Το εξεταστικό σύστημα διέλυσε την Ελλάδα

Εδώ και αρκετό καιρό σχεδόν όλοι όσοι ψάχνουν τις βαθύτερες αιτίες που προκάλεσαν την ελληνική κρίση ξεχνούν μια βασική παράμετρο που εμπλέκεται ενεργητικά στην παραγωγή και εξέλιξη της σκέψης και της πράξης του συστήματος που ονομάζεται ανθρώπινη κοινωνία.

Η παράμετρος αυτή είναι το εξεταστικό σύστημα για την εισαγωγή στην τριτοβάθµια εκπαίδευση.
Θα επιχειρήσω παρακάτω με λίγες κουβέντες να εξηγήσω γιατί ο τρόπος εισαγωγής στα πανεπιστήμια επηρεάζει την γενικότερη λειτουργία -κατάσταση της κοινωνίας, μάλιστα σε μεγάλο βαθμό και σε πολλές διαστάσεις.

Όπως όλοι γνωρίζουμε για να μπορέσει κάποιος μαθητής να εισαχθεί στο πανεπιστήμιο είναι σχεδόν απαραίτητο, από την μικρή ηλικία ακόμη, να ακολουθεί ένα εξοντωτικό πρόγραμμα το οποίο ευθύνεται για τον ολοήμερο εγκλεισμό του ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους το σχολείου και του φροντιστηρίου, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Με το ισχύον εξεταστικό σύστημα όταν φτάνει ο καιρός της εισαγωγής στο πανεπιστήμιο, μετά από εξετάσεις, χιλιάδες μαθητές αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να ακολουθήσουν σχολή όχι σύμφωνα με την κλίση τους, αλλά στην τύχη, ανάλογα με   το βαθμό στις πανελλήνιες εξετάσεις και πάντα σε σχέση με τις βάσεις εισαγωγής ανά σχολή. Βλέπουμε λοιπόν ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν αναγνωρίζεται το αυτονόητο δικαίωμα του μαθητή στην αυτοδιάθεση. Το απρόσωπο σύστημα- κανόνας ορίζει με αυταρχικό τρόπο την επαγγελματική πορεία των υποψηφίων ανεξάρτητα από την θέλησή τους και τα ενδιαφέροντά τους. Έτσι, το σύστημα παίρνει μόνο του τις αποφάσεις και, κατά συνέπεια απορρίπτει την προτίμηση- τάση του μαθητή. Κατά τον τρόπο αυτό οι σπουδές εξελίσσονται σε μια κουραστική ρουτίνα δεδομένου ότι πρέπει να φέρουν σε πέρας μια αποστολή που τους ζητήθηκε να κάνουν.

Για να διαπιστώσετε τη διαφορά σκεφτείτε την περίπτωση να μην υπήρχαν εξετάσεις για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια.

Οι περιοριστικές μέθοδοι διαχείρισης του ανθρωπίνου δυναμικού δεν τελειώνουν στα παραπάνω. Όταν ο φοιτητής περατώσει τις σπουδές του, ανεξάρτητα αν έχει κατά την διαδικασία των εξετάσεων σταθεί τυχερός,    δύσκολα θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει δημιουργικά για τον ίδιο και την πολιτεία τις γνώσεις που κατέκτησε. Πολλοί απόφοιτοι δεν μπορούν ποτέ να εξασκήσουν επαγγελματικά ό,τι σπούδασαν, γεγονός που επιδρά αρνητικά στην διαμόρφωση της κοινωνικής συμπεριφοράς καθώς  "αποκτούν"   την αίσθηση της απόρριψης. Στο σημείο αυτό εξαφανίζεται όχι μόνον η προσωπικότητα του ατόμου, αλλά χρόνια επίπονης προσπάθειας “πετάγονται” στο καλάθι των αχρήστων. Κατά συνέπεια, τόσο η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, όσο και η επαγγελματική αποκατάσταση είναι ένα αποτέλεσμα το οποίο προκύπτει σχεδόν αποκλειστικά μετά από επίδραση εξωγενών παραγόντων, δλδη δεν είναι επιλογή.

Για τους λόγους αυτούς το υποκείμενο δεν αποκτά ταυτότητα μέσα από την ενεργό δράση του, μετατρέπεται μέσα από την “δική” του δράση σ' ένα απόλυτο τίποτα δίχως βούληση.

Υπάρχει λοιπόν περίπτωση μια κοινωνία που άγεται και φέρεται κατά το δοκούν τάχα ουδέτερων τρίτων να παρέμβει δημιουργικά στο γίγνεσθαι του παρόντος!.

Βέβαια, αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά δεν θα μπορούσε να βρει χώρο να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί περαιτέρω το πελατειακό κράτος.