Kρίση & αναπτυξιακές προοπτικές

Η χρηματοπιστωτική κρίση είναι παντού μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, οι συνέπειες της δημιουργούν πρωτόγνωρες καταστάσεις οι οποίες επιφέρουν αισθητές αλλαγές στην πολιτικοκοινωνική λειτουργία και αντίληψη.

Στη χώρα μας ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της κρίσης είναι, η εμφανής ανεπάρκεια κεφαλαίων που δημιουργεί οικονομική στενότητα, αυξάνει το κόστος τους( των κεφαλαίων) και προκαλεί έντονο προβληματισμό στην κοινωνία.

Επίσης, η τρέχουσα πολιτικοοικονομική κατάσταση «δείχνει» ότι δεν «υπάρχουν» διαθέσιμα κεφάλαια για τις πραγματικές ανάγκες του κοινωνικού συνόλου, αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι, οι οικονομικές πολιτικές δεν απαντούν με τρόπο αποτελεσματικό στα κοινωνικά προβλήματα. Κατά τη γνώμη αρκετών αυτό συμβαίνει επειδή, οι περισσότεροι πολιτικοί είναι «δέσμιοι» και διαμορφώνουν θέσεις κάτω από την επιρροή των αντιλήψεων που επικράτησαν στην οικονομία κτλ τα τελευταία 20 χρόνια, ωστόσο σήμερα έχουν επέλθει, σε μια σειρά ζητημάτων, ουσιώδεις ανακατατάξεις.
Στη βάση αυτή, οι οικονομικές εξελίξεις σε συνδυασμό με το γενικευμένο κλίμα αβεβαιότητας που επικρατεί και δημιουργεί επισφαλής ισορροπίες σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, αλλά και η απουσία εκτίμησης- πρόβλεψης σε σχέση με την έκταση και τη διάρκεια της κρίσης κάνουν δύσκολη και τη δυνατότητα αξιοποίησης όλων εκείνων των παραγόντων που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν αξία, έτσι, η οικονομική απαισιοδοξία σε συνδυασμό με το χρόνο που χάνεται, αντί να παράγει, καταναλώνει αξία και μειώνει στο ελάχιστο τις ευκαιρίες για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.

Τα ανωτέρω σημαίνουν ότι, εκ των πραγμάτων, στο μέλλον, ως αποτέλεσμα και επειδή ελάχιστοι γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν στο νέο περιβάλλον, θα αυξηθούν τα δημόσια ελλείμματα, κατά πάσα πιθανότητα θα αυξηθεί το κόστος δημιουργίας θέσεων εργασίας, θα μειωθούν τα διαθέσιμα περιθώρια, από τη στιγμή που δεν θα υπάρχει προσέγγιση λειτουργικού & οργανωτικού ανασχεδιασμού, κτλ με άμεση συνεπεία να υπονομεύονται οι οικονομικοκοινωνικές αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας.Ένα άλλο, σημαντικό σημείο, καθόλου τυχαίο, είναι επίσης και το γεγονός ότι εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια οι οικονομικές πολιτικές που ακολουθηθήκαν σε μεγάλο βαθμό έχουν βλάψει τα συμφέροντα των χαμηλότερων και μεσαίων εισοδημάτων.

Σε αυτό το πλαίσιο οικονομικής λειτουργίας, τα τελευταία 9 χρόνια έγιναν και μεγάλες αυξήσεις στις τιμές βασικών αγαθών και υπηρεσιών με άλλοθι τις αυξημένες τιμές στην ενέργεια και τη σύγκλιση, οι συμαντικές αυξήσεις είχαν ως άμεση συνέπεια να μειωθεί σημαντικά η αγοραστική δύναμη του μέσου εισοδήματος, με ότι αυτό συνεπάγεται. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν είναι λίγοι σήμερα εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το κράτος οφείλει να διαδραματίσει πλήρως το ρόλο του, δηλαδή να παράγει κατευθυντήριες γραμμές παρέμβασης, όχι μόνο διορθωτικά και εξαρτημένα κάνοντας «πολιτικό μοντάζ» ως προς τις πολιτικές εξελίξεις , αλλά και πρωτοβουλιακά, χωρίς προκαταλήψεις, στο επίπεδο των συντελεστών παραγωγής, με ταυτόχρονο, ως πρωτεύων ζήτημα, αναπροσανατολισμό σε βασικούς τομείς. Βέβαια, εδώ κάποιοι ίσως πουν ότι το κράτος δεν μπορεί να είναι κεντρικός παράγων της οικονομικής δραστηριότητας, μπορεί όμως να είναι παράγων!, χωρίς αυτό να σημαίνει «κρατικό παρεμβατισμό», ή μείωση της ανταγωνιστικότητας και του ρόλου του ιδιώτη στην οικονομίαhttp://vasiliostsamis.wordpress.com/