Από τις «γκρίζες ζώνες» έως την συγκυριαρχία ο δρόμος είναι κοντά

Απο την κρίση των Ιμιών, το 1996, και εντεύθεν η Τουρκία υποστηρίζει την θεωρία των «γκρίζων ζωνών» [ ισχυρίζεται ότι η ελληνική κυριαρχία εκτείνεται μόνο σε εκείνα τα νησιά του Αιγαίου τα οποία αναφέρονται ονομαστικά στα κείμενα των Συνθηκών με τις οποίες αυτά τα νησιά παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα] για να αμφισβητεί εμπράκτως την ελληνική κυριαρχία σε βραχονησίδες και νησιά του Αιγαίου με αποκορύφωμα την πρόσφατη δήλωση του υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας Α. Νταβούτογλου: «Το Καστελόριζο ανήκει στη Μεσόγειο» αν και το άρθρο 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων (10.12.1947) δίνει στην Ελλάδα πλήρη κυριαρχία στο Καστελλόριζο,” ως και τας παρακειμένας νησίδας”.

 Παίρνοντας  τώρα   υπ' όψιν    το  κοντινό παρελθόν  βλέπουμε ότι η προκλητική πτυχή της τούρκικής  προσωπικότητας  έκανε δυναμική επανεμφάνιση τον  Σεπτέμβριο, όταν ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της  ακολουθώντας την ίδια τακτική, αμφισβήτησε, καθώς δεν έχει υπογράψει τη σχετική περί ΑΟΖ σύμβαση, το κυριαρχικό δικαίωμα της Κύπρου να διεξάγει έρευνες για υδρογονάνθρακες σε περιοχές που βρίσκονται εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης [ΑΟΖ] της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ως αντιστάθμισμα στις έρευνες της Κύπρου και εν μέσω αυξανόμενης διπλωματικής έντασης υπέγραψε συμφωνία με το κατεχόμενο, από την ίδια, βόρειο τμήμα της Κύπρου για έρευνες σε περιοχές βορείως της Κύπρου και εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης [ΑΟΖ] της Κυπριακής Δημοκρατίας, αν φυσικά δεχτούμε ότι τμήμα εδάφους της βρίσκεται από την εισβολή του '73 μέχρι σήμερα υπό την κατοχή της Τουρκίας και εκ των πραγμάτων το θεωρεί ως “τουρκική επικράτεια” της Βόρειας Κύπρου.

Στην κατεύθυνση της μη αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας (η Τουρκία)  έχει δηλώσει μεταξύ άλλων ότι θα παγώσει τις σχέσεις της με την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά τη διάρκεια του δεύτερου εξαμήνου του 2012, όταν η Κύπρος θα αναλάβει την προεδρία.

Αποτέλεσμα αυτών των εξελίξων ήταν η έναρξη και η συνέχιση ερευνών σε περιοχές γύρω από Κύπρο από ερευνητικά τουρκικά σκάφη, χωρίς η Ελληνοκυπριακή πλευρά να προβάλει σθεναρή αντίρρηση ή απόρριψη στα τετελεσμένα που προκύπτουν εξαιτίας της τουρκικής κατοχής.

Όπως φαίνεται μέσα από τις εξελίξεις, η Κύπρος , δεδομένου ότι η Τουρκία δεν ζητά εκ των προτέρων άδεια από τις αρμόδιες αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας για τις δραστηριότητες των τουρκικών σκαφών και αεροσκαφών στην περιοχή, παρακολουθεί με αμηχανία την εν εξελίξει απειλητική συμπεριφορά εντός ή πλησίον του χώρου που ελέγχει γεωγραφικά και η Ελλάδα, δια της διπλωματικής στάσης της, δείχνει να παρακολουθεί από μακριά αν και οι Τουρκικές ενέργειες παράγουν σημαντικό αποσταθεροποιητικό αποτέλεσμα.

Δεδομένου λοιπόν ότι το παρελθόν δεν είναι άγνωστο, είναι απαραίτητο, για να πετύχουμε οπτικοποίηση  των εξελίξεων,   να ταξινομήσουμε διαδοχικά όλα τα έντονα γεγονότα συνδέοντας στην συνέχεια όσα συμβαίνουν ανάμεσα  στις στατικές περιόδους, τότε, εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι από το '73 μέχρι σήμερα η Ελλάδα δεν απαντά δυναμικά στην προσπάθεια της Τουρκίας να επαναχωροθετήση  τον γεωγραφικό χώρο της ευρύτερης περιοχής δυτικά και νότιο -δυτικά των συνόρων της. Βλέπουμε δηλαδή ότι οι θέσεις της Τουρκίας και της Ελλάδας “τρέχουν” ανάμεσα στο διεθνές περιβάλλον με διαφορετικές ταχύτητες και διαφορετικές κατευθύνσεις.

Με αυτά και με άλλα και χωρίς καλά καλά να το συνειδητοποιήσουμε    περνάμε σταδιακά από την εποχή των «γκρίζων ζωνών» στην εποχή της de facto συνεκμετάλλευσης- συγκυριαρχίας με εδαφική και οικονομική επέκταση - ενσωμάτωση από την Τουρκία γειτονικών περιοχών.

Επίσης, οι εξελίξεις στην Κύπρο κάνουν σαφές πως η οριοθέτηση της ΑΟΖ της Ελλάδας με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας θα οδηγήσει ή σε επώδυνο συμβιβασμό ή σε ραγδαία επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Κατά συνέπεια, η Ελληνοκυπριακή πλευρά προκείμενου να προστατέψει τα συμφέροντά της είναι απαραίτητο να δώσει ουσιαστική και τεκμηριωμένη απάντηση στην έξαρση της τουρκικής προκλητικότητας, προτού βρεθούμε προ συνολικών λύσεων, από κάθε άποψη.