Πατριωτικό καθήκον το “οχι” στην εξαθλίωση και στο ξεπούλημα της πατρίδας

 Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι η ευρωζώνη αντιμετωπίζει μια    βαθιά και πολύπλευρη κρίση, η οποία είναι αποτέλεσμα τόσο των προβλημάτων που προέκυψαν μέσα από την διαδικασία της οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης όσο και εξαιτίας των ανακατατάξεων που έφερε στους παγκόσμιους συσχετισμούς η εκβιομηχάνιση των χωρών του αναπτυσσόμενου κόσμου.

Στην διαμορφωθείσα κατάσταση είναι εμφανής η αποτυχία της Ευρώπης να κινηθεί πιο γρήγορα από τις εξελίξεις καθώς το χρέος και τα ελλείμματα στον γεωγραφικό χώρο της ευρωζώνης έχουν εδώ και αρκετό καιρό ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια που έθετε το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης με βασική αιτία το γεγονός ότι οι χώρες που έχουν προβλήματα δεν κατόρθωσαν να βελτιώσουν τα εθνικά επίπεδα παραγωγικότητας.

Μείζονα επίδραση στην αρνητική πορεία της Ευρώπης έχει η γήρανση του πληθυσμού, όπως επίσης και η απουσία εναλλακτικών διεξόδων για τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων που έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με το σύγχρονο πρόσωπο της φτώχειας, με βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα των εξελίξεων την εδραίωση μιας κατάστασης άνισων δικαιωμάτων στην τεχνητά διαμορφωμένη αβεβαιότητα της καθημερινής ζωής.

Αν τώρα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τις δομικές αίτιες της εξαθλίωσης θα δούμε ότι το σύνολο των πολιτικοοικονομικών και κοινωνικών αιτίων που καθόρισαν τις σημερινές συνθήκες σε διεθνές και εθνικό επίπεδο έχουν βαθιές ρίζες, από την δεκαετία του 1980 ακόμη, όταν ξεκίνησε ο μετασχηματισμός της παγκόσμιας οικονομίας.

Υπό αυτή την έννοια οι αρμόδιοι για την διασφάλιση της ισορροπίας υπερεθνικοί οργανισμοί, όπως το ΔΝΤ, έχουν μεγάλη ευθύνη για τις θεμελιώδης ανισορροπίες του παγκόσμιου οικονομικού και νομισματικού συστήματος.

Η πλήρης άρση των φραγών στην κίνηση των κεφαλαίων και στο εμπόριο μέσα σε ένα παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα με μεγάλες διαφορές ισοτιμίας και επιτοκίων όχι μόνο “εξέθρεψε” την χρηματιστική φούσκα, αλλά δημιούργησε και προϋποθέσεις για την έναρξη νομισματικών πολέμων και διαδοχικών χρηματοπιστωτικών κρίσεων.

Σήμερα και μπροστά στο ενδεχόμενο να φτάσουμε σε πλήρη ανατροπή οδηγούμαστε σε συνολική ευρωπαϊκή συρρίκνωση με τις αναδυόμενες χώρες από την άλλη πλευρά να έχουν ακμάζουσα πορεία σε όλα τα επίπεδα.

Επομένως, το μέλλον της της ευρωπαϊκής ενοποιητικής διαδικασίας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό τόσο από την εξέλιξη που θα έχουν τα κράτη -μέλη της ευρωζώνης , όσο και από την πορεία των εξελίξεων που ασκούν σημαντική επίδραση στην παγκόσμια οικονομία.

Αν, λοιπόν,    στο σημείο αυτό η Ελλάδα δεν μπορέσει να κατοχυρώσει μακροπρόθεσμη προοπτική δεν έχει κανένα μέλλον στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Τα όσα όμως διαδραματίστηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία 2 χρόνια  της διακυβέρνησης Παπανδρέου  όχι μόνο έβαλαν τα θεμέλια για την πλήρη εξαθλίωση και τον αποκλεισμό των Ελλήνων πολιτών, αλλά βοήθησαν σημαντικά για την εγκαθίδρυση μιας Ευρώπης θεμελιωμένης πάνω σε άνισα δικαιώματα.

Ως εκ τούτου, ο ελληνικός λαός δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να συνεχίσει να αποδέχεται μια κατάσταση που μας καταδικάζει σε χώρα- είλωτα της ευρωζώνης.