Η διαιρεμένη Ευρώπη είναι ήδη πραγματικότητα

Τα  δύο  τελευταία χρόνια  τόσο σε ευρωπαϊκό  επίπεδο   κορυφής, όσο  και στο εσωτερικό οι οπαδοί του μνημονίου προσπαθούν να μας πείσουν   για την αναγκαιότητα των σκληρών μέτρων λιτότητας που λαμβάνουν, αν και  το ευρωπαϊκό σχέδιο στο σύνολό του έχει μέχρι στιγμής εξυπηρετήσει μια μικρή μειοψηφία κρατών στην ζώνη του ευρώ, κυρίως την  Γερμανία.
Την ίδια ώρα   η   κατά γενική ομολογία  κάκιστη   διαχείριση της κρίσης έχει οδηγήσει  την ελληνική κοινωνία   στο κατώφλι   της  κοινωνικής εξέγερσης.
Η έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια  και η αδυναμία  της πολιτικής να δώσει  πειστικές απαντήσεις   στα     χρόνια και στα  έκτακτης ανάγκης προβλήματα   οδήγησαν  για πρώτη φορά στην νεότερη ιστορία της χώρας   σε αποχώρηση (μόνο  2 χρόνια μετά την εκλογή του)     του Γιώργου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία, γεγονός που φανερώνει  τις πολύπλευρες, πολιτικές,  οικονομικές, πολιτισμικές,  κοινωνικές επιπτώσεις της περιοριστικής πολιτικής που ακολουθήθηκε, μια πολιτική η οποία παρουσιάστηκε από τους υποστηρικτές της ως  πράξη εθνικής ευθύνης  για την διάσωση της χώρας από την χρεωκοπία.Κατά πόσο όμως “σωθήκαμε”;

Σήμερα, 2 χρόνια μετά  την υιοθέτηση των πακέτων δανεισμού   και την αγορά ομολόγων “προβληματικών” χωρών στην δευτερογενή αγορά   απο την ΕΚΤ  είναι εμφανές ότι ο  χώρος του ενιαίου νομίσματος   έχει χωριστεί  σε 3 ζώνες.  Στην πρώτη ζώνη    βρίσκονται οι χώρες που δανείζονται φθηνά    με την Γερμανία σε ρόλο  υπερ ωφελημένου καθοδηγητή, την δεύτερη ζώνη απαρτίζουν  οι χώρες, όπως η Ιταλία, που δανείζονται με  ακριβό  επιτόκιο και στην τρίτη  ζώνη  “πελαγοδρομούν”  οι χώρες που δεν μπορούν να δανειστούν μέσω της έκδοσης ομολόγων  και  εξυπηρετούν, ως αναγκαιότητα,   την   αναχρηματοδότηση   του χρέους τους   μέσω των πακέτων δανεισμού, με την χώρα μας να έχει υποστεί τόση κακοποίηση, διαστρέβλωση,εξευτελισμό όσο  κανένα άλλο ελεύθερο κράτος σε καιρό ειρήνης.

  Η κατάσταση αυτή γίνεται ακόμα πιο εξοργιστική όταν μελετήσουμε προσεκτικά   τους αριθμούς, οι οποίοι δείχνουν την Γερμανία και άλλες χώρες που σήμερα δανείζονται φθηνά   να έχουν  μεγαλύτερο κατά   κεφαλήν  χρέος από την Ελλάδα. Επίσης, πριν  ξεκινήσει η κρίση χρέους, τόσο οι χώρες του πυρήνα της Ευρωζώνης ( Γερμανία- Γαλλία)  όσο και 8 ακόμη είχαν  παραβιάσει  τους κανόνες του συμφώνου σταθερότητας για το χρέος και το έλλειμμα, δλδη βλέπουμε  ότι  η καταστρατήγηση του συμφώνου σταθερότητας  για κάποιους είχε  σημαντικές συνέπειες και για κάποιους άλλους όχι.

 Μπορεί λοιπόν στο όνομα της  φαινοµενικής   σταθερότητας  του κοινού νομίσματος  κάποιες χώρες  να διορθώνουν τα λάθη τους με κέρδος  και κάποια άλλα, όπως η Ελλάδα,  να  εγκλωβίζονται   σε χρόνια  ύφεση ή για την υλοποίηση των ίδιων στόχων να αυτοδιαλύονται και να ξεπουλούν την δημόσια περιουσία για να μειώσουν το χρέος;   χωρίς μάλιστα να εξετάζονται πιθανοί διαφορετικοί δρόμοι αντιμετώπισης του προβλήματος.

Γι 'αυτό,  κανείς δεν μπορεί  να παραβλέπει την πραγματικότητα της ήδη διαιρεμένης Ευρώπης .