Υποκρισία χωρίς όρια

Πριν ένα χρόνο η κυβέρνηση έλεγε ότι το μνημόνιο θα βοηθήσει την Ελλάδα να βγει στις αγορές το 2012, ότι θα ομαλοποιήσει την οικονομική ζωή της χώρας, κ.α. Μάλιστα ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, δήλωνε ότι θα παραιτηθεί εάν χρειαστεί να πάρει νέα μέτρα, γιατί θα έχει αποτύχει.

Ένα χρόνο μετά, ο ίδιος υπουργός, διαπιστώνει ότι οι αγορές δεν θα ανοίξουν το 2012, τονίζοντας παράλληλα ότι η εκταμίευση της πέμπτης δόσης του δανείου είναι αυστηρώς συνδεδεμένη με την πορεία των συζητήσεων για μελλοντική χρηματοδότηση.

Δηλαδή, αν οι ευρωπαίοι αποφασίσουν να μας δώσουν νέα δάνεια, τότε θα δοθεί και η επόμενη δόση. Αν αποφασίσουν για τους δικούς τους λόγους ότι τα πακέτα δανεισμού επηρεάζουν αρνητικά τα συμφέροντά τους δεν θα μας δώσουν δανεικά.

Για ποιους όμως λόγους η κυβέρνηση έχει συνδέσει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα με τα νέα δάνεια ή γιατί το γερμανικό κοινοβούλιο ενέκρινε με συνοπτικές διαδικασίες νέα δάνεια, θέτοντας παράλληλα όρους που περιλαμβάνονται στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα; Μήπως τελικά το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο και δεν είναι η σωτηρία της Ελλάδας;

Επίσης, προκαλεί μεγάλη απορία η αναβολή για το τέλος του μήνα της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, μια αναβολή όμως που έκανε τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπάι να δηλώσει ότι «έως το τέλος του Ιουνίου θα έχει υπογραφεί ένα νέο πρόγραμμα δανεισμού.

Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Oπως όλα τα δεδομένα δείχνουν, στο εξωτερικό υπάρχουν δυο τάσεις προσέγγισης που διαπραγματεύονται ή αλληλοσυγκρούονται με φόντο την Ελλάδα. Η πρώτη τάση φαίνεται ότι δεν θέλει να δοθούν νέα δάνεια επειδή έχει επενδύσει στην χρεοκοπία και για το λόγο αυτό χρειάζεται οπωσδήποτε να προκύψει στην παρούσα φάση μέσα από την εξέλιξη των πραγμάτων κάποιο «πιστωτικό γεγονός», για παράδειγμα αναδιάρθρωση του παλαιού χρέους.

Η δεύτερη τάση φαίνεται ότι ενδιαφέρεται να εξυπηρετήσει τα χρηματοπιστωτικά κέντρα εντός της ΕΕπου έχουν ακόμη στην κατοχή τους ελληνικά ομόλογα και, τα συμφέροντα που θέλουν να αγοράσουν ελληνικές δημόσιες επιχειρήσεις.

Οι παραπάνω εκδοχές, όμως, απέχουν από την ελληνική πραγματικότητα επειδή καμιά δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ελλάδας.

Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής αν η χώρα χρεοκοπήσει τώρα ή μετά από τρία χρόνια η κατάσταση για τον ελληνικό λαό είναι δεδομένη, θα παραμείνει εγκλωβισμένος σε προγράμματα λιτότητας και νέα διεθνή δάνεια για να ξεχρεώνει δάνεια και τόκους για πάρα πολλά χρόνια. Παράλληλα, θα έχουν πουληθεί και διαλυθεί όλα. Επίσης, η φτωχοποίηση θα παγιωθεί ως αποτέλεσμα (μέσω του μεσοπρόθεσμου) που θα μας ακολουθεί για δεκαετίες.

Το συμπέρασμα λοιπόν που προκύπτει αν πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να δούμε τι κρύβεται πίσω από τις αποφάσεις είναι ότι σε διεθνές επίπεδο οι αποφάσεις και οι τάσεις προσπαθούν να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα των «δικών» τους.

Για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό ποιος ενδιαφέρεται; Όπως όλα τα δεδομένα φανερώνουν , η υποκρισία της κυβέρνησης Παπανδρέου δεν έχει όρια.

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν μπορούμε να πείσουμε την Τρόϊκα ή την κυβέρνηση για το δίκιο μας, δεν τους ενδιαφέρει.

Το ερώτημα είναι αν έχουμε το δικαίωμα, ως λαός, να δεχτούμε μια κατασκευασμένη πραγματικότητα που οδηγεί στην αυτοκατάργησή μας;