Καθώς φαίνεται από τις εξελίξεις η κρίση στην Ελλάδα είναι ένα ζήτημα που αφορά όλους τους άλλους εκτός από την κυβέρνηση. Το πρόβλημα της ανεργίας, η διαφθορά, η κακοδιοίκηση, τα νοσοκομεία που κλείνουν και αφήνουν ολόκληρες περιοχές στην τύχη τους, η λαθρομετανάστευση, το κλείσιμο των σχολείων, η ασφάλεια στην εργασία, η μείωση των μισθών, η αύξηση του κόστους ζωής κ.α δεν είναι ζητήματα που χρειάζονται πολιτική παρέμβαση ή μια δεύτερη ματιά.Για την κυβέρνηση οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες για κοινωνικές υπηρεσίες, όπως εκπαίδευση, υγεία κ.α. ανεξαρτήτως του πόση κοινωνική καταστροφή προκαλούν, επιμένει ότι θα αλλάξουν τα πράγματα, πως όμως θα γίνει αυτό, μόνο οι ίδιοι ξέρουν.
Την ίδια ώρα οι ελεγκτές της τρόικας και τα υψηλόβαθμα στελέχη της ΕΕ βλέπουν ότι δεν προχωρά το πρόγραμμα που πρότειναν και ζητούν ευρεία κοινωνική συναίνεση από ένα λαό που βλέπει τις ευκαιρίες να μειώνονται όταν και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι από την άλλη πλευρά του «φράχτη» ο ρόλος και η διείσδυση των δικτύων πατρωνίας, ντόπιων και αλλοδαπών αυξάνεται.
Αυτό όμως δείχνει ότι η τρόικα δεν προχωρά σε εξαγωγή συμπερασμάτων με βάση την εκτίμηση των στοιχείων που προέρχονται από την απόδοση της οικονομικής πολιτικής σε σχέση με τους στόχους της. Με την τακτική τους και με αυτά που δηλώνουν φαίνεται ότι παραποιούν την αλήθεια, εμμέσως πλην σαφώς μας λένε ότι το μνημόνιο δεν έχει αποτέλεσμα επειδή ο ελληνικός λαός δεν θέλει να αποδεχθεί το ρόλο που ετοίμασαν άλλοι για αυτόν, ίσως για αυτό θέλουν την πολιτική συναίνεση, μάλλον κάποιος τους είπε ότι θα λειτουργήσει καταπραϋντικά ώστε να πεισθεί ο λαός για την αναγκαιότητα της φτωχοποίησης του.
Αν τώρα πάμε ένα χρόνο πίσω θα δούμε ότι οι κατευθυντήριες γραμμές στηριχθήκαν στους ίδιους άξονες και απέτυχαν, πως λοιπόν μπορούμε ως χώρα να ξανά εφαρμόσουμε το ίδιο πρότυπο με ποιο αυστηρή ή τροποποιημένη μορφή; όταν η εμπειρία λέει ότι η αποκλειστική εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών μιας χώρας από τρίτους δεν βοηθά την οικονομία να σταθεί με αξιοπρέπεια στο διεθνή ανταγωνισμό.
Με βάση ποια στοιχεία οι υποστηρικτές αυτής της πολιτικής συμπεραίνουν ότι η εκμετάλλευση του εθνικού πλούτου από το κράτος ή τους ιθαγενείς κατοίκους δεν είναι στην σωστή οικονομική κατεύθυνση επειδή τάχα έχει χαρακτηριστικά προστατευτισμού;
Εμποδίζει κάποιος, (στην Ελλάδα), τους επενδυτές να έρθουν να επενδύσουν στην ενέργεια ή αλλού;
Μήπως δεν τους συμφέρει να βάλουν λεφτά στο νότο της Ευρώπης εξαιτίας του ακριβού ευρώ και προτιμούν τις έτοιμες και κερδοφόρες ελληνικές δημόσιες επιχειρήσεις που θα δώσουν εγγυημένα κέρδη από την πρώτη μέρα;
Αυτό όμως που πραγματικά εκπλήσσει είναι η με ζήλο προάσπιση αυτού του προγράμματος ως πολιτκοιδεολογικού μονόδρομου από μερίδα του πολιτικού κόσμου.
Από πότε ή ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να λένε ότι ένας λαός, που τέλος πάντων τους έχει εκλέξει να τον εκπροσωπούν, δεν έχει το δικαίωμα να αναπτύσσει τα πλεονεκτήματα του ή να υποστηρίζει ή να αποκαθιστά μέσω της δημοκρατίας τα νόμιμα συμφέροντά του και ως απάντηση δημιουργούν μια κατάσταση που εκ των πραγμάτων εξευτελίζει την κοινωνία από την στιγμή που δεν είναι σε θέση να παράσχει σε όλους στοιχειώδη δικαιώματα.
Δυστυχώς, ένα τμήμα της πολιτικής τάξης, που προέκυψε και κυριάρχησε ως τρόπος σκέψης από την μεταπολίτευση και εντεύθεν στην κοινωνική αρένα και στην πολιτική σκηνή οδηγεί τη χώρα, προκειμένου να διαφυλάξει τα κεκτημένα, σε μία ανεπανάληπτη οικονομική και κοινωνική καταστροφή που θα τη θυμόμαστε για πολλές γενιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου