Το υψηλό χρέος οδηγεί σε αδιέξοδο

Παρά το γεγονός ότι τα προβλήματα επιμένουν(το α΄τρίμηνο του 2011 η ύφεση βρέθηκε στο -4,8% και είναι αρκετά μεγαλύτερη από το 4,35% του 2010.Η καταγεγραμμένη ανεργία έχει ξεπεράσει το 15,5% και η πραγματική βρίσκεται σίγουρα πάνω από το 25% και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αρμόδιων φορέων το δημόσιο χρέος, το 2012, θα φτάσει το 166%) η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι τα μέτρα που προτείνουν θα εξυπηρετήσουν σε βάθος χρόνου την κοινωνία.

Στην προσπάθεια αυτή έχουν αρχίσει να καθυβρίζουν και να πιέζουν όσους καταγγέλλουν το μνημόνιο αν και τα επιχειρήματα που προστάσουν είναι τα ίδια που χρησιμοποιούσαν πριν ένα χρόνο και ως επί το πλείστον ταυτίζονται με όσα υποστηρίζει η οικονομική κατεύθυνση που προτείνει το ΔΝΤ. Ως συνέπεια η κυβέρνηση έχει φτάσει να έχει χάσει την πολιτική της ταυτότητα η οποία αντικαταστάθηκε από ένα πολιτικό συνονθύλευμα χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο που υπονομεύει την εσωτερική συνοχή και ασφάλεια.

Για αυτό το λόγο και προκειμένου να υλοποιηθεί το μνημόνιο η προσπάθεια των υποστηρικτών ( του μνημονίου) επικεντρώνεται στην επιβολή και παγίωση μιας πλαστής πολιτικής σταθερότητας με καταστολή και προπαγάνδα ως απάντηση, καθώς αντίρροπες δυνάμεις συγκρούονται, τόσο στις δομές του πολιτικού συστήματος όσο και έξω από αυτό, εξέλιξη η οποία οδηγεί σε γενικότερη αστάθεια και σε de facto καταστροφή το πολιτικοκοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον. Στο σκηνικό αυτό ήρθε να προστεθεί και η ανασφάλεια σε ότι αφορά τη διατήρηση της ίδιας της ζωής, καθώς στην νέα δύσκολη πραγματικότητα όλοι αναζητούν τρόπους επιβίωσης στην παρανομία με ότι αυτό συνεπάγεται από την στιγμή που η κατακερματισμένη κοινωνία εκλαμβάνει την κάθε μορφή βίας ως άμυνα. Συνεπώς το πρόβλημα δεν είναι το προβληματικό της απόδοσης του υφιστάμενου Μνημονίου.

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα η Ελλάδα θα μπορούσε να ξανα- ξεκινήσει εάν για 3 χρόνια δεν πλήρωνε δάνεια, δλδη με εγγυητή την ΕΕ να γίνει πάγωμα των δανειακών μας υποχρεώσεων και ταυτόχρονα να προχωρήσουν με ταχύτητα όλες οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, όχι αυτές που προτείνει το μνημόνιο ή αυτές που προκύπτουν υπό την πίεση των συνθηκών, αλλά αυτές που έχει ανάγκη ο τόπος.