Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και κρίση δημοκρατίας.

Όπως είναι ευρύτερα γνωστό, για μια μακρά περίοδο της μεταπολιτευτικής πολιτικής ιστορίας, πριν τις εκλογές εκλογές του 2009 και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση η κρίσιμη πολιτική μάζα για την ΝΔ ήταν ο λεγόμενος«μεσαίος χώρος»

Στην πραγματικότητα ο χώρος αυτός, ως κοινωνική τάξη, δεν υπήρξε ποτέ, όπως άλλωστε φαίνεται από την εξέλιξη των πολιτικοκοινωνικών συσχετισμών τα τελευταία 2 χρόνια.

Το αποτέλεσμα δείχνει ότι ήταν ένα έξυπνο κατασκεύασμα της διαπλοκής χωρίς ιδεολογική αφετηρία και πολιτική κατεύθυνση που τοποθετήθηκε στην πολιτική αρένα για να χειραγωγήσει την κεντροδεξιά ώστε έτσι να μην “χαθούν” στην μετά πασοκ εποχή, ( από το 2004 και εντεύθεν), τα προνόμια που είχε κατακτήσει το άγνωστο για τους πολλούς δίκτυο- κλειστή συντεχνία η οποία είχε απλωθεί σε ολόκληρη την Ελλάδα για να εξυπηρετεί  τους σκοπούς συγκεκριμένων πολιτικοοικονομικών κέντρων με όχημα το πελατειακό κράτος.

Ως αποτέλεσμα,

όποιος “χρίζονταν” μέλος του συστήματος αποκτούσε πρόσβαση στα αξιώματα και σε κεφάλαια, διορίζονταν στο δημόσιο και άλλα πολλά. Οι υπόλοιποι, όσοι δηλαδή ασκούσαν κριτική ή δεν είχαν «μπάρμπα από την Κορώνη» αποκτούσαν ταυτότητα και εικόνα “ταλιμπάν” ή έμεναν έξω από τα οφέλη της δημοκρατίας.

Στο πλαίσιο αυτό, τόσο η νομοθετική, όσο και η εκτελεστική εξουσία εξελίχθηκαν σε μηχανισμοί διανομής πόρων και προνομίων με τελικό στόχο όλης αυτής της προσπάθειας την διαμόρφωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας στα μέτρα του συστήματος για να επιτευχθούν μέσω αυτής οι στόχοι και οι όροι αναπαραγωγής του.

Μετά το 2009, όταν τα βαθύτερα προβλήματα, διαμορφωμένα από την πορεία που περιέγραψα παραπάνω συνδυάστηκαν με την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση δεν δίστασαν, κατόπιν «προμελέτης», όπως αποδεικνύεται μέσα από τις εξελίξεις, να διεθνοποιήσουν το δικής τους παραγωγής εγχώριο έλλειμμα προκειμένου να εξυπηρετήσουν στόχους εξωχώριων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων και την δίκη τους και μόνο   πολιτικοοικονομική μακροημέρευση, “αδειάζοντας”,  επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά,       περιφεριακές δομές του δικτύου και τους ευκαιριακά "προσκωλυόμενους".

Στην πορεία βέβαια τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως ήθελαν οι δυνάμεις της διαπλοκής. Τα πιο ετερόκλητα συμφέροντα αναμείχθηκαν με τα εγχώρια και τα διεθνή αίτια της κρίσης την ίδια ώρα που η κρίση χρέους επεκτάθηκε πυροδοτώντας την έναρξη σοβαρών προβλημάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Κάπως έτσι τέθηκε και το ζήτημα της αλλαγής κατεύθυνσης χωρίς να αλλάξει ο χαρακτήρας της πολιτικής καθώς το βάθος της κοινωνικής δυσαρέσκειας και τα προβλήματα που έχουν προκύψει δεν αφήνουν περιθώρια για ελιγμούς στο σύστημα πασοκ. Τρανταχτή απόδειξη της κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει είναι η “προληπτική τρομοκρατία” που ασκούν καθημερινά τα “μεγάφωνα” της διαπλοκής.

Ως εκ τούτου, καθίσταται αναγκαία η ρήξη με τις λογικές,   τα πολιτικά εργαλεία και τα δοκιμασμένα σχήματα.

Γιατί, κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι η κρίση που περνάμε σήμερα είναι πρωτίστως κρίση δημοκρατίας.