Αν εφαρμοστεί το μεσοπρόθεσμο, μας περιμένουν χρόνια σκλαβιάς.

H σύνοδος κορυφής την ερχόμενη εβδομάδα φαίνεται απίθανο να μπορέσει να δώσει λύση στο ελληνικό πρόβλημα καθώς η αποφασιστικότητα των ευρωπαίων ηγετών φτάνει μέχρι την επιβολή σκληρών μέτρων λιτότητας που οδηγούν σε περαιτέρω ύφεση την ελληνική οικονομία.

Η ακατανόητη πολιτική τοποθέτηση της Ευρώπης απέναντι στο ελληνικό ζήτημα γεννά πάμπολα ερωτηματικά καθώς σε περιπτώσεις ύφεσης η πλέον διαδεδομένη απάντηση θέλει αύξηση της ρευστότητας με ενέσεις ρευστότητας και αύξηση των κρατικών δαπανών για να ισχύσει έτσι ο κανόνας της ισόρροπης οικονομικής ανάπτυξης όπως προβλέπεται άλλωστε και στο άρθρο 2 της συνθήκης της Λισαβόνας.

Επίσης, το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει βγει από τις αγορές κεφαλαίων και δανείζεται από το ευρωπαϊκό ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας κάνει το πρόβλημα να είναι αμιγώς πολιτικό για το λόγο ότι οι αποφάσεις για τους όρους της οικονομικής πολιτικής των κρατών που βρίσκονται σε οικονομική διαταραχή λαμβάνονται από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ. Πάνω στη βάση αυτή, τόσο το κόστος δανεισμού, όσο και το μέγεθος ή ο χαρακτήρας της χρηματοδότησης καθορίζονται με πολιτικές αποφάσεις.

Είναι ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε εδώ γιατί τα θεσμικά όργανα της εε ζητούν να καταστρατηγηθεί η συνταγματική δομή μιας χώρας- μέλους και επιτρέπουν να επεκτείνεται η ελληνική κρίση από την στιγμή μάλιστα που η ελληνική οικονομία αντιστοιχεί στο 2,5% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ και η οφθαλμοφανής αποτυχία του μνημονίου σε ότι αφορά την αντιμετώπιση του χρέους πυροδοτεί μακροχρόνια ένταση στην ζώνη του ευρώ.

Αν εφαρμοστεί το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα η Ελλάδα σε βάθος τριετίας θα έχει ρευστοποιήσει ένα μεγάλο τμήμα παραγωγικής δημόσιας περιουσίας, η ανεργία αν συνεχίσει με τους σημερινούς ρυθμούς θα φτάσει στο 30%, οι μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις θα κλείσουν καθώς η έλλειψη ρευστότητας στην αγορά θα προκαλεί έξοδα χωρίς έσοδα, κ.α.

Πως λοιπόν μέσα σε ένα ασφυκτικό οικονομικό, κοινωνικό περιβάλλον η Ελλάδα θα μπορέσει να έχει φορολογικά έσοδα ή γενικότερα, παραγωγή εισοδήματος για να ανταπεξέλθει των υποχρεώσεών της;

Τι θα συμβεί σε μια τέτοια περίπτωση; θα συνεχίσουν να μας δανείζουν τα κράτη- μέλη; Πως θα μπορέσουμε να πληρώσουμε τα χρέη που δημιουργούμε σήμερα;

Πως θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους κράτη και ιδιώτες που θα συμμετάσχουν εθελοντικά στο νέο πακέτο δανεισμού προς την Ελλάδα.

Σε μια τέτοια περίπτωση, η λύση για τους δανειστές έρχεται από το μνημόνιο που προβλέπει ότι «η Ελλάδα παραιτείται άνευ όρων και αμετάκλητα από την εθνική της κυριαρχία και από κάθε πηγή πλούτου»

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;

Όταν, σε 10-12 χρόνια, ίσως και νωρίτερα, η Ελλάδα δεν θα μπορεί να πάρει άλλα δάνεια για να πληρώσει δάνεια εκ των πραγμάτων θα ενεργοποιηθεί το σχέδιο χρεοκοπία, τότε οι δανειστές έχοντας ως ισχυρό νομικό επιχείρημα τους όρους του μνημονίου θα προσφύγουν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Επειδή η χώρα μας θα έχει αθετήσει τους όρους του μνημονίου θα παραχωρήσουν στους κατόχους ελληνικού χρέους τμήματα της ελληνικής επικράτειας.

Ελληνικά νησιά, πόλεις, ακόμη και ολόκληροι νομοί θα παραχωρηθούν σε ξένα κράτη ή σε ιδιώτες με πλήρη δικαιώματα κατοχής που θα έχουν απόλυτο δικαίωμα ως νόμιμοι ιδιοκτήτες πλέον να απομακρύνουν δια της βίας τον ντόπιο πληθυσμό.

Κατά συνέπεια, το καθεστώς που θα προκύψει θα έχει αποικιακά χαρακτηριστικά, η Ελλάδα μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, στο πλαίσιο της εε, θα διαμελιστεί σε ιδιόκτητα φέουδα. Οι ιδιοκτήτες θα ορίζουν κυβερνήτη, ο παραγόμενος πλούτος από τη βάση της κοινωνίας θα ανήκει στον νέο ιδιοκτήτη, οι χιλιάδες εξαθλιωμένοι Έλληνες θα καταντήσουν δούλοι χωρίς κανένα ανθρώπινο δικαίωμα, κ.α. Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν πολλά στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Το ερώτημα λοιπόν εδώ είναι αν έχουμε το ηθικό δικαίωμα απέναντι στην ιστορία και σε αυτούς που θυσιάστηκαν για να είμαστε ελεύθερο κράτος να δεχτούμε την μοίρα της απόλυτης υποδούλωσης.

Ο Ελληνικός λαός στις απειλές των ξένων και στα εκβιαστικά διλήμματα του ντόπιου βραχίονά τους είναι αναγκαίο να ζητήσει λύση έξω από το μνημόνιο, ακόμη κι αν αυτό φέρει τη χώρα σε σύγκρουση με τα οικονομικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από την ΕΕ.