Μονόδρομος για την Ελλάδα η ιδιομετακίνηση

Είναι γνωστό ότι η Γερμανία, πιεζόμενη από το υπέρογκο χρέος της έχει υιοθετήσει το «φρένο» χρέους, κατοχυρώνοντας συνταγματικά τον μηδενισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος  με στόχο να ελαχιστοποιήσει τις δανειακές της ανάγκες μέχρι το 2016.  

Το δημόσιο χρέος της Γερμανίας ανέρχεται σε δύο τρισεκατομμύρια ευρώ και για την εξυπηρέτηση του απαιτούνται, μόνο για τόκους,   γύρω στα 35 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο.

Χρέη, όμως, δεν έχει μόνο η Γερμανία ή η Ελλάδα, έχουν σχεδόν όλες οι χώρες του δυτικού κόσμου, γεγονός που οδήγησε το παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο σύστημα σε κατάσταση ιδιοδιατήρησης.

Βασικοί παράγοντες παραγωγής χρέους στην Ευρώπη παραμένουν οι δαπάνες για ενέργεια, η μεταφορά της βιομηχανίας στις αναδυόμενες χώρες και η καταστροφική, από κάθε άποψη, δράση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι εν λόγω αδυναμίες, κυρίως όμως η ιδιόμορφη σχέση πολιτικού και οικονομικού συστήματος παρήγαγαν έναν άλλο   κόσμο,  πάνω από τον πραγματικό, εντός του οποίου η σχέση- ενότητα λειτουργεί ανεξάρτητα και αδιατάρακτα από τις όποιες φθορές προκαλεί στο “κέλυφός” του το κοινωνικό “πετροβόλημα” με μοναδικό, όπως αποδεικνύεται από τις εξελίξεις, στόχο, την διατήρηση μιας κατάστασης που ευνοεί τα συμφέροντά λίγων. Οι τελευταίες εξελίξεις είναι ενδεικτικό παράδειγμα  της κατάστασης που επικρατεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μια κατάσταση η οποία σε κάθε περίπτωση καμουφλάρει τα προβλήματα, αγνοεί την κοινωνική πραγματικότητα ή φροντίζει για την απόσπαση της προσοχής της.

Στο πλαίσιο αυτό η Ελλάδα, όπως και οι υπόλοιπες χώρες θα συνεχίσουν, εν μέσω σκληρής λιτότητας, να κοινωνικοποιούν τις ζημίες των τραπεζών χωρίς να καταπολεμούν τις βασικές εστίες παραγωγής χρέους. Όπως εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς, αν κοιτάξει γύρω του, οι αποφάσεις που λαμβάνονται προκαλούν πολιτική, κοινωνική και οικονομική ακαμψία συντηρώντας έτσι την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, εξέλιξη όμως που απαιτεί μεγαλύτερο δανεισμό, αύξηση του κόστους παραγωγής στον νότο της Ευρώπης, ανεργία, ανισοκατανομή των βαρών,κ.α..

Βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις, με βασικότερη αυτήν της Γερμανίας που εξελίσσεται σε βασικό δανειστή της Ευρώπης, εκμεταλλευόμενη την χαμηλότοκη αγορά χρήματος,    δηλαδή,  η οικονομική αυτάρκειά της, όπως έχει οριστεί μέσα από τον στόχο για ελαχιστοποίηση των δανειακών της αναγκών, επιδιώκεται μέσα από ένα σύνολο συνδυασμένων παρεμβάσεων όπως η εκμετάλλευση των ελλειμμάτων και των πλουτοπαραγωγικών πηγών των περιφερειακών κρατών, του νότου κυρίως.

Κατά τον τρόπο αυτόν η Ελλάδα δεν μπορεί να παράξει καινούργια μορφή παραγωγής, θα συνεχίσει να αυξάνει το χρέος της και να μειώνει το ΑΕΠ, όπως άλλωστε έχει προβλεφθεί απ όλες τις εκθέσεις διεθνών οργανισμών οι οποίες έχουν μέχρι στιγμής δει το φως της δημοσιότητας. Συνεπώς, στο μεσοπρόθεσμο μέλλον θα υποστούμε αυστηρότερες κυρώσεις καθώς τουλάχιστον μέχρι το 2020 θα έχουμε διπλάσιο χρέος από το 60% του «χρυσού κανόνα»

Τελικά, ποιος υπαγορεύει  αποφάσεις σε κυβερνήσεις και έθνη;