Όταν τα φαβορί είναι “στημένα”, τις νίκες τις κανονίζει ο αθέατος νταβάς

Όποιος/α  έχει παίξει στοίχημα σίγουρα γνωρίζει ότι δεν παίζει ομάδες, αγοράζει αποδόσεις. Η απόδοση είναι αυτή που καθορίζει την αξία και τις πιθανότητες της ομάδας να κερδίσει τον αγώνα στην συγκεκριμένη στιγμή.

Στον τζόγο κακός “σύμβουλος” είναι ο (κ)οπαδισμός, ο οποίος δεν αφήνει το μάτι να δει τις τάσεις της στιγμής σε σχέση με την απόδοση.

Ο Μπούκ τα γνωρίζει αυτά και σε αρκετές περιπτώσεις φροντίζει να καθορίζει τις αποδόσεις όχι στην βάση των πραγματικοτήτων, αλλά στοχεύει στο (κ)οπαδισμό του παίχτη που επιλέγει  ομάδες ασχέτου αποδόσεως  ή    νομίζει ότι έχει μάθει τα πάντα μέσα από δευτερογενείς και σε πολλές περιπτώσεις κατευθυνόμενες πηγές.

Ως εκ τούτου, η μεθοδολογία που χρησιμοποιεί ο παίκτης δεν στηρίζεται στην απόρριψη, άλλα στην τεκμηρίωση της δικής του επιλογής βάσει των αποδόσεων που έχει προκαθορίσει και διαχειρίζεται ο μπούκ .

Θα μου πεις τώρα γιατί τα γράφεις όλα αυτά, στοίχημα θα παίξουμε;

Αν παρατηρήσετε προσεχτικά την διαχρονική  εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων στην χώρα μας εύκολα θα καταλάβετε ότι την ίδια ακριβώς μεθοδολογία έχει ακολουθήσει- ακολουθεί και η πολιτικοοικονομική ελίτ, γνωστή και ως “σύστημα πασοκ” .

Εδώ και πολλά χρόνια σε άψογη συνεργασία με το μηντιακό κατεστημένο κατασκευάζουν αβεβαιότητες για να έρχονται στην συνέχεια να αυτοπροτείνονται ως σωτήρες ή χρησιμοποιούν τις πλέον ασήμαντες επιτυχίες τους για να αποσιωπήσουν τα μεγάλα λάθη και να αποφύγουν την κριτική χωρίς να αποκαλύψουν την πραγματική τους διάσταση.

Ομοίως, διαμορφώνουν με άμεσο ή έμμεσο τρόπο χαμηλές προσδοκίες στην κοινωνία για να καλύπτουν την απουσία ιδεολογικής ταυτότητας ή για να χαρακτηρίσουν ως μη ρεαλιστική την όποια κοινωνική πρόταση.

Πρόκειται, δηλαδή, για μια κατάσταση η οποία παράγει πολιτικό αποτέλεσμα μόνο για ίδιο όφελος των διαπλεκομένων χωρίς σε καμία περίπτωση να λαμβάνει υπόψη τις ανατροφοδοτήσεις του κοινωνικού περιβάλλοντος, δηλαδή μια προσέγγιση η οποία εμμέσως πλην σαφώς παροπλίζει την λαϊκή κυριαρχία με ότι κόστος αυτό συνεπάγεται για τα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας .

Έτσι, το τίποτα ή το λάθος παρουσιάζεται από τα διαπλεκόμενα μμε ως υπεύθυνη και αποτελεσματική πολιτική δράση, με  δευτερεύουσα   συνέπεια  να χρίζονται «άχαστα» φαβορί με ιδιαίτερα χαμηλές αποδόσεις πολιτικά πρόσωπα και πολιτικές επιλογές που σε αντικειμενικές συνθήκες θα δίνονταν, (με βάση την στοιχηματική γλώσσα), σε αποδόσεις μαμούθ που ακόμη και το στοιχείο της έκπληξης θα είχε αποκλειστεί.

Επειδή λοιπόν η πολιτική, όπως ο τζόγος, είναι και ψυχολογία, ο λαός συνήθως τρέχει  να “αγοράσει” -ψηφίσει τα πολιτικά πρόσωπα που έχουν πλασαριστεί από τα μμε ως φαβορί και “πωλούνται φτηνά”, άσχετα αν τα φαβορί είναι υποδεέστερα σε σχέση με τις δυνατότητες και την αντικειμενική δυναμική τους.

Κάπως έτσι φτάσαμε στην εκλιπαρούσα και συνεχώς υποχωρούσα, για μια έκτη δόση, Ελλάδα.

Επειδή φίλες και φίλοι είναι άσχημο πράγμα να βλέπουμε συνανθρώπους μας να ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια, να ζητιανεύουν για να αγοράσουν ψωμί ή μαθητές να λιποθυμούν στο σχολείο επειδή υποσιτίζονται, μήπως τελικά η σχέση εξάρτησης με τα παρουσιαζόμενα φαβορί χρειάζεται να μετατραπεί σε σχέση ευθύνης έναντι του εαυτού μας, βάζοντας ταυτόχρονα πλαίσιο και αυστηρούς όρους για να αποφύγουμε την επαναλαμβανόμενη παθητική μίμηση.

Σε διαφορετική περίπτωση είναι πολύ πιθανό να ξαναπούμε ως κοινωνία, -σ' το 'λεγα μην παίζεις τα ρέστα σου- σε πολιτικά φαβορί και πολιτικές επιλογές που αγνοούν απολύτως το κοινωνικό σύνολο μέσα στο οποίο δραστηριοποιούνται.