Δεν υπάρχουν εύκολες ή δύσκολες λύσεις, λάθος πολιτικές είναι.

Είναι πλέον εµφανές, από κάθε πλευρά,  ότι η μείωση των δαπανών και η αύξηση  των φόρων, τόσο στην περίπτωση της Ελλάδας, όσο και γενικότερα στην Ευρώπη, δεν αποδείχθηκαν  αποτελεσματικοί τρόποι  αντιμετώπισης   της κρίσης χρέους.  Δημιουργούν μεγαλύτερα χρέη, επιβραδύνουν σημαντικά  την οικονομική ανάπτυξη εξαιτίας   της   υπερβολικά  μειωμένης   ποσότητας   του χρήματος που κυκλοφορεί στην  πραγματική οικονομία  και  προκαλούν  μεγάλη, ίσως ανεπανόρθωτη   ζημιά,  στις κοινωνίες της Ευρώπης   καθώς  η  αρνητική   επιρροή των μέτρων   στην κοινωνική    και προσωπική ζωή των ανθρώπων  μεγιστοποιείται  επειδή   δεν προσφέρει   αντίτιμο ισάξιο ή έστω μικρότερο   των θυσιών που καταβάλλονται. 
Παρ' όλα αυτά,η πολιτική  ελίτ της Ευρώπης, εντελώς πεισματικά,  προσπαθεί να μας πείσει   για την ορθότητα των επιλόγων της. Η εν λόγω κατεύθυνση   δεν είναι ένα πολιτικό σφάλμα, ίσως είναι  ένα από τα μεγαλύτερα  παράδοξα του αιώνα,  δεδομένου ότι η  συστημική  προσέγγιση,  ως μία οπτική κάτω από την οποία αντιμετωπίζεται η  ζώσα πραγματικότητα,    δείχνει, ισως σκόπιμα,  να μην αντιλαμβάνεται,  τόσο  τις συνέπειες μιας τέτοιας κρίσης, όσο και τα αίτια  του προβλήματος.     
Αν, στο σημείο αυτό, δεν μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι η κρίση χρέους  είναι     προϊόν της    χρηματιστικής φούσκας  που   καλλιεργήθηκε  από όλες   τις κυβερνήσεις στον δυτικό κόσμο προκειμένου να   αντισταθμιστούν οι ζημίες   που προκάλεσε στην οικονομία  η εκβιομηχάνιση- προσαρμογή    των αναπτυσσόμενων χωρών,  τα αφορολόγητα μακροοικονομικά  μεγέθη  και η    κερδοσκοπική  τάση   της χρηματιστικής  ελίτ    η φυγή προς τα μπρος   θα   αργήσει  αρκετές  δεκαετίες.   
  Ας το δούμε όμως και από μια άλλη οπτική το ζήτημα,  δλδη γιατί  οι   μέχρι στιγμής   τρόποι  αντιμετώπισης   της κρίσης χρέους δεν έχουν φέρει και ούτε πρόκειται να φέρουν αποτέλεσμα.  

Είναι γνωστό ότι    πριν την πτώχευση,  το 2007,   της επενδυτικής τράπεζας   Lehman Brothers  το  παγκόσμιο ΑΕΠ  ήταν κοντά στα   57    τρις δολλάρια  την ώρα που   η χρηματιστική φούσκα ξεπερνούσε  τα    2000 τρισεκατομμύρια.

Οι τεράστιες απώλειες  πλασματικού κεφαλαίου   που έφερε   η  πτώχευση   της Lehman Brothers   και η  ευρωπαϊκή κρίση χρέους  συνδυάστηκαν  με τις χρόνιες αδυναμίες   δημιουργώντας   την ανάγκη  “κλοπής”  πόρων   από την πραγματική οικονομία των    57    τρις δολλάριων  προκειμένου να  “σωθούν”   οι τράπεζες.  Στην πραγματικότητα  ζητούν   να πάρουν υλικές αξίες για  χρήματα  που δεν  υπήρχαν.

 Είναι ποτέ δυνατόν να  καλυφθεί    τέτοιου μεγέθους “ζημιά”  μέσα από συμβατική    δράση, είναι αδύνατον,   δεν φτάνει το εθνικό προϊόν   και το πλάτος των αποταμιεύσεων  είναι πολύ μικρότερο από το πραγματικό..

Εκ των πραγμάτων λοιπόν αυτό που   μένει  ως απάντηση  στην κρίση  είναι      ο δρόμος    της ποσοτικής χαλάρωσης ή αλλιώς κοπή νέου χρήματος προκειμένου να   χρηματοδοτηθεί  τμήμα των   κρατικών ελλειμμάτων. 

Το ζήτημα εδώ είναι ότι  η ποσότητα του χρήματος που θα διοχετευθεί  πρέπει να είναι ελεγχόμενη και  προσαρμοσμένη στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε χώρας    για το λόγο ότι η ταχύτητα και  η ποσότητα    του χρήματος που θα διοχετευθεί   μπορεί   λόγω  των διαφορετικών κύκλων που ακολουθούν  στην παρούσα φάση    τα κράτη- μέλη   της ευρωζώνης  να νοθεύσει τον εντός της ευρωζώνης ανταγωνισμό ή   να  επηρεάσει αρνητικά τα μακροοικονομικά    μεγέθη  στα κράτη  που βρίσκονται  εκτός αγορών ή έχουν προβλήματα    δανεισμού, πράγμα το οποίο καταφέρνουν   τα πακέτα δανεισμού.   

 Άρα, αυτό που λείπει σήμερα  είναι η πολιτική ευελιξία   και η ανάπτυξη των κατάλληλων εργαλείων παρέμβασης, όχι επειδή δεν υπάρχουν ή δεν ξέρουν τα εργαλεία, αλλά  επειδή κάποια κράτη  στην Ευρώπη  και γενικότερα η πλευρά   των παγκόσμιων ελίτ  επιδιώκουν,   άλλοι  πολιτικές νίκες μέσω του οικονομικού πεδίου     και άλλοι  την υφαρπαγή δημόσιων περιουσιακών στοιχείων  με “φούσκες”.

  Αν λοιπόν  η  Ευρώπη θελει να "προσπεράσει" την κρίση   καθίσταται αναγκαία η  θέσπιση νέων κανόνων ή η ριζική τροποποίηση των ήδη υφιστάμενων έτσι ώστε να αντιμετωπισθούν χωρίς να διαταραχθεί επικίνδυνα   η ισότητα ως πηγή διακαιωμάτων     στο πλαίσιο της δημοκρατίας.