Η αποτυχία της κυβέρνησης να μην γίνει αποτυχία της κοινωνίας

Όπως όλα τα δεδομένα δείχνουν η κατάσταση σε σχέση με το πρόβλημα το ελληνικού χρέους έχει φτάσει σε οριακό σημείο καθώς από την μια πλευρά υπάρχει η ανοιχτή ομολογία για αποτυχία την πολιτικής του μνημονίου σε όλους τους στόχους και από την άλλη πλευρά πιέζει η αβεβαιότητα που δημιουργούν τα αυξανόμενα προβλήματα της ευρωπαϊκής οικονομίας καθώς οι διαπιστώσεις λένε ότι ενδέχεται σε περίπτωση που δεν χειραγωγηθούν οι συγκρουσιακές διαστάσεις του προβλήματος σε διεθνές επίπεδο να παρασύρουν την Ευρώπη σε μια άνευ προηγουμένου πολιτικοκοινωνική και οικονομική κρίση.

Λόγω των εξελίξεων οι εμπλεκόμενοι σε τοπικό και διεθνές επίπεδο αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να προσεγγίζουν το πρόβλημα από την οπτική που τους βολεύει για να κερδίσουν χρόνο, γ αυτό παρατηρούμε ως απάντηση στην συνεχιζόμενη αβεβαιότητα για την εξέλιξη της ελληνικής κρίσης χρέους να αναζητούν, να προτείνουν και να υποστηρίζουν λύσεις οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Ελλάδας.

Τόσο το ενδεχόμενο μιας «ήπιας αναδιάρθρωσης» με παροχή ή όχι νέων δανείων, όσο και οι υπόλοιπες λύσεις που ακούγονται σε καμία περίπτωση δεν θα αποφέρουν κάποιο θετικό αποτέλεσμα από την στιγμή που μεταθέτουν το πρόβλημα για τα επόμενα χρόνια χωρίς να καταπολεμούν εγγενείς αδυναμίες και πολιτικά σφάλματα του τελευταίου χρόνου που οδήγησαν την ελληνική οικονομία και κοινωνία στο αδιέξοδο σημείο που βρίσκεται σήμερα.

Είναι παράλογο να ζητούν ως αντάλλαγμα για τα δάνεια των 110 δις να πουλήσουμε ή να «καταστρέψουμε» εμμέσως την παραγωγική βάση της χώρας. Πιο παράλογο όμως είναι να το δέχεται ως μονόδρομο η ελληνική κυβέρνηση.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το ενδεχόμενο μέσα στο επόμενο διάστημα να πουλήσουμε όλα όσα προγραμματίζει η κυβέρνηση, τι θα αλλάξει; θα σταματήσουμε να δανειζόμαστε, θα αρχίσουμε να παράγουμε, ή θα αποτραπεί η γήρανση του πληθυσμού ;

Είναι σα να λες σε έναν ψαρά να πουλήσει την βάρκα και τα δίχτυα για να ξεχρεώσει το λογαριασμό που έκανε ο γιος του στα μπουζούκια, μάλιστα ο γιος του για να τον πείσει υποστηρίζει ότι πουλώντας την βάρκα και τα δίχτυα για να ξεχρεώσει το χρέος θα γίνει πιο αποδοτικός ψαράς…

Επίσης, κανένας δεν εγγυάται ότι στο μεσοδιάστημα δεν θα αλλάξουν οι συνθήκες ή τα δεδομένα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Σε μια τέτοια περίπτωση οι τρέχουσες επιλογές μπορεί να μην είναι η σωστή λύση για τον απλούστατο λόγο ότι οι μελλοντικές εξελίξεις στην Ευρώπη ή γενικότερα μπορεί να κινούνται σε εντελώς αντίθετη πολιτική ή οικονομική κατεύθυνση.

Κατά συνέπεια, αν δεν μπορέσουμε να παράγουμε πλούτο υλικό ή πνευματικό με ανταλλακτική αξία και τον πλούτο αυτό να τον μοιράσουμε δίκαια δεν θα κερδίσουμε ένα καλύτερο αύριο. Αν ο παραγόμενος στην Ελλάδα πλούτος συνεχίσει να «μεταναστεύει» ή δεν σταματήσουμε να εισάγουμε ακόμη και το σιτάρι τότε δεν έχουμε καμιά ελπίδα να επιβιώσουμε ως κοινωνία. Υπό αυτη την έννοια, η αποτυχία της ελληνικής κυβέρνησης δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να εξελιχθεί σε αποτυχία της ελληνικής κοινωνίας.