Στο δρόμο του πουθενά η Ελλάδα

H αποπνικτική πραγματικότητα, δημιούργημα, αποτέλεσμα της παρέμβασης στα εσωτερικά της Ελλάδας υπερεθνικών κέντρων που όπως όλα δείχνουν έχουν τον αποκλειστικό έλεγχο της ασκούμενης πολιτικής οδηγεί τη χώρα σε τεράστια πολιτικά και οικονομικοκοινωνικά αδιέξοδα αγνώστου τέλους και συνεπειών.

Μάλιστα, δεν θα αποτελούσε υπερβολή ο ισχυρισμός ότι πολύ σύντομα θα είμαστε μια αποτυχημένη χώρα που δεν θα πρέπει να έχει, βουλή, κυβέρνηση και γνώμη στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι.

Το σενάριο αυτό δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα την στιγμή μάλιστα που όλα τα δεδομένα στοχοθετούν εμάς, δλδη τους πολίτες, ως κύριους υπαίτιους του αδιεξόδου.
Την ίδια ώρα η κυβέρνηση της χώρας διακυρήτει ότι όσα κάνει είναι για τη σωτηρία της πατρίδας, πως όμως θα σωθεί η πατρίδα; όταν η κυβέρνηση έχει πάρει διαζύγιο από την αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων είναι ένα ερώτημα που από δω και πέρα νομίζω ότι πρέπει όλους μας να μας απασχολήσει σοβαρά.

Αυτό όμως που είναι έντονα προφανές, ιδίως το τελευταίο διάστημα, είναι οι διεργασίες στο εσωτερικό του πασοκ αλλά και γενικότερα.
Η περιρέουσα ατμόσφαιρα και οι εξελίξεις δείχνουν ότι έχουμε μπει σε μεταβατικό στάδιο με την κυβέρνηση να έχει αρχίσει να χάνει δυνάμεις, εξέλιξη που ίσως οδηγήσει σύντομα σε πολιτικές εξελίξεις.
Ομως, στην παρούσα συγκυρία έχει ιδιαίτερη σημασία να δούμε προσεκτικά τι γίνεται και στον υπόλοιπο κόσμο.
Όλα δείχνουν ότι η συνεχιζόμενη αδυναμία της Ευρώπης να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της κρίσης τους χρέους εμβαθύνει ολοένα και περισσότερο την παγκοσμιοποίηση.
Η κρίση χρέους στην Ελλάδα εξ' αιτίας των «θορύβων» και της παρατεταμένης ολιγωρίας της ελληνικής κυβέρνησης έφερε την επίθεση από τις χρηματοπιστωτικές αγορές και στην ευρωζώνη το ΔΝΤ. Στη συνέχεια, τα προβλήματα που προέκυψαν εξ’ αιτίας της ιρλανδικής κρίσης έκαναν την Πορτογαλία να βρει καταφύγιο στην Κίνα και όπως όλα δείχνουν θα έχουμε παρόμοιες εξελίξεις με σημείο αναφοράς την σταδιακή de facto μετεξέλιξη του κόσμου σε μια G-20 οικονομία.
Επιπλέον, η απόφαση για τροποποίηση της συνθήκης της Λισαβόνας, λίγους μόνο μήνες μετά την επίσημη ενεργοποίησή της θέτει υπό αμφισβήτηση την ενωμένη Ευρώπη με την μορφή που την είχαμε όλοι φανταστεί και ως γνωστό σε τέτοιες περιπτώσεις ο σχηματισμός και η επικράτηση ενός νέου σχήματος [στην προκειμένη περίπτωση G20] δημιουργείται και ευνοείται από την παρακμή του υπάρχοντος και την ικανότητα μιας άλλης κατάστασης να ενσωματώσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες του αρχικού σχήματος, εδώ, ΔΝΤ και Κίνα ενσωματώνουν τα προβλήματα της Ευρώπης δημιουργώντας νικητές και χαμένους.

Την παραπάνω επιχειρηματολογία ενισχύει το γεγονός ότι:
A. Η Ευρώπη δεν μπορεί να δώσει συστημική απάντηση στην κρίση του χρέους.
Β. Τα κράτη- μέλη υπό αυτό το πλαίσιο δεν μπορούν να δώσουν δικές τους απαντήσεις στα αυξανόμενα προβλήματα που προκαλεί η κρίση του χρέους και η πολιτική σκληρής λιτότητας.
Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι, η Ευρωπαϊκή ένωση δεν ενδιαφέρεται πλέον για την συνοχή του οικονομικού της χώρου αλλά για την σύγκλισή της με τις χώρες του G20 προκειμένου να πετύχει ένα διαφορετικό φάσμα στόχων με βασικότερο τη δημιουργία χώρου για την ευκολότερη και ανεμπόδιστη μεταφορά κεφαλαίων αγνοώντας τη σχέση μεταξύ οικονομίας, πολιτικής και κοινωνίας.

Υπό άλλες συνθήκες ίσως να μην μας ενδιέφεραν όλα αυτά, σήμερα όμως ο συνδυασμός όλων των παραπάνω και οι δημογραφικές εξελίξεις, [μείωση του ντόπιου πληθυσμού, μεγάλη αύξηση του πληθυσμού που φτάνει από την Ασία] μας βάζουν στην τροχιά του πουθενά και συνεπώς είναι απαραίτητο να προσεγγίσουμε την εγχώρια κρίση μέσα από μια διαφορετική οπτική γωνία .