Να καταλήξουμε σε κάτι, τελικά

Τις τελευταίες μέρες τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες, όπως στην Ισπανία χιλιάδες πολίτες κατέβηκαν στους δρόμους προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τα σκληρά μέτρα λιτότητας των κυβερνήσεων που υποτίθεται ότι δρουν εκ μέρους εκατομμυρίων ανθρώπων. Στην Ελλάδα η ένταση της κοινωνικής κρίσης και τα νέα μέτρα της κυβέρνησης έχουν ανησυχήσει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού που καταπιεσμένα από τις πολιτικές εξελίξεις, την φτώχεια, την ανεργία και την υψηλή φορολογία δεν μπορούν, δεν θέλουν, να συνεχίσουν να ανέχονται να αφήνεται περιθώριο στις αρπακτικές διαθέσεις και στα σχέδια της διεθνούς οικονομικής ελίτ να βάλει στο χέρι τα όνειρα μιας ολόκληρης χώρας.

Ωστόσο, το νέο κίνημα δεν έχει προς το παρόν κάποια σαφή κατεύθυνση απάντησης με ανταλλακτική πολιτική αξία, όπως είχε για παράδειγμα το e-G8, που έληξε την τετάρτη 25 Μαΐου στο Παρίσι και αποφάσισε, απουσία της κοινωνίας των πολιτών, οι προσπάθειες να εστιαστούν στις ανάγκες του επιχειρηματικού κόσμου. Τα οκτώ πιο βιομηχανοποιημένα κράτη του πλανήτη για την παραγωγή ενός νέου επιχειρηματικού μοντέλου ζητούν περισσότερες εγγυήσεις, λιγότερο περιοριστικούς νόμους, δλδη μειωμένο έλεγχο και δωρεάν Internet για τις επιχειρήσεις.

Συνεπώς, το ερώτημα που προκύπτει είναι πως ένα κίνημα διαμαρτυρόμενων με ασαφή κατεύθυνση θα εξελιχθεί σε μια παρεμβατική κοινωνία που θα προκαλέσει πολιτικά γεγονότα τα οποία θα ωθήσουν και θα αλλάξουν τα πολιτικοοικονομικά πράγματα προς όφελος των 2/3 της κοινωνίας.

Διαφορετικά, ο πρωθυπουργός που έφερε την χώρα σε αυτό το σημείο θα συνεχίσει για πολλά ακόμη χρόνια να λέει , όπως είπε χθες στην ομιλία του στη διάσκεψη του ΟΟΣΑ ότι «Η Ελλάδα έχει μεγάλες δυνατότητες, αλλά ήταν κακοδιοικούμενη» για να βγάλει ευατόν και το διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα που εκπροσωπεί εκτός κάδρου.