Tις πταίει;

Σε οριακή κατάσταση φαίνεται να βρίσκεται το ελληνικό ζήτημα καθώς όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι η αγωνία για το μέλλον του ευρώ αρχίζει να πιέζει τα υψηλόβαθμα στελέχη της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.

Από την μια πλευρά το πακέτο μέτρων του μνημονίου δεν μπορεί να οδηγήσει την ελληνική οικονομία στο επιθυμητό αποτέλεσμα και από την άλλη πλευρά είναι υποχρεωμένοι από τις πολιτικές αποφάσεις του συμβουλίου της Ευρώπης σχετικά με το σύμφωνο για το ευρώ να εφαρμόσουν το Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πρόγραμμα με στόχο την μείωση του ελλείμματος στο 1% μέχρι το 2015.

Για το λόγο αυτό προτείνουν επιπλέον μέτρα και αλλαγές στα χρονοδιαγράμματα, καθώς κανένας δεν ελπίζει ότι μπορεί κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες να αντιστραφεί η αρνητική τάση επειδή τα προβλήματα της Ελλάδας σχετίζονται με δημοσιονομικές και πλήθος άλλες εξωτερικές και εσωτερικές ανισορροπίες.

Είναι προφανές ωστόσο ότι το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο σε ευρωπαϊκό επίπεδο όταν εξετάζει το πρόβλημα της Ελλάδας προσπερνά το «σηµείο κλειδί» δλδη, το γεγονός ότι στην ευρωζώνη έχει παρέμβει το ΔΝΤ.

Σε αυτήν την δαιδαλώδης πολιτικοοικονομική πραγματικότητα το ευρώ στηρίζεται σ έναν πλασματικό μέσο όρο που όπως αποδεικνύουν οι εξελίξεις δεν εξυπηρετεί κανέναν σε ευρωπαϊκό επίπεδο καθώς το σύμφωνο σταθερότητας έχει αποτύχει προ πολλού, με άμεσο αποτέλεσμα να έχουν αρχίσει, για να κρατήσουν το ευρώ σταθερό, να απαξιώνουν τους συντελεστές παραγωγής σε κράτη- μέλη με προβλήματα χρέους, δημιουργώντας στην ουσία έναν μέσο όρο μέσα από παραποίηση οικονομικών καταστάσεων και όχι από την δομή της οικονομίας, ένας μέσος όρος όμως που δεν είναι αντανάκλαση της πραγματικής εικόνας των κρατών - μελών. Φυσικό αποτέλεσμα όλων αυτών των εξελίξεων είναι να αυξάνεται το χρέος και να μεγαλώνουν τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα για το απλό λόγο ότι ένα τμήμα της Ευρώπης έχει αρχίσει να μην μπορεί να παράγει ευρώ, αλλά ψάχνει να τα προμηθευτεί από τρίτους.

Συνεπώς, το ερώτημα που αυθόρμητα προκύπτει είναι που θα καταλήξει αυτή η πορεία ή για πόσο καιρό ακόμη μπορούν τα κράτη- μέλη να βρίσκονται σε μια οικονομική ένωση μόνο και μόνο για να ρίχνουν νερό στο «μύλο της ανάπτυξης» πλασματικών μέσων όρων για να κρατηθεί το ευρώ ψηλά .