Ένα πρώτο βήμα για το δικαίωμα στην ελπίδα

Στην οικονομικά δύσκολη εποχή που διανύουμε το δικαίωμα του κάθε ενός από εμάς να ζει σε μια ανθρώπινη κοινωνία τίθεται υπό αμφισβήτηση όσο ποτέ άλλοτε γεγονός που θέτει ερωτήματα για το τι είναι δίκαιο και τι άδικο .
Εδώ επίσης γεννιέται και το ερώτημα αν και κατά πόσο ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου, ως υποχρέωση της πολιτείας, διασφαλίζονται από την κοινοβουλευτική δημοκρατία με τρόπο που να γίνονται σεβαστοί οι γενικά αναγνωρισμένοι κανόνες του δικαίου για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Για αυτούς τους λόγους και επειδή η παγκόσμια συγκυρία δημιούργησε άγνωστα μέχρι πρότινος προβλήματα η λήψη των αποφάσεων χρειάζεται να παρέχει αυξημένη προστασία απέναντι στην κάθε αυθαιρεσία, την ασυδοσία, τον αυταρχισμό, να συμβάλει αποτελεσματικά στην λύση των προβλημάτων και προπάντων, οι αποφάσεις να είναι στυλοβάτης της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, δηλαδή θεωρήσουμε δεδομένο ότι η εκτελεστική και νομοθετική λειτουργία ασκείται υπέρ του κυρίαρχου λαού, ο καθένας μας θα έπρεπε να έχει απεριόριστο δικαίωμα να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει τους νόμους ή τα χρηστά ήθη, όπως άλλωστε ορίζει το σύνταγμα της χώρας.

Aν όμως ρίξουμε μια ματιά γύρω μας θα διαπιστώσουμε ότι όλα αυτά βρίσκονται σε απόλυτη ασυμφωνία με την κοινωνική κατάσταση.

Ποιες είναι στην εποχή του μνημονίου οι προοπτικές για τους ελαστικά απασχολούμενους, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους, γενικότερα για την ελληνική κοινωνία; Δίνει σήμερα η Ελλάδα το δικαίωμα αξιοπρεπούς σύνταξης για κάθε δικαιούχο,

το δικαίωμα εξεύρεσης αξιοπρεπούς εργασίας, όταν βασικά εργασιακά δικαιώματα για τα οποία κάποιοι θυσίασαν την ίδια τη ζωή τους ισοπεδώνονται χωρίς δεύτερη σκέψη,

το δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν Παιδεία,

το δικαίωμα όλων σε υψηλού επιπέδου δημόσια υγεία, το δικαίωμα στην στέγαση,

το δικαίωμα ισότιμης συμμετοχής στη δημόσια ζωή και γενικότερα το δικαίωμα αξιοπρεπούς διαβίωσης σε κάθε άτομο, Έλληνα πολίτη ή αν το διευρύνουμε, σε κάθε νόμιμα διαμένοντα στην χώρα;
Από την άλλη πλευρά, πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης, από τις οποίες εξαρτάται κατά μεγάλο μέρος και το δικό μας μέλλον δεν θα αποδειχθούν «κενό πουκάμισο» όταν βλέπουμε ότι ένα χρόνο μετά την υπογραφή του μνημονίου το εθνικό προϊόν βαίνει μειούμενο και η οικονομική πολιτική έχει αρχίσει να αμφισβητείται ακόμη και από τους εμπνευστές της;
ή μπορεί το ξεχαρβάλωμα της κοινωνίας να ονομάζεται μεταρρύθμιση;
Kατά συνέπεια το ερώτημα που προκύπτει είναι αν υπάρχει ελπίδα και που βρίσκεται; Μήπως τελικά η ελπίδα της πατρίδας είμαστε εμείς; O καθένας μας.