Αν κάτι παρήγαγε η κρίση, αυτό είναι οι αντι- κοινωνίες

Τα τελευταία χρόνια η σκλήρυνση της παγκόσμιας κατάστασης και  ως ένα βαθμό η σκόπιμη αναποφασιστικότητα της πολιτικής να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που προκάλεσε η αύξηση του παγκόσμιου δανεισμού, όχι μόνο επιδείνωσε την κοινωνική και     οικονομική πραγματικότητα σε κάθε επίπεδο, αλλά φανέρωσε κιόλας δομικές αδυναμίες του  διεθνούς και ντόπιου οικονομικού και πολιτικού συστήματος.

Παθογένειες και ένα σωρό άλλα χείριστα ελαττώματα εμφανίστηκαν φέρνοντας αντιμέτωπους με την αλήθεια όσους υποστήριζαν με τυφλή αλαζονεία το υπό κατάρρευση σήμερα μοντέλο του νεοφιλελεύθερου οικονομικού σκοταδισμού.

Έτσι, στο βαθμό που η χρονική σχέση του μέλλοντος προς το παρελθόν συνδέεται με το παρόν διαμέσου του υλικού περιβάλλοντος ο καθένας που βιώνει τις παρούσες ανωμαλίες αντιτίθεται καταρχήν στον εαυτό του για να καθορίσει την μόνιμη αναγκαιότητα της παραγωγής και αναπαραγωγής της ζωής του.

Στο πλαίσιο αυτό, ο μηχανισμός της διαπλοκής προσπαθεί με παντοίους τρόπους να κάνει την κρίση ευκαιρία για να διατηρήσει την κυριαρχία του  χρησιμοποιώντας τις γνωστές και δοκιμασμένες  μεθόδους της προπαγάνδας, της ζύμωσης και της ενορχήστρωσης του φόβου.

Σε αυτή την κατεύθυνση βλέπουμε τις αγορές να προσπαθούν να εξαρτοποιήσουν τα ισχυρά κράτη της ΕΕ, τα οποία για να επιβιώσουν οικονομικά και πολιτικά προσπαθούν να εξαρτοποιήσουν τα μικρότερα. Η ευρωζώνη προσπαθεί να μεταρρυθμιστεί για να επιβιώσει. Με παρόμοιο τρόπο, στην Ελλάδα, ο μηχανισμός της διαπλοκής προσπαθεί να εξαρτοποιήσει την Ελληνική κοινωνία, κ.α.

Κάπως έτσι φτάσαμε στην απώλεια της εμπιστοσύνης μεταξύ όλων των πλευρών, πλέον κανένας δεν εμπιστεύεται κανέναν.

Αυτό λοιπόν που είναι σαφές, αν συνυπολογίσουμε και τις εξελίξεις στο εγχώριο πολιτικό επίπεδο είναι πώς δύσκολα από δω και πέρα η “τάξη” των διαπλεκομένων θα μπορέσei να ιδιοποιηθεί de facto το μονοπώλιο της πολιτικής και οικονομικής δραστηριότητας.

Οι αντί- κοινωνίες είναι σίγουρο ότι θα είναι παντού για να ανακαλύψουν νέους πρωτοποριακούς τρόπους για την επίλυση των προβλημάτων.

Συνεπώς, χωρίς κοινωνική νομιμοποίηση και κατ' επέκταση πολιτική ισχύ τα "βαποράκια" του σκληρού νεοφιλελεύθερου κατεστημένου, όσο και να θέλουν, δεν θα μπορούν να κάνουν παιχνίδι, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και γενικότερα.

Βέβαια, μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος: Τι υπάρχει απέναντι στην διαπλεκόμενη πραγματικότητα που να διεκδικεί με κύρος και αξιώσεις ζητήματα συλλογικής και ατομικής  δυνατότητας στη διαμόρφωση του μέλλοντός μας;

Η απάντηση στο ερώτημα είναι εύκολη.  Φυσικά οι αντί- κοινωνίες, οι οποίες θα μεταμορφωθούν εν μια νυκτί (αν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα) από παράγοντας αντίστασης σε πρόταση και στρατηγική διακυβέρνησης.