Σε μακρόχρονη ομηρία η Ελλάδα

H αδυναμία του μνημονίου να αντιμετωπίσει το αυξανόμενο δημόσιο χρέος και τα γενικότερα προβλήματα που δημιουργεί η μη κάλυψη των υποχρεώσεων που απορρέουν από το μνημόνιο στην ελληνική και κατ’ επέκταση στην ευρωπαϊκή οικονομία ώθησαν την ΕΕ να αποφασίσει να δοθεί η δυνατότητα ευθυγράμμισης της περιόδου αποπληρωμής της χρηματοδότησης προς την Ελλάδα με αυτήν της Ιρλανδίας. Επίσης αποφασίστηκε στο κόστος διάσωσης των υπερχρεωμένων κρατών να συμμετέχουν και οι ιδιώτες επενδυτές, αλλά μόνο «κατά περίπτωση».

Η dw για το ζήτημα αναφέρει ότι μένει να διευκρινιστούν πολλά και κατ` αρχήν αν ισχύει αυτό που υποστήριξε ευρωπαίος διπλωμάτης οτι, σε περίπτωση απλής κρίσης ρευστότητας θα υποχρεώνονται οι κάτοχοι ομολόγων να μην τα πουλήσουν.
Εάν πρόκειται όμως για κρίση χρέους τότε θα τίθεται σε εφαρμογή η ρήτρα αναδιάρθρωσης και το μπαλάκι θα ρίχνεται στους πιστωτές που θα αποφασίζουν κατά πλειοψηφία σε ποιο βαθμό θα παραιτούνται από τόκους και μέρος του κεφαλαίου τους.
Η αλλαγή στρατηγικής της Ευρώπης αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι η πολιτική του μνημονίου δεν έχει καμία εναλλακτική λύση για την ανάπτυξη, την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού και την έξοδο από την κρίση του δημόσιου χρέους . .

Η απόφαση να επιμηκυνθεί, το νέο χρέος των 110 δις ευρώ και το παλαιό χρέος των 336 δις μέχρι και 11 χρόνια, έως το 2019 ή 2021 με πιθανή αλλαγή και του επιτοκίου που προσδιορίζεται στο 5,2% περίπου είναι προφανές ότι οδηγεί την Ελλάδα σε μακρόχρονη ομηρία από τη στιγμή που η επιμήκυνση θα απαιτεί «σφιχτό » πρόγραμμα λιτότητας.
Εν ολίγοις, οι εξελίξεις στην Ιρλανδία και τα αυξανόμενα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου ασκούν πιέσεις που προκαλούν αβεβαιότητα και δείχνουν ότι ούτε η κρίση ήταν ελληνική όπως αρχικά υποστήριζε η κυβέρνηση, ούτε το μνημόνιο μας έσωσε.

Επίσης, η ταχύτητα που αποφασίζει η ΕΕ για ζητήματα οικονομίας, από την επόμενη την υπογραφής του ελληνικού μνημονίου, δείχνει ότι το εξάμηνο θρίλερ των ελληνικών spreds ήταν καθοδηγούμενο .