O τελευταίος χρόνος σφραγίστηκε από την σκοτεινή περιπέτεια του μνημονίου που έφερε στην κυριολεξία τα πάνω κάτω στην ζωή όλων μας, τα πράγματα άλλαξαν πολύ και ξαφνικά προς το χειρότερο.
Παρόλα αυτά η ελληνική κοινωνία, αν και πιεσμένη από την διαρκή φτώχεια στέκεται, αμέριμνη και αγναντεύει τους «διεθνείς και ντόπιους κερδοσκόπους » να εξαγοράζουν το μέλλον της.
Ίσως όμως εν μέρη έχει κάποιο δίκιο που δεν διαμαρτύρεται όσο θα έπρεπε, αυτή την φόρα οι «κατακτητές» δεν ήρθαν με μεγάλα ντουφέκια, πιστόλια και σπαθιά που θα φόβιζαν το λαό, φορούν κουστούμια και έχουν εδώ συμμάχους που για χρόνια διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά πράγματα της χώρας μας, μάλιστα δημόσια λένε ότι θα σώσουν την πατρίδα μας.
Όπως ήταν φυσικό, η παρουσία κάποιου που θέλει να σε σώσει προκαλεί μεγάλη περιέργεια και θαυμασμό που ενθουσιάζει -παραμυθιάζει τον λαό, σε αυτήν την εξέλιξη συμβάλει και η αλλοίωση της πραγματικότητας μέσα από τα καθεστωτικά μέσα προπαγάνδας.
Η τακτική τους είναι μεθοδική και οργανωμένη, αφού προηγηθούν μασκαρέματα προβοκάτσιες και γανώματα ανακοινώνουν ότι θα μειωθούν οι μισθοί κι’ αυτοί χαμογελάνε, προαναγγέλλουν 150.000 απολύσεις, τα ίδια.
Αν και όλα αυτά που συμβαίνουν αποτελούν πρόκληση για τους πολίτες η κυνική και χωρίς ίχνος ευαισθησίας επιχειρηματολογία τους ενδιαφέρει το ακροατήριο επειδή όσα λένε καθοδηγούν την πορεία των γεγονότων που βιώσαμε και συνεχίζουμε να βιώνουμε καθημερινά. Σε αυτό το στημένο σκηνικό οι όποιες υποσχέσεις για καλύτερες μέρες αποδεικνύονται πάντα σαθρές υποσχέσεις που εύκολα σκορπάνε στον πρώτο άνεμο.
Την ίδια στιγμή, δεν θα αποτελούσε μάλιστα υπερβολή να πούμε ότι πολλοί τους βλέπουν ακόμη με εμπιστοσύνη, αν και στην ουσία η αμφισβητούμενης αξίας πολιτική λειτουργία τους είναι ένας ωμός εκβιασμός με πολιτικό περίβλημα που διαταράσσει την ενότητα σκέψης και συμπεριφοράς σε σχέση με την πραγματικότητα. Από τηνάλλη, όμως, πλευρά, η ροή των γεγονότων και η περιρέουσα ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με την κοινωνική ανασφάλεια που επικρατεί τον τελευταίο καιρό στη χώρα εξηγεί και αναδεικνύει σε ένα μεγάλο βαθμό και τους λόγους που για 400 ολόκληρα χρόνια μείναμε σκλαβωμένοι στους Τούρκους.
Για να εξεγερθείς, πρέπει να πιστέψεις στην εξέγερση, μόνο έτσι θα μπορέσει κάποιος να καταλάβει την έννοια της ελευθερίας και το δικαίωμα του να ζει ελεύθερος.
Για όλους μας όμως έρχεται κάποτε η στιγμή που οι πράξεις και τα λόγια μας αν και μικρά συμβάντα προετοιμάζουν μεγάλα γεγονότα. Η αρχή αυτή είναι γνωστή και την συναντάμε σχετικά συχνά που σχεδόν ξεφεύγει από την προσοχή μας.
Υπο την έννοια λοιπόν ότι όλοι εμείς θα κληθούμε αργά ή γρήγορα να πάρουμε κάποια απόφαση το δίλημμα που τίθεται δεν είναι μόνο η επιλογή του δρόμου που πρέπει να πάρει η οικονομία. Από δω και πέρα ο ελληνικός λαός ή θα παλέψει για την απελευθέρωση του ή θα υποταχθεί στην μοίρα της απόλυτης υποδούλωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου