχυπρόθεσμες λύσεις για να αποσπάται η προσοχή από την ουσία του προβλήματος, η Ελλάδα πρέπει να δώσει μια οριστική, δική της, απάντηση στην κρίση χρέους πριν το χρέος καταστήσει την ελληνική κοινωνία αιχμάλωτη των εμμονών της κυβέρνησης.

Εκτός αυτού, δεν έχουμε το δικαίωμα, αν θέλουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως ελεύθεροι πολίτες, να αφήνουμε ανθρώπους που δεν ζουν την κρίση, να αποφασίζουν για όλους εμάς που έχουμε υποστεί τις συνέπειές της

Στο μεταξύ, σύγχυση

Όποιος έχει "παρακολουθήσει" την εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων στον κόσμο σίγουρα γνωρίζει ότι διαχρονικά τα Βαλκάνια είναι χώρος αντιπαράθεσης ιδεολογιών και εργαστήρι δομικών ανακατατάξεων δεδομένου ότι η ιστορία δείχνει με σαφή τρόπο ότι τα πολιτικοκοινωνικά γεγονότα που έλαβαν χώρα τον αιώνα του πέρασε έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην υποκίνηση των 2 παγκοσμίων πόλεμων, στην έναρξη του ψυχρού πόλεμου και στην πτώση του τοίχους του Βερολίνου.

Ανάλογη είναι και η παρέμβαση στην εποχή μας καθώς η ευρωπαϊκή κρίση χρεών ξεκίνησε και “υποκινείται” από την Ελλάδα, όχι μόνο εξαιτίας των προβλημάτων, άλλα και επειδή από τότε που άρχισε βρισκόμαστε συνεχώς στην πρώτη γραμμή της διεθνούς ειδησεογραφίας. Απαρατήρητο δεν πρέπει να περάσει και το γεγονός ότι στην παρούσα φάση η Τουρκία έχει εισέλθει σε περίοδο αβεβαιότητας δεδομένου ότι το κουρδικό ζήτημα βρίσκεται σε φάση έντονης αναζωπύρωσης.

Αν τώρα ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στις τρέχουσες εξελίξεις θα διαπιστώσουμε ότι όλα όσα συμβαίνουν στην χώρα μας έχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζονται για να οδηγήσουν, τόσο την εσωτερική κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, όσο και το παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό σύστημα σε γενικευμένου χαρακτήρα συστημική κρίση με σημαντικές επιπτώσεις, ιδίως στην περιοχή μας.

Αρκεί να παρατηρήσει κανείς το σκηνικό της διεθνούς αντίδρασης στα όσα συμβαίνουν στην χώρας μας για να καταλάβει που βρισκόμαστε. Το χθεσινό πρωτοσέλιδο άρθρο του reuters για τα επεισόδια στην Ελλάδα είναι ενδεικτικό της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί, αναφέρει σχετικά: “Συγκρούσεις μεταξύ αντίπαλων ομάδων διαδηλωτών ξέσπασαν μπροστά από το ελληνικό κοινοβούλιο την Πέμπτη, διακόπτοντας το κύμα διαμαρτυρίας από δεκάδες χιλιάδες που διαφωνούν στο νέο σκληρό πακέτο μέτρων λιτότητας”.

Όπως λοιπόν βλέπουμε από τις εξελίξεις, στην Ελλάδα και στην γειτονιά μας, ολόκληρη η περιοχή της νοτιοανατολικής μεσογείου βρίσκεται σε φάση έντονων κοινωνικών και άλλων ζυμώσεων που μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε επαναχάραξη των συνόρων, δεδομένου ότι για να λυθεί μια κρίση πρέπει να γίνουν υπερβάσεις.

Συνεπώς, σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο, μια Ελλάδα με έντονα εσωτερικά κοινωνικά προβλήματα και χωρίς στόχους είναι εύκολη λεία σε υπαρκτούς εξωτερικούς κινδύνους που μπορεί να απειλήσουν ακόμη και την ύπαρξη του ίδιου του κράτους.

Χρειάζεται λοιπόν όλοι να καταλάβουμε ποιες ευθύνες έχουμε, μα πάνω απ' όλα χρειάζεται άμεσα να αποφασίσει ο ελληνικός λαός για την πορεία που θέλει να ακολουθήσει πριν η κατάσταση καταστεί μη αναστρέψιμη.

"Η δημοκρατία δεν επιβάλλεται".

Η παγίωση της φτωχοποιήσης μέσα από την κοινωνική διαμαρτυρία

Καθώς οι μέρες περνούν είναι κάτι περισσότερο από εμφανές ότι το τελικό σημείο της κρίσης χρέους είναι ακόμη πολύ μακριά.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση με “ασπίδα” την Ελλάδα προσπαθεί να ξεπεράσει την δομική της κρίση δημιουργώντας νέα κέντρα υπερεξουσίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο με την κεφαλαιακή διεύρυνση του EFSM και η ελληνική κυβέρνηση με όπλο την πλαστή κυβερνητική πλειοψηφία που διαθέτει έχει πάρει μέχρι σήμερα μέτρα με οικονομικό και κοινωνικό κόστος που όμοιό του μόνο σε καιρό πολέμου μπορούμε να συναντήσουμε, δεδομένου ότι έχουν υπερβεί τα αντικειμενικά όρια που επιβάλει το σύνταγμα και αφαιρούν από κάθε Ελληνική οικογένεια πάνω από το 35% του μέσου οικογενειακού εισοδήματος.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση ο δημόσιος προβληματισμός έχει αρχίσει να λαμβάνει διαστάσεις χιονοστιβάδας.

Ολόκληρη η κοινωνία αποδέχεται την ανάγκη πολιτικών αλλαγών καθώς ολοι αντιλαμβάνονται ότι η οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται δεν θα δώσει λύση στα προβλήματα της χώρας, χωρίς όμως μέχρι στιγμής το κοινωνικό κίνημα να έχει καταφέρει να βάλει ένα τέλος στα όσα διαδραματίζονται στον κατά τα λοιπά ξεχωριστό τόπο μας.

Υπήρξαν πολλές μεγάλες διαδηλώσεις από τον Μάιο του 2010 όταν η Ελληνική βουλή ψήφισε το μνημόνιο, καμιά όμως δεν στάθηκε ικανή να ανατρέψει την κυβέρνηση Παπανδρέου. Αντιθέτως, η πολιτική κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο θολή δεδομένου οτι απουσιάζει η αίσθηση της δικαιοσύνης από την πλευρά της κυβέρνησης.

Αυτό εξηγείται επειδή στην πλευρά την κοινωνίας δεν υπάρχουν ξεκάθαροι στόχοι. Αν προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική γωνία θα διαπιστώσουμε ότι όλος αυτός ο κόσμος που κατεβαίνει στους δρόμους δεν έχει χαράξει ακόμη δρόμο για το που και πως θέλει να φτάσει, πράγμα θεμελιωδώς παράλογο για τις εποχές που βιώνουμε. Η εικόνα που αντικρίζει κάποιος παρατηρώντας τα πολιτικοκοινωνικά πράγματα είναι εικόνα σύγχυσης και όλοι εναντίων όλων.

Η κυβέρνηση προσπαθεί, στο εσωτερικό μέτωπο, να αντιγράψει σε πυγμή την Θάτσερ , πολλά μμε ζητούν από τα κόμματα “να στηρίξουν αλλήλους” για να πάρουν το σκλαπ της κοινωνίας, πολλοί συνδικαλιστές με την στάση τους, 24ωρες απεργίες, νταηλίκι χωρίς ουσία κ.α, χάνουν το όποιο δίκιο τους και οδηγούν σε ομηρία ολόκληρους επαγγελματικούς κλάδους, οι “διαδηλωτές” για φτιάξουν ατμόσφαιρα καίνε κιόσκια τα οποία την επόμενη θα τα πληρώσουμε από το υστέρημά μας και, μέσα σε όλα αυτά η φτωχοποιήση παγιώνεται.. χωρίς κανένας να μπορεί να την αποτρέψει ως εξέλιξη.

Με την δυναμική που έχουν τα πράγματα στο τέλος η κοινωνία θα αναγκαστεί να αποδεχθεί το γεγονός ότι δεν έχει πλέον καμία αρμοδιότητα παρέμβασης στις αποφάσεις που λαμβάνονται. Αυτό είναι αναπόφευκτο, για το καλό μας, θα πας πουν.

Αν λοιπόν η «κρίσιμη μάζα» δεν κάνει κάτι ριζοσπαστικό για να υπερασπιστεί τον εαυτό της η κυβέρνηση θα συνεχίσει να υποστηρίζει ότι η Ελλάδα αλλάζει προς το καλύτερο για να συγκαλύψει τις επιπτώσεις που προκαλεί η πολιτική της και η κοινωνία θα συνεχίσει να φτωχοποιήται, διαμαρτυρόμενη.

Έτσι όπως πάμε, δεν πάμε πουθενά

Οι εξελίξεις, όπως διαμορφώνονται από τα δεδομένα της εποχής μας , όχι μόνο συμβάλουν στην φτωχοποιήση ενός ολόκληρου λαού, αλλά οδηγούν και αρκετούς επαγγελματικούς κλάδους στον αφανισμό .

Επαγγελματικοί Κλάδοι που θα μπορούσαν, αν είχαν ακολουθήσει την τεχνολογία, να καλύψουν τις υλικές ανάγκες του πληθυσμού και να δώσουν ώθηση στην βιοτεχνία και το εξαγωγικό εμπόριο χάθηκαν ή θα χαθούν μέσα από την κρίση που βιώνουμε.

Αν τώρα λάβουμε υπόψη ότι η αυξανόμενη ανεργία στην Ελλάδα δεν είναι αποτέλεσμα της επιβράδυνσης της ανάπτυξης, αλλά οφείλεται τόσο στην μείωση της εγχώριας προσφοράς στα προϊόντα του πρωτογενούς τοµέα, όσο και της ζήτησης, τότε, είναι σίγουρο πως αν η χώρα μας δεν ενεργοποιηθεί με γενικευμένου χαρακτήρα στοχευμένες παρεμβάσεις προς την κατεύθυνση στήριξης της παραγωγικής διαδικασίας ή της ανασύστασης επαγγελματικών κλάδων που έχουν χαθεί μέσα στα επόμενα χρόνια η ανεργία θα γιγαντωθεί ακόμη και αν αυξηθεί η ζήτηση, με ότι αυτο συνεπάγεται για τις οικονομικοκοινωνικές δομές.

Υποβιβάζοντας το εκπαιδευτικό σύστημα, υποβιβάζουν την κοινωνία του μέλλοντος.

Από την περασμένη σχολική χρονιά οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί στο εσωτερικό πλαίσιο του εκπαιδευτικού συστήματος υποβαθμίζουν οικονομικά και κοινωνικά τους εκπαιδευτικούς, απαξιώνουν το εκπαιδευτικό σύστημα στα μάτια της κοινωνίας και παράγουν άνιση πρόσβαση στο εκπαιδευτικό σύστημα, εξέλιξη που σημαίνει ότι για πολλά παιδιά μειώνονται οι ευκαιρίες να αναπτύξουν και να ενισχύσουν θεμελιώδεις δεξιότητες που είναι απαραίτητες για την επιτυχία στο σχολείο και γενικότερα για την προσωπική, κοινωνική και οικονομική εξέλιξή τους.

Οι λόγοι που εξηγούν το φαινόμενο είναι πολλοί, κυρίως όμως έχουν να κάνουν με την γενικότητα που διέπει τις εκπαιδευτικές πολιτικές, τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στο πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο και στις χαμηλές δαπάνες του προϋπολογισμού για την παιδεία που εμμέσως πλην σαφώς φανερώνουν και τον προσανατολισμό της σημερινής κυβέρνησης. Όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι προσπαθούν να οδηγήσουν το εκπαιδευτικό σύστημα σε πλήρη κατεδάφιση, στόχος που εξυπηρετεί την κατάργηση της δημόσιας παιδείας ως κοινωνικό δικαίωμα για όλους.

Από αυτή την άποψη, το ελληνικό σχολείο και πανεπιστήμιο εξαρτώνται αποκλειστικά από την προθυμία των εκπαιδευτικών να συνεχίσουν να παράγουν έργο κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, δεδομένου ότι τόσο η παιδαγωγική σκέψη, όσο και οι μαθητές έχουν επηρεαστεί αρνητικά απ' όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Πως όμως μπορεί να οργανώσει ανεπηρέαστα την διδασκαλία ένας εκπαιδευτικός που είναι αναγκασμένος να ζει από δω και πέρα με μισθό πείνας, πολλές φόρες μακριά από τον μόνιμο τόπο κατοικίας του;

Πως μπορεί ένας μαθητής να συμπεριλάβει στην κουλτούρα του τα θετικά στοιχεία του σχολείου όταν η πολιτικό κοινωνική κατάσταση παράγει αυξημένη ανασφάλεια στο οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον;

Συνεπώς, τα παλιά προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος σε συνδυασμό με την αυξανόμενη εισοδηματική ανισότητα σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης θα μεταβάλλουν σημαντικά το εσωτερικό εκπαιδευτικό τοπίο και θα περιορίσουν τους ορίζοντες του ελληνικού σχολείου και πανεπιστημίου με ότι αυτό συνεπάγεται για τις γενιές που ακολουθούν, καθώς ο ρόλος του σχολείου κατέχει δεσπόζουσα θέση στην διαμόρφωση της κοινωνίας, στην κοινωνική παραγωγή- αποδοτικότητα και στην οικοδόμηση μιας δημοκρατικής κοινωνίας.

Ως εκ τούτου, υποβιβάζοντας, σήμερα -το υπουργείο παιδείας- την ποιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος, υποβιβάζεται η Ελλάδα του μέλλοντος.

Η Ελλάδα είναι κομμένη στα δύο

Με βάση τα όσα βλέπουμε και ακούμε είναι εμφανές οτι η Ελλάδα είναι κομμένη στα δύο, από την μια πλευρά υπάρχει “το κολωνάκι” και τα “πέριξ” αυτού όπου τα κατεστημένα διαπλεκόμενα συμφέροντα και η οικονομική ελίτ παρά την κλιμακούμενη φτωχοποιήση, προσπαθούν να κόψουν και να ράψουν στα μέτρα τους τις πολιτικοκοινωνικες εξελιξεις που εκ των πραγμάτων προκαλούν ανατροπή της ηγεμονίας τους και από την άλλη πλευρά βρισκόμαστε όλοι εμείς που αγωνιούμε και παλεύουμε για το αύριο το δικό μας και το αύριο της πατρίδας μας.

Στην παρούσα φάση είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τις -τάσεις- και ανάλογα να αποφασίσουμε την πορεία μας. Τα ψευτοδιλήμματα και η τάχα ντροπή που λένε τώρα ότι νιώθουν είναι πολιτικοί ελιγμοί που ως στόχο έχουν να αποσπάσουν την προσοχή μας μακριά από την σκληρή πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε.

Είναι ώρα να κάνουμε ένα σημαντικό βήμα προς τον τερματισμό της κρίσης. Να παλέψουμε για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, για τον εκδημοκρατισμό των θεσμών και το δικαίωμά μας για μια καλύτερη ζωή.

Συνεχίζει να προκαλεί την Κύπρο η Τουρκία

Με χθεσινές δηλώσεις του από την πόλη Kızılcahamam κοντά στην Άγκυρα ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προειδοποίησε την ευρωπαϊκή ένωση ότι η Τουρκία θα παγώσει τις σχέσεις της με την ΕΕ εάν η Κύπρος αναλάβει την εκ περιτροπής προεδρία της τον Ιούλιο του 2012.

Ως γνωστό, η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Κύπρο ως κυρίαρχο κράτος και πιέζει προς την κατεύθυνση λύσης του Κυπριακού στην λογική της αναγνώρισης ενός ομόσπονδου κράτους με 2 ανεξάρτητα κράτη.

Οι δηλώσεις Ερντογάν δείχνουν ότι η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται να συμβάλει στην λύση του Κυπριακού προβλήματος δεδομένου ότι συνεχίζει να αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα ενός ανεξάρτητου κράτους, μέλους της ΕΕ.

Εν τω μεταξύ, η Τουρκία συνεχίζει τις προκλητικές της ενέργειες τόσο στο χώρο της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της Κύπρου, όσο και στον εναέριο χώρο, που καλύπτεται από το FIR Λευκωσίας. Επίσης και σύμφωνα με πληροφορίες του κυπριακού τηλεοπτικού σταθμού Sigma στο λιμάνι της Αμμοχώστου ελλιμενίζονται δύο φρεγάτες δύο τορπιλάκατο και ένα υποβρύχιο που συνοδεύουν υποστηρικτικά το ερευνητικό τούρκικό σκάφος Πίρι Ρέις που βρίσκεται στην περιοχή.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ο πρόεδρος της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφιας ετοιμάζεται για νέα τριμερή συνάντηση με τον γενικό γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών και τον κατοχικό ηγέτη Ντερβίς Έρογλου, στις 30 και 31 Οκτωβρίου στη Νέα Υόρκη.

Την ίδια ώρα η πολιτική κατάσταση στην Κύπρο κάθε άλλο παρά σταθερή είναι, δεδομένου ότι η πολιτική κρίση δείχνει να βρίσκεται εκτός θεμιτών ορίων.

good night hellas

Στα 7 δισεκατομμύρια έφτασε ο πληθυσμός της γης, την ώρα που στην Ελλάδα η απογραφή έδειξε ότι μειωθήκαμε σε σχέση με μια δεκαετία πριν.

Αν όπως δείχνουν οι τάσεις, η οικονομική κρίση οξυνθεί περαιτέρω και από την άλλη πλευρά η λαθρομετανάστευση συνεχιστεί με τους ίδιους ρυθμούς στο μεσοπρόθεσμο μέλλον η δημογραφική εκτροπή θα είναι μια δυσάρεστη πραγματικότητα.

Η νεο-αποικιοκρατία έχει οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό χαρακτήρα, καθορίζει την κοινωνική δομή, την διακυβέρνηση, τις οικονομικές λειτουργίες και βαθμιαία οδηγεί σε οικονομική, πολιτική εξάρτηση και δηµογραφική - πολιτιστική αλλοίωση.

Με βάση τις προτεραιότητες της οικονομικής πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση μέσα στα επόμενα χρόνια κάθε οικονομική δραστηριότητα θα ελέγχεται από ξένα κεφάλαια- επιχειρηματικά συμφέροντα και οι εργαζόμενοι θα είναι φθηνά εργατικά χέρια από χώρες της Ασίας.

Ήδη στους δήμους που η αποκομιδή των σκουπιδιών γίνεται από ιδιώτες χρησιμοποιούνται λαθρο- μετανάστες, για να αυξάνεται το κέρδος και να μειώνονται οι ασφαλιστικές και μισθολογικές δαπάνες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Με απλά λόγια, η ελληνική κυβέρνηση αποδυναμώνει τον ντόπιο πληθυσμό για να κατασκευάσει μια τριτοκοσμική χώρα ευκαιριών, φιλική στα μετακινούμενα διεθνή κεφάλαια.

Το ταξίδι της φτώχειας είναι μπροστά μας

Μέχρι το 2009 το χρέος της χώρας μας ήταν 304 δισ ευρώ, όπως διαμορφώθηκε εδώ και αρκετά χρόνια.

Από το 2010 έως το 2014 η Ελλάδα θα ανανεώσει το χρέος της κατά 219 δισ ευρώ μέσω των 2 πακέτων δανεισμού από το ΔΝΤ και την ΕΕ.

Ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός της χώρας για το ίδιο διάστημα θα ανέλθει, ως σύνολο, γύρω στα 80 δισ ευρώ

Οι τόκοι που θα πληρώσουμε την 3ετια που ακολουθεί θα φτάσουν ή μπορεί και να ξεπεράσουν τα 45 δισ ευρώ. Κατά μεσο όρο οι τόκοι που θα πληρώσουμε τα επόμενα χρόνια είναι 13-16 δισ ευρώ το χρόνο.

Είναι προφανές από τους αριθμούς ότι το 2014 που τελειώνει το μεσοπρόθεσμο θα έχουμε σε πραγματικούς αριθμούς το ίδιο χρέος, ίσως και μεγαλύτερο σε σχέση με το 2009.

Η μεγάλη διαφορά σε σχέση με το 2009 είναι ότι το 2014 ο ελληνικός λαός θα βιώνει την απόλυτη φτωχοποιήση και θα έχουν προκύψει αξεπέραστα προβλήματα ρευστότητας.

Τα προβλήματα όμως δεν τελειώνουν το 2014, από το 2015 έως το 2019 μας περιμένουν 140 δισ δάνεια που την εν λόγω περίοδο λήγουν.

Αν στα χρέη που περιέγραψα παραπάνω προσθέσουμε και τα προβλήματα που αναμένεται να δημιουργήσει η ανεργία, τότε τα πράγματα δυσκολευουν αρκετά. Ένα απο τα μεγάλα προβλήματα που προκαλεί η ανεργία είναι ότι τα επόμενα χρόνια τα ασφαλιστικά ταμεία θα δυσκολευτούν να πληρώσουν συντάξεις ή να καλύψουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καθώς θα έχουν σημαντικά μειωμένα έσοδα από ασφαλιστικές εισφορές. Αδυναμία πληρωμής μισθών θα αντιμετωπίσει και το δημόσιο, δεδομένου ότι τα φορολογικά κ.α. έσοδα θα μειωθούν δραματικά.

Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι:

Πως κάτω από αυτές τις συνθήκες θα μπορέσει να λειτουργήσει η ελληνική κοινωνία;

Από που θα προκύψουν έσοδα 45 δισ το χρόνο κατά μέσο όρο μέχρι το 2019 για να πληρώνουμε δάνεια και τόκους; όταν σήμερα ακόμη η Ελληνική κοινωνία έχει ξεπεράσει τα όριά της; και τα έσοδα του δημοσίου είναι κατά μέσο όρο 50 δισ το χρόνο;

Δεν πρέπει λοιπόν να επανατοποθετηθούμε συνολικά σε ότι αφορά την διαχείριση του χρέους μας, αγοράζοντας το στην δευτερογενή αγορά με ίδιες δυνάμεις;

Το επόμενο βήμα, να γίνει δική μας υπόθεση

Οι εξελίξεις που αφορούν την ευρωπαϊκή κρίση χρέους εύλογα έχουν ανησυχήσει πολίτες, οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες σε ολόκληρο τον κόσμο, δεδομένου ότι οι επιπτώσεις της διαχέονται παντού και σε κάθε επίπεδο, με βασικότερα σημεία α. το γεγονός ότι (η κρίση χρέους) έχει αρχίσει να επεκτείνεται στην περιφέρεια της ευρωζώνης β. Μια νέα δεύτερη τραπεζική κρίση είναι προ των πυλών και γ. Οι κοινωνίες έχουν “ακουμπήσει” τα όριά τους και η δημοκρατία δοκιμάζεται . .

Μέσα σε αυτή την κατάσταση τα ζήτημα της επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και το πρόβλημα του ελληνικού χρέους για μια ακόμη φορά απασχολούν την ευρωπαϊκή εσωτερική πολιτική σκηνή, ενόψει μάλιστα και της επικείμενης συνόδου των g20 στην Γαλλία, αρχές του άλλου μήνα. Οι προτάσεις- λύσεις που ακούγονται είναι πολλές, κυρίως όμως τονίζεται η πρόταση για περαιτέρω “κούρεμα” του ελληνικού δημόσιου χρέους και η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με χρήματα των φορολογούμενων, χωρίς, όπως φαίνεται, να λαμβάνονται υπόψη η έννοια του σεβασμού της κοινωνικής δικαιοσύνης και τα προβλήματα μεταβλητότητας που θα δημιουργηθούν εξαιτίας ενός μεγάλου “κουρέματος” στο εγχώριο κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον.

Σε ότι αφορά το ελληνικό χρέος και τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας είναι ευρέως αποδεκτό ότι η σύνδεση του πακέτου δανεισμού με τους δομημένους στόχους του πλέγματος των μέτρων σκληρής λιτότητας επέδρασε αρνητικά στη ροή των γεγονότων και αφαίρεσε από την Ελλάδα κάθε δυνατότητα αυτορύθμισης και ανάπτυξης επειδή η πορεία των πραγμάτων είναι προδιαγεγραμμένη και χωρίς εναλλακτικές λύσεις που θα άφηναν περιθώριο να ακολουθήσουμε τη δίκη μας πορεία στο πλαίσιο της εε.

Επίσης, από την αρχή της κρίσης χρέους χαρακτηρίστηκε, με την ανοχή της ελληνικής κυβέρνησης, δημοσιονομικά ανεύθυνο κράτος – μέλος μόνο η Ελλάδα όταν την ίδια ώρα το σύνολο των κρατών της ευρωζώνης είχαν υπερβεί τα κριτήρια που έθετε το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης.

Οι εξελίξεις σήμερα δείχνουν ότι η πολιτική που ακολουθήθηκε αντί να μειώσει το χρέος , άρχισε να δημιουργεί κοινωνικά προβλήματα και νέα διακρατικά χρέη ίδιου μεγέθους καθώς κάποια κράτη της ευρωζώνης έγιναν δανειστές και κάποια άλλα δανειζόμενοι. Όπως όλα δείχνουν, η λήψη των αποφάσεων έγινε κυρίως με βάση τις εγχώριες εκτιμήσεις της Γερμανίας στην βάση της λογικής α. Να ανταγωνιστεί αποδοτικά τις οικονομίες εκτός ευρωζώνης β. Στη διατήρηση της αξίας του νομίσματος, ανεξάρτητου κόστους για την περιφέρεια της ευρωζώνης.

Σε αυτό το σημείο, αν δεδομένων των έκτακτων συνθηκών, η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, έπειτα από πολιτική απόφαση, προχωρούσε, στην αρχή της κρίσης χρέους, σε απευθείας δανεισμό των χωρών με προβλήματα χρέους, (με τα επιτόκια που δανείζει τις εμπορικές τράπεζες) , όχι μόνο δεν θα είχαμε μπει στην περιπέτεια των κερδοσκοπικού χαρακτήρα πακέτων δανεισμού, άλλα θα είχε αποφευχθεί και η συνεχιζόμενη ύφεση καθώς θα υπήρχαν τα περιθώρια να εισρεύσει φθηνό χρήμα στην χειμαζόμενη σήμερα απο την ύφεση και τα συνεχόμενα μέτρα εσωτερική πραγματική οικονομία.

Όσον αφορά το παλιό χρέος, η Ελλάδα και κατ' επέκταση η Ευρωζώνη θα μπορούσαν να έχουν απεγκλωβιστεί άμεσα από την πίεση των αγορών αν αγοράζαμε, με ίδιες δυνάμεις, το χρέος μας από την δευτερογενή αγορά. Με βάση τις τρέχουσες τιμές μπορούμε να το αγοράσουμε σχεδόν στο 50% της αξίας του. Κατά τον τρόπο αυτό παύει να υπάρχει ο κίνδυνος των επιπτώσεων που σίγουρα θα δημιουργήσει το “κούρεμα” και ένα μεγάλο ποσό που σήμερα πληρώνουμε για τόκους στο εξωτερικό θα ανακυκλωθεί στην ελληνική κοινωνία με ότι αυτό συνεπάγεται.

Αν τώρα κάνουμε προσπάθεια να προσεγγίσουμε το ζήτημα της επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών θα δούμε εύκολα ότι το πρόβλημα έχει προκύψει εξαιτίας κυρίως της χρηματιστικής φούσκας με τις τεράστιες αποδόσεις κέρδους χωρίς να υπάρχουν υλικές αξίες στην πριν το 2007 εποχή, στην ανορθόδοξη από πλευράς ευρωπαϊκών θεσμών και κυβερνήσεων προσέγγιση των 2 τελευταίων χρόνων και την κάλυψη έως και 21% των απωλειών για τα κρατικά χρέη που αποφασίστηκε τον περασμένο Ιούλιο. Με αυτά και με άλλα οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και αρκετές κυβερνήσεις όπως η ελληνική συνέβαλαν αποφασιστικά στην ανάπτυξη αβεβαιοτήτων και στην όξυνση των προϋπαρχόντων προβλημάτων. Έτσι οι διακηρύξεις για ισχυρότερη εποπτεία- “αντιμετώπιση” των χρηματοοικονομικών αγορών και το χτίσιμο κεφαλαιακών πυλώνων ασφαλείας παρασύρθηκαν από το ισχυρό ρεύμα αστάθειας που παρήγαγε η κρίση χρέους.

Βέβαια εδώ μπορεί να πει κάποιος ότι η κρίση εξελίχθηκε όπως εξελίχθηκε επειδή δεν υπήρχε μια οικονομική διακυβέρνηση στην Ευρώπη. Στις usa που υπήρχε μια οικονομική διακυβέρνηση βοήθησε να αποτραπεί η κατάρρευση της λιμαν μπραδερσ; Άρα το βασικό πρόβλημα είναι ότι τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα έχουν φτάσει σε σημείο να μπορούν να καθοδηγούν, ανεξάρτητα από την βούληση των κυβερνήσεων, την παγκόσμια οικονομία.

Λαμβάνοντας όμως υπόψη την νέα δομή της παγκόσμιας οικονομίας και αναγνωρίζοντας τις ανάγκες συντονισμού που δημιουργεί το κοινό νόμισμα δεν είναι λάθος να υπάρχει μια εποπτικού και ανατροφοδοτικού χαρακτήρα ενιαία αρχή, χωρίς δυνατότητα επιβολής πολιτικής κατεύθυνσης.

Έξαλλου, γιατί υπάρχουν τα εθνικά κοινοβούλια; γιατί υπάρχει το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο; γιατί υπάρχει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο;.

Είναι λογικό να κατευθύνει την οικονομική και νομισματική πολιτική η “τρόικα” ως κατεξοχήν διακυβερνητικό όργανο, έτσι απλά. Ποιανού βούληση εκφράζει η γραφειοκρατεία των Βρυξελλών; όταν επιβάλει στα κράτη- μέλη να ψηφίζουν σκληρά μετρά λιτότητας μηδενικού αθροίσματος ή ωθεί να συμβάλουν υποχρεωτικά στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών προκειμένου αυτές να εκπληρώσουν, μεταξύ άλλων, τις υποχρεώσεις τους σε σχέση με το ρυθμιστικό πλαίσιο της Βασιλείας ΙΙΙ που θα τεθεί σε ισχύ το 2013 και περιλαμβάνει νέους πιο αυστηρούς κανόνες στο δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας;

Αν οι τράπεζες δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το νέο πλαίσιο με ίδιες δυνάμεις ή συνενώσεις γιατί δεν απευθύνονται στο επενδυτικό κοινό;

Σε περίπτωση που η ανακεφαλαιοποίηση κοινωνικοποιηθεί στο σύνολό της δεν θα αναγκαστούν τα κράτη- μέλη να πάρουν αντισταθμιστικά μέτρα λιτότητας; ποιο θα είναι το όφελος στην περίπτωση για την κοινωνία; όταν ήδη η προσέγγιση κράτους- τραπεζών έχει αποδειχθεί δύσκολη και δαπανηρή.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν η ανακεφαλαιοποίηση δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα αν στο “μίγμα” μέτρων δεν προβλεφθούν νέοι ρυθμιστικοί κανόνες για την λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Κατά συνέπεια, χρειάζεται κυρίως να αλλάξει το πλαίσιο λειτουργίας προς την κατεύθυνση της απλοποίησης της πολυπλοκότητας που διέπει την λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος με βάση τον άξονα αύξηση της παραγωγής- αύξηση της ζήτησης- προστασία της ελεύθερης οικονομικής δράσης και πρωτοβουλίας.

Σχετικά προτείνω:

α. Τα ρευστά διαθέσιμα των τραπεζών από καταθέσεις πολιτών να μην μπορούν να διατεθούν για καταναλωτικές πιστώσεις ή άλλα τραπεζικά προϊόντα, παρά μόνο για παραγωγικές κρατικές επενδύσεις. Ο έλεγχος να είναι αυστηρός. Έτσι θα μπουν όρια στην πιστωτική επέκταση και οι τράπεζες θα πάψουν να βρίσκονται συνεχώς στην ανάγκη να εξοφλούν και να δανείζονται.

β. Τα επιτόκια καταναλωτικών πιστώσεων να μην ξεπερνούν το 2 -3% της αρχικής αγοράς χρήματος, ανάλογα με το ποσό, τον χρόνο και την αμεσότητα επιστροφής του δανείου από τον δανειολήπτη.

γ. Να δοθεί προτεραιότητα στη χρηματοδότηση για την αντιμετώπιση της ανεργίας με έξυπνες χρηματοδοτήσεις μικρής ή μεσαίας κλίμακας, με συνεργασία κεντρικής τράπεζας, εποπτικών αρχών, κυβερνήσεων.

δ. Σε κάθε τραπεζικό και διατραπεζικό δάνειο να υπάρχει αμεταβίβαστη ασφαλιστική κάλυψη, δεδομένου ότι το forex είναι ανεξέλεγκτο και με τα νέα χρηµατοοικονοµικά προϊόντα ( swap κ.α.) εξελίχθηκε σε μια τεράστια κερδοσκοπική αγορά χρήματος η οποία χρησιμοποείται για να αποκομίζουν χρήματα μέσω των σπρεντ (spreads) ή άλλων κερδοσκοπικού χαρακτήρα τρόπων το -σύστημα καρτέλ- που το αποτελούν οι μεγάλες διεθνείς τράπεζες, οι διεθνείς δημόσιοι οικονομικοί οργανισμοί, τα hedge funds και οι επενδυτικές τράπεζες.

ε. Οι εμπορικές τράπεζες να μην μπορούν να χορηγούν ατομικά στεγαστικά δάνεια, την υποχρέωση αυτή να την αναλάβουν τα κράτη σε συνεργασία με την κεντρική τράπεζα δεδομένου ότι σήμερα το κόστος στέγασης έχει φτάσει σε υπερβολικά υψηλές τιμές.

Στ. Οι οίκοι αξιολόγησης να μην μπορούν να εκδώσουν απόφαση υποβάθμισης κάποιου κράτους, αν πρώτα δεν έχουν δώσει την σύμφωνη γνώμη τους τα δημόσια εποπτικά όργανα. Αν υπάρχει διάσταση απόψεων το ζήτημα να εξετάζεται απο επιστημονική διακυβερνητική επιτροπή και η απόφαση να λαμβάνεται κατόπιν ψηφοφορίας.