De facto κατάργηση του ισχύοντος συντάγματος από την κυβέρνηση

Το νέο πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων που αναμένεται να «περάσει» από το υπουργικό Συμβούλιο τις επόμενες ημέρες ο υπουργός Εσωτερικών, Γιάννης Ραγκούσης πέρα από τις υποχρεώσεις που επιβάλλουν στον υπάλληλο οι κείμενες διατάξεις και οι οδηγίες θα περιέχει διάταξη η οποία θα προσδιορίζει ως παράβαση του υπαλληλικού καθήκοντος την αναξιοπρεπή ή ανάρμοστη ή ανάξια για υπάλληλο συμπεριφορά εντός ή εκτός υπηρεσίας. Η γενική και απόλυτα ασαφής διατύπωση της εν λόγω διάταξης αφήνει ανοικτό παράθυρο για την επιστροφή της χώρας σε άλλες εποχές καθώς δεν ξεκαθαρίζει τι είναι ανάρμοστη ή ανάξια για υπάλληλο συμπεριφορά εντός ή εκτός υπηρεσίας. Είναι, για παράδειγμα, συμπεριφορά που πρέπει να υπόκειται σε πειθαρχικό έλεγχο η επίσκεψη από τον χώρο της εργασίας σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης;

Επίσης, το σύνταγμα αναφέρει ότι η προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη, πως τώρα έρχεται η κυβέρνηση και λέει ότι η ιδιωτική ζωή του δημόσιου υπάλληλου θα ελέγχεται πειθαρχικά; τι θα ελέγχεται, πως θα ελέγχεται και ποιος θα το ελέγχει; Η συμμετοχή δημοσίου υπαλλήλου σε αντικυβερνητική διαδήλωση θα θεωρείται ανάρμοστη συμπεριφορά εκτός υπηρεσίας;

Δυστυχώς, όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι η κυβέρνηση επιδιώκει τον δια της βίας πλήρη και κεντρικά οργανωμένο ελέγχο της ελληνικής κοινωνίας

Την έξοδο από την κρίση δεν θα την φέρει η κυβέρνηση

Εδώ και αρκετές μέρες εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες κάθε ηλικίας και χρώματος βρίσκονται στις πλατείες της χώρας με στόχο να αντιμετωπίσουν την συμπαιγνία του μνημονίου και γενικότερα να καταγγείλουν την χρόνια απροθυμία των πολιτικών να εκπληρώσουν τα όνειρα και τις ανάγκες ενός ολοκλήρου λαού.

Δεν ξέρω τι αντίκτυπο θα έχει ή ακόμη και αν αυτό θα βοηθήσει στην επίλυση των προβλημάτων ή αν αποκτήσει θεσμικό ρόλο αλλά σίγουρα είναι ένα πρώτο βήμα για την ανατροπή της οικονομικής δικτατορίας που προσπαθεί να επιβάλει η ελληνική κυβέρνηση μέσω του μεσοπρόθεσμου προγράμματος.

Υπό τις πιέσεις των γεγονότων και καθώς η συζήτηση στα υψηλά κλιμάκια ψάχνει τρόπο πολιτικής διαχείρισης των σκληρών μέτρων η εξέγερση της ελληνικής κοινωνίας στην παρούσα φάση αποκτά ιδιαίτερη σημασία, καθότι επί της ουσίας είναι ένα ισχυρό ανάχωμα απέναντι στην ιδεολογική παράνοια που εδώ και μέρες ψάχνει συναίνεση για αύξηση των ανισοτήτων και περιορισμό της δημοκρατίας.

Βέβαια, το περιβάλλον μηδενικής επιλογής και η ανάγκη αυτοπροστασίας απέναντι στις αβεβαιότητες της εποχής οδηγεί ακόμη και σήμερα πολλούς συνανθρώπους μας σε έναν αμυντικό ατομικισμό για να διασώσουν τον εαυτό τους.

Μπορεί όμως το «κοινό καλό» να προκύψει όταν ο κόσμος των οικονομικών συμφερόντων έχει δημιουργήσει ισχυρό τοίχος προστασίας και η κοινωνία των πολιτών εξαιτίας του φόβου είναι πολυτεμαχισμένη και διασκορπισμένη;

η ισχύς εν τη ενώσει → λοιπόν

Η αποτυχία της κυβέρνησης να μην γίνει αποτυχία της κοινωνίας

Όπως όλα τα δεδομένα δείχνουν η κατάσταση σε σχέση με το πρόβλημα το ελληνικού χρέους έχει φτάσει σε οριακό σημείο καθώς από την μια πλευρά υπάρχει η ανοιχτή ομολογία για αποτυχία την πολιτικής του μνημονίου σε όλους τους στόχους και από την άλλη πλευρά πιέζει η αβεβαιότητα που δημιουργούν τα αυξανόμενα προβλήματα της ευρωπαϊκής οικονομίας καθώς οι διαπιστώσεις λένε ότι ενδέχεται σε περίπτωση που δεν χειραγωγηθούν οι συγκρουσιακές διαστάσεις του προβλήματος σε διεθνές επίπεδο να παρασύρουν την Ευρώπη σε μια άνευ προηγουμένου πολιτικοκοινωνική και οικονομική κρίση.

Λόγω των εξελίξεων οι εμπλεκόμενοι σε τοπικό και διεθνές επίπεδο αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να προσεγγίζουν το πρόβλημα από την οπτική που τους βολεύει για να κερδίσουν χρόνο, γ αυτό παρατηρούμε ως απάντηση στην συνεχιζόμενη αβεβαιότητα για την εξέλιξη της ελληνικής κρίσης χρέους να αναζητούν, να προτείνουν και να υποστηρίζουν λύσεις οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Ελλάδας.

Τόσο το ενδεχόμενο μιας «ήπιας αναδιάρθρωσης» με παροχή ή όχι νέων δανείων, όσο και οι υπόλοιπες λύσεις που ακούγονται σε καμία περίπτωση δεν θα αποφέρουν κάποιο θετικό αποτέλεσμα από την στιγμή που μεταθέτουν το πρόβλημα για τα επόμενα χρόνια χωρίς να καταπολεμούν εγγενείς αδυναμίες και πολιτικά σφάλματα του τελευταίου χρόνου που οδήγησαν την ελληνική οικονομία και κοινωνία στο αδιέξοδο σημείο που βρίσκεται σήμερα.

Είναι παράλογο να ζητούν ως αντάλλαγμα για τα δάνεια των 110 δις να πουλήσουμε ή να «καταστρέψουμε» εμμέσως την παραγωγική βάση της χώρας. Πιο παράλογο όμως είναι να το δέχεται ως μονόδρομο η ελληνική κυβέρνηση.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το ενδεχόμενο μέσα στο επόμενο διάστημα να πουλήσουμε όλα όσα προγραμματίζει η κυβέρνηση, τι θα αλλάξει; θα σταματήσουμε να δανειζόμαστε, θα αρχίσουμε να παράγουμε, ή θα αποτραπεί η γήρανση του πληθυσμού ;

Είναι σα να λες σε έναν ψαρά να πουλήσει την βάρκα και τα δίχτυα για να ξεχρεώσει το λογαριασμό που έκανε ο γιος του στα μπουζούκια, μάλιστα ο γιος του για να τον πείσει υποστηρίζει ότι πουλώντας την βάρκα και τα δίχτυα για να ξεχρεώσει το χρέος θα γίνει πιο αποδοτικός ψαράς…

Επίσης, κανένας δεν εγγυάται ότι στο μεσοδιάστημα δεν θα αλλάξουν οι συνθήκες ή τα δεδομένα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Σε μια τέτοια περίπτωση οι τρέχουσες επιλογές μπορεί να μην είναι η σωστή λύση για τον απλούστατο λόγο ότι οι μελλοντικές εξελίξεις στην Ευρώπη ή γενικότερα μπορεί να κινούνται σε εντελώς αντίθετη πολιτική ή οικονομική κατεύθυνση.

Κατά συνέπεια, αν δεν μπορέσουμε να παράγουμε πλούτο υλικό ή πνευματικό με ανταλλακτική αξία και τον πλούτο αυτό να τον μοιράσουμε δίκαια δεν θα κερδίσουμε ένα καλύτερο αύριο. Αν ο παραγόμενος στην Ελλάδα πλούτος συνεχίσει να «μεταναστεύει» ή δεν σταματήσουμε να εισάγουμε ακόμη και το σιτάρι τότε δεν έχουμε καμιά ελπίδα να επιβιώσουμε ως κοινωνία. Υπό αυτη την έννοια, η αποτυχία της ελληνικής κυβέρνησης δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να εξελιχθεί σε αποτυχία της ελληνικής κοινωνίας.

Από φτωχοποίηση μόνο το πασοκ ξέρει

Βασικοί πυλώνες του σχεδίου που είχε παρουσιάσει προεκλογικά ο Γ. Παπανδρέου ήταν η «πράσινη ανάπτυξη», η κοινωνική πολιτική και το ισχυρό κράτος.

Το σχετικό σχέδιο αμέσως μετά τις εκλογές και την ανάληψη της διακυβέρνησης ανετράπη για να δώσει την θέση του σε μια οικονομική πολιτική που ήταν άγνωστη ακόμη και στους πιο απαισιόδοξους υποστηρικτές του.

Η φτωχολογιά και τα μεσαία εισοδήματα αναγκάστηκαν να υποστούν μεγάλη μείωση των εισοδημάτων τους . Εργασιακά δικαιώματα για τα οποία κάποιοι παλιότερα είχαν δώσει ακόμη και την ζωή τους καταστρατηγήθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Το κράτος πωλείται εξ ολοκλήρου και μάλιστα σε χαμηλή τιμή, σχολεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια κλείνουν, γενικά βρίσκεται ένα βήμα πριν την διάλυση. Η εθνική κυριαρχία σε ότι αφορά θέματα προϋπολογισμού και χάραξη οικονομικής πολιτικής έχει περιορισθεί δραστικά. Η «συστημική διαφθορά» οι πελατειακές σχέσεις, κ.α παραμένουν κράτος εν κράτει, γενικότερα η Ελλάδα έχει βαλτώσει στην κρίση χρέους.

Για να φτάσουμε ως εδώ χρειάστηκε πρώτα η ισχυρή Ελλάδα να γίνει «καμαριέρα» των αγορών στην προσπάθεια της να εξυπηρετήσει τους στόχους του ΔΝΤ να προωθήσει στην ευρωζώνη τα γνωστά «πακέτα στήριξης».Με μικροπολιτικά κόλπα αμφιβόλου νομιμότητας και κερδοσκοπικές επιθέσεις στα ελληνικά ομόλογα η χώρα μας κατέστη αφερέγγυα για να συνεχίσει να καλύπτει τις δανειακές της ανάγκες από το ΔΝΤ, τα κράτη της ευρωζώνης και την αγορά εντόκων γραμματίων βραχυπρόθεσμης διάρκειας. Όπως μάθαμε στην πορεία η ιδέα για την υπαγωγή (της χώρας) στις ρυθμίσεις του ΔΝΤ είχε αρχίσει να ζυμώνεται στο παρασκήνιο, προεκλογικά ακόμη.

Με βάση τα παραπάνω δεδομένα και την αλυσίδα γεγονότων που προέκυψε από την επιχείρηση φτωχοποίηση της Ελλάδας φτάσαμε σήμερα να αποτελεί μοναδική λύση στα προβλήματα η περεταίρω φτωχοποίηση μέσω του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, ένα πρόγραμμα για το οποίο η κυβέρνηση ψάχνει διακομματική συναίνεση καθώς από φτωχοποίηση μόνο το πασοκ ξέρει… το προτείνουν και οι Ευρωπαίοι

Κατώτερη των περιστάσεων η κυβέρνηση

Οι εξελίξεις που έδωσε το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και η προβληματική που ανέπτυξε στην συνέχεια η κυβέρνηση με αφορμή τα όσα διαδραματίστηκαν φωτίζουν τις διαφορετικές όψεις της πραγματικότητας και εμμέσως πλην σαφώς αποδεικνύουν ότι οι επιλογές της κυβέρνησης δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τις πολιτικές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει έναντι των πατρώνων της σε διεθνές επίπεδο.

Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά δεν θα πρότειναν στον παρόντα χρόνο την πώληση του 10% του οτε στην Deutsche Telekom με τιμές που αγγίζουν τα όρια του τζάμπα εξαιτίας της καθίζησης του χρηματιστηρίου.

Την ίδια ώρα στις Βρυξέλλες η ανησυχία των τεχνοκρατών είναι ιδιαίτερα έντονη καθώς βλέπουν το πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο της χώρας να εξελίσσεται σε ένα σημαντικό εμπόδιο για την οικονομική μεταρρύθμιση που προτείνει το σύμφωνο για το ευρώ. Τυχόν οριακή αποδοχή του στην Ελλάδα δεν αποκλείεται να ανοίξει του ασκούς αμφισβήτησης σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το ζήτημα εδώ είναι ότι η κυβέρνηση αποδέχεται ανεπιφύλαχτα όλα όσα απαλλοτριώνουν τα όνειρα μιας ολόκληρης χώρας.

Υπό αυτές τις συνθήκες θα περίμενε κανείς η κυβέρνηση να μην προσπαθεί να δημιουργήσει έναν δικό της κόσμο για να κρύψει τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν στην ελληνική κοινωνία ώστε έτσι να περάσουν τα νέα σκληρά μέτρα λιτότητας.

Αν οι δανειστές ενδιαφέρονται να πάρουν πίσω τα χρήματα που δάνεισαν στην Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ενδιαφέρεται να διασφαλίσει πρωτίστως τη ζωή, την τιμή και την ελευθερία όσων νόμιμα βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια.

To δίλλημα μνημόνιο- νέο μνημόνιο ή χρεοκοπία δεν υπάρχει

Εδώ και ενάμισι περίπου χρόνο η Ελλάδα, επηρεασμένη από έναν συνδυασμό παραγόντων, βαδίζει από κρίση σε κρίση, αν και η κυβέρνηση υποστήριζε ότι η πολιτική του μνημονίου θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για ένα νέο ξεκίνημα.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, τόσο οι αριθμοί, όσο και η κοινωνική πραγματικότητα δείχνουν ότι δεν υπάρχουν πιθανότητες βαθμιαίας επιστροφής της οικονομίας σε φυσιολογικά επίπεδα καθώς τα προβλήματα επιμένουν γεγονός που επηρεάζει τις πολιτικοοικονομικές εξελίξεις στην Ευρώπη, αλλά και γενικότερα.

Έτσι, οι τρέχουσες πληροφορίες λένε ότι το ΔΝΤ ενδέχεται να μην εκταμιεύσει την επόμενη δόση για την Ελλάδα, που πρέπει να χορηγηθεί τον ερχόμενο μήνα. (αξίζει εδώ να θυμηθούμε ότι πριν τις περιφερειακές εκλογές εκβίαζε η ευρωζώνη για αναστολή του δανείου)

Υπό την αίρεση λοιπόν της έγκρισης της επόμενης δόσης του δανείου από το δντ το ερώτημα εδώ δεν είναι γιατί (το ΔΝΤ) δεν θα χορηγήσει την επόμενη δόση, το ερώτημα είναι τι θα κάνει η Ευρώπη σε μια τέτοια περίπτωση;

Θα αφήσει την Ελλάδα να φύγει από το ευρώ; τι αντίκτυπο θα έχει για την ευρωζώνη μια τέτοια εξέλιξη;

Θα αλλάξει οικονομική πολιτική, βάζοντας σιωπηλά στην άκρη τα πακέτα διάσωσης; Ποιος όμως τότε θα απορροφήσει στην παρούσα φάση το ελληνικό χρέος; δεδομένου ότι σε κάθε περίπτωση θα υπάρξει κενό χρηματοδότησης

Επειδή δεν είναι προβλέψιμος ο κίνδυνος που θα προκύψει αν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ, το πιο πιθανό σενάριο είναι να αλλάξει η Ευρώπη οικονομική πολιτική ή να αναγκαστεί να αντιμετωπίσει πολιτικά την κρίση χρέους.

Ορισμένοι από τους θεμελιώδεις παράγοντες που επηρεάζουν αρνητικά την ελληνική οικονομία είναι το ισχυρό ευρώ, η έλλειψη ρευστότητας και η μείωση της κατά κεφαλήν κατανάλωσης ενέργειας λόγω των αυξημένων τιμών στα καύσιμα. Η χαμηλή ανταγωνιστικότητα της χώρας είναι επίσης πρόβλημα, βασικές πηγές όμως ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος στην νέα οικονομία είναι τα αναγκαία οικονομικά κεφάλαια και η κοινωνική κινητικότητα που αυτή την στιγμή απουσιάζουν από την ελληνική πραγματικότητα.

Με βάση αυτές τις διαπιστώσεις, η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό είναι γιατί η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην οικονομία με παροχή ρευστότητας στις προβληματικές οικονομίες της ευρωζώνης και εφαρμόζει σκληρές πολιτικές λιτότητας με συνδυασμό πακέτων διάσωσης των οποίων τα χρήματα κατευθύνονται αποκλειστικά στην εξόφληση παλαιών χρεών, εξελίξεις όμως που διευκολύνουν την εύκολη μεταφορά πλούτου από την βάση της ευρωπαϊκής κοινωνίας προς το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Η δεύτερη σκέψη που αφορά το ερώτημα είναι πού θα βρεθούν οι πόροι για αύξηση της ρευστότητας;

Αν υποθέσουμε ότι η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα εγγυόταν για το χρέος της Ελλάδας όπως έγινε με τα χρέη των τραπεζών και η εε ξεπερνούσε τεχνικά και νομικά προβλήματα ώστε τα χρήματα του πακέτου των 110 δις να είχαν κατευθυνθεί προς την εγχώρια πραγματικότητα με την μορφή «εύκολης χρηματοδότησης» για την στήριξη αναπτυξιακών έργων, την δημιουργία θέσεων εργασίας και την τόνωση της οικονομίας γενικά δεν θα υπήρχε άμεσο ανταποδοτικό αποτέλεσμα; γεγονός που θα μείωνε σημαντικά το ποσοστό του χρέους επί του ΑΕΠ, θα διευκόλυνε την δημοσιονομική εξυγίανση χωρίς μείωση των ανελαστικών δαπανών και αύξηση των φόρων και θα έκανε πιο εύκολη την αναχρηματοδότηση του χρέους με ίδιες δυνάμεις χωρίς να χρειάζεται να “εξοντωθεί’’ κάθε τι παραγωγικό που υπάρχει στην χώρα, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπινου δυναμικού;

Υπό αυτή την έννοια η τεχνητή επιδείνωση του κλίματος σε ό,τι αφορά την περαιτέρω χρηματοδότηση της χώρας και η προσπάθεια διαμόρφωσης θετικού κλίματος με επικοινωνιακές φούσκες και αποδεδειγμένα καταστροφικές λύσεις δεν θα καταλήξει πουθενά από την στιγμή που το περιεχόμενό τους αφήνει ακάλυπτη την ελληνική κοινωνία και δεν αντικατροπτίζει την πραγματική εικόνα.

Σε τελική ανάλυση, πέρα από τα προβλήματα της οικονομίας, το κυριότερο πρόβλημα αυτής της κυβέρνησης είναι το έλλειμμα αξιοπιστίας, ευθύνεται τόσο για έκταση που πήρε η κρίση χρέους εξαιτίας της µη σωστής και έγκαιρης προληπτικής δράσης, όσο και για την λανθασμένη διαχείριση της κρίσης.