Η Ευρώπη μας ξαφνιάζει, μπορεί όμως και να μας ξυπνήσει

Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι η ευρωπαϊκή κρίση χρέους αργά ή γρήγορα θα διαλύσει την οικονομία της Ευρώπης συνολικά. Αυτό δεν θα γίνει επειδή ίσως χρεοκοπήσει η Ελλάδα, αλλά επειδή η πολιτική που ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση παράγει προϋποθέσεις αποσύνθεσης καθώς δεν δημιουργούνται όλα όσα χρειάζονται για να μειωθεί το βάρος του χρέους στις χώρες μέλη της ευρωζώνης.

Αν πάρουμε ως παράδειγμα - βάση την πορεία της οικονομίας τα 2 τελευταία χρόνια στην Ελλάδα βλέπουμε μια σημαντική μείωση του ΑΕΠ και από την άλλη πλευρά αύξηση του χρέους τόσο σε πραγματικούς αριθμούς, όσο και επί του ΑΕΠ. Την πορεία του εθνικού εισοδήματος ακολούθησε  η ανεργία, ενώ αντίθετη  πορεία ακολούθησαν  οι τιμές βασικών αγαθών καθώς η αύξηση της φορολογίας από την μια πλευρά και η απουσία ελέγχων από την άλλη αύξησαν τόσο τις τιμές όσο και τα κερδοσκοπικά φαινόμενα στην αγορά. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι αυτά τα δεδομένα αποτελούνται από μετρήσιμα μεγέθη τα οποία είναι γνωστά σε όλους.

Ισχνή έως αρνητική είναι η ανάπτυξη και στις λεγόμενες υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης. Πορτογαλία και Ιρλανδία ακολουθούν προγράμματα λιτότητας με πακέτα δανεισμού, ενώ η Ιταλία βρίσκεται σε δύσκολη θέση  δεδομένου ότι το κόστος αναχρηματοδότησης του χρέους της έχει γίνει ιδιαίτερα ακριβό, με ότι συνέπειες αυτό συνεπάγεται για την πραγματική οικονομία και τα δημοσιονομικά ελλείμματα.
 Οι οικονομικές εξελίξεις και η διεύρυνση των spreads της ευρωζώνης οδήγησαν πρόσφατα την Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα να αποφασίσει την αναχρηματοδότηση του χρέους ευρωπαϊκών χωρών μέσω των τραπεζών με την παροχή τριετούς απεριόριστης ρευστότητας.

Έτσι οι εμπορικές τράπεζες της Ευρώπης δανείζονται με φθηνά επιτόκια (στο 1%) από την ΕΚΤ για να αναχρηματοδοτήσουν τα δημόσια χρέη στις χώρες που έχει αυξηθεί το κόστος δανεισμού (Ιταλία – Ισπανία) σε τιμές πολύ υψηλότερες από το 1% με ότι αυτό συνεπάγεται για το ύψος του χρέους των χωρών αυτών. Όπως στην Ελλάδα έτσι και στις υπόλοιπες χώρες αναμένεται μεσοπρόθεσμα να αυξηθούν σημαντικά οι δαπάνες για τοκοχρεολύσια. 

Πέραν τούτου,

ανοίγει ένας νέος κύκλος αστάθειας δεδομένου ότι η δημοσιονομική πειθαρχία που έχει επιβάλει το σύμφωνο για το ευρώ βάζει τα θεμέλια για χρόνια αναπτυξιακή στασιμότητα, περικοπές, ανεργία, αύξηση των φόρων κ.α,  στην περιφέρεια της ευρωζώνης.
 Επιπρόσθετα, δημιουργείται μια νέα επενδυτική φούσκα καθώς κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι μέσα στα επόμενα χρόνια οι χώρες της ευρωζώνης με προβλήματα δανεισμού    θα καλύψουν τις ανισορροπίες ή θα επανέλθουν σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης για να είναι σε θέση να εξοφλήσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα για τα παλιά και τα νέα χρέη.

Όπως λοιπόν μπορούμε να αντιληφθούμε βρισκόμαστε στην αρχή μιας τελικής ευθείας η οποία θα δημιουργήσει ελλειμματικές και πλεονασματικές χώρες στην ζώνη του ευρώ γεγονός το οποίο θα καθορίσει τα γεωοικονομικά και γεωπολιτικά δεδομένα για μακρό χρόνο. Στο πλαίσιο αυτό η Ελλάδα και κάποιες άλλες χώρες είναι σίγουρο ότι θα οδηγηθούν σε χρόνια οικονομική και γεωπολιτική παρακμή.

Επομένως, ποιος ο λόγος να στηρίζουμε ένα πλαίσιο- κατεύθυνση η οποία δεν εξασφαλίζει ανεκτό βιωτικό επίπεδο για το σύνολο του πληθυσμού ή όπως δείχνουν οι εξελίξεις υπονομεύει συστηματικά τα θεμέλια της δημοκρατίας, δλδη την λαϊκή κυριαρχία.

Στη φάση που βρίσκεται ο κόσμος  μπορεί η οικονομική και νομισματική ένωση πόσο μάλλον η πολιτική να είναι βιώσιμη χωρίς ισχυρή και ανταγωνιστική κοινωνική βάση σε όλα τα κράτη- μέλη;